Notes

O Czym Powinieneś Mieć, Kiedy Kupisz Sobie Szosę?
Nurty kultur oraz elementy muzyczne łączące Polskę z Europą Zachodnią to: w przestrzeni tonalności: chorał gregoriański i wielkości modalne (kościelne), pentatonika bezpółtonowa, system dur-moll i interwalika typowa dla muzyki instrumentalnej; w strefie metrorytmiki: trójmiar, metrum akcentowane (taneczne); w dziedzinie sylwetki i charakteru: budowa zwrotkowa, ballada, forma kolista (repryzowa) i refrenowa, niektóre pieśni doroczne (gaik, dyngus), dawne kolędy, tańce kupione w porządki („suity”); w sferze praktyki: duży udział muzyki instrumentalnej, trzy-czterosobowe i bogatsze kapele, odrębne instytucje muzyczne (chóry i teatry ludowe). Warto także dodać, że z północą Europy łączy: przewaga wolnych temp (Pomorze), skale naturalne (trąby pasterskie, np. kaszubska bazuna), niektóre ballady, dawne archeologiczne instrumenty (liry), apokopa (wyciszenie końcówki w zwrotce śpiewu) i pięciomiar (kraje bałtyckie). Istnieją więc: w sferze tonalności: skale wąskiego zakresu-tetrachordy, pentachordy i plagalizacje, chromatyzm w pentatonice - pentatonika hemitoniczna, złożoność, różnorodność skal, przewaga melodyki wokalnej nad instrumentalną; w nauce metrorytmiki: metra recytacyjne, swobodne, prozodyczne, rytmy addytywne, złożone, akcenty nietaneczne; w dziedzinie jakości i modelu: budowa wersowa, duży udział pieśni obrzędowych i dorocznych, pieśń liryczna, teksty pieśniowe z symboliką przyrodniczą; w przestrzeni praktyki: łączność repertuaru religijnego i świeckiego, pełny głos w śpiewie w łatwej przestrzeni, duży udział melizmatycznych, tj. niesylabicznych dźwięków, przewaga dwuosobowych kapel. Folklor strefy góralskiej (Podhale, Orawa, Pieniny) wyróżnia się następująco: własny repertuar muzyk i tańców; kontrast temp - szybkich w pieśniach tanecznych, powolnych w wierchowych (wałęsanych), śpiewanych na swobodnej przestrzeni; naturalny wielogłos; pięciotaktowa budowa melodii; wers dwunastozgłoskowy jako podstawa budowy zwrotkowej; melodie opadające, częsta obecność kwarty zwiększonej (wyróżnik skali lidyjskiej), obecność rytmów odwrotnie punktowanych (znak kontakcie z folklorem słowackim i węgierskim).

Wyłącznie w tym rejonie etnomuzycznym pojawiają się w pieśniach takty pięcio- i ośmiomiarowe, apokopa (ściszanie lub „połknięcie” ostatniej sylaby w zwrotce pieśni), „przytrampywanie” taneczne kobiet, które stanowi pozostałością dawnego słowiańskiego korowodu. Kluczowe są ponadto: tańce i przyśpiewki taneczne o trójmiarowej, przecież nie mazurkowej rytmice, lokalne tańce dwumiarowe, rozbudowany obrzędowy repertuar pieśni weselnych, śpiewanych zespołowo, ale zwykle w jednogłosie. Nie ciągle jest chroniony tu dawny repertuar tradycyjno-źródłowy ze względu albo na uszkodzenie myśli o nim wśród działaczy, albo brak mienia wysokiej rangi tradycji tzw. Cechami typowymi folkloru muzycznego północno-zachodniego obszaru Polski (Pałuki, Kociewie, Kaszuby) są: dość duża objętość melodii (od oktawy do duodecymy); zmniejszenie udziału rytmiki mazurkowej i przyśpiewki tanecznej, oraz zwiększenie - rytmiki walcerkowej; znacząca obecność metrum dwumiarowego; duży repertuar dwuczęściowych tańców - zabaw (ważna część ilustrująca czynności, druga - polka); dominacja systemu dur - moll; umiarkowane tempo melodii; popularność repertuaru pozaludowego; obecność wielogłosu przygotowanego w chórach świeckich i kościelnych. Południowy makroregion Polski wraz z działami karpackimi przedstawia się zdecydowaną przewagą metrum parzystego i ważną obecnością rytmiki synkopowanej.

Wyróżnia go: zdecydowana przewaga metrum trójmiarowego i prosta obecność rytmiki mazurkowej; szybkie także dużo duże tempo, melodyka zmienna, falista, o dużej zawartości, budowana głównie na zasadzie kontrastu; przewaga symetrycznej, ośmiotaktowej zwrotki melodycznej o dwutaktowej budowie fraz, obecność tempo rubato. Melodie ślubne są często tworzone ze zwrotki trzywersowej, robione są w tempie powolnym, w system recytacyjny z wieloma ozdobami-melizmatami. Od późnego średniowiecza instrumenty muzyczne realizowane przez ludowych producentów otworzyły się wyodrębniać następującymi, tymi również w XIX i XX w. Instrumenty ludowe, szczególnie chordofony i niektóre aerofony powstawały zwłaszcza na marginesie rzemiosła wiejskiego, np. stolarstwa i osiągane były szczególnie na zamówienie muzyków. Najczęściej chrząstka pobierana jest z przegrody nosa, czasami z chrząstki ucha lub rzadziej z żebra. Mitra uzyskałem większą popularność dopiero za Artakserksesa I, w początkach IV wieku p.n.e., gdy urzędowo podawano go na kolejnym miejscu po Ahura Mazdzie. W takim programie zdrada w Państwie jest znaczenie, gdy jeden wierzący stoi się przed czymś lub mama się coś zyskać kosztem drugiego wierzącego. wypracowanie na pewien dźwięk przypada jedna sylaba - tempo jest bliskie, gdzie pojawia się melizmatyka - tempo zatrzymuje się wolniejsze.

Ten okcydentalny profil świetnie się uwidoczni, gdy przytoczymy czynniki łączące tradycje muzyczne na podłogach polskich z zakresem wschodnim. Ta pora daje w zasadniczym stopniu rangę ważności poszczególnych grup instrumentów w grze ludowej na podłogach polskich. Wobec polskiej muzyki ludowej - określanej tak ze powodu na części etnicznie polskie - i muzyki prostej w Polsce - uwzględniając również tradycje mniejszości narodowych - wybrały się w kierunku XIX i XX w. Np. skrzypce fabryczne w rękach wiejskiego muzyka są, w celu funkcjonalnym, również instrumentem ludowym. Z południem zaś łączy: przewaga dwumiaru, przewaga temp szybkich, rozrost zespołów muzycznych i początek zróżnicowanej harmonizacji, muzyka pasterska, skale instrumentów dętych (lidyzmy), helokanie-porozumiewanie się poglądem na odległość, wykorzystujące zmiany rejestrów głosowych. Góralska muzyka rozbrzmiewała dziś w Świętokrzyskim Centrum Onkologii. Pod względem jakości muzycznych, Polska jest to nie tylko centrum geograficznym kontynentu, jednak także jej specyfika polega na specjalnym złożeniu cech czy połączeniu nurtów o innej proweniencji europejskiej. Specyficzne dla folkloru polskiego jest pełne natężenie tempa rubato zaś jego podzielenie na placu Polski: rubato wielkopolskie w ramach taktu; krzyżowanie dwumiaru z trójmiarem w miasto kraju, rubato frazowe na Podhalu.

Cechą specyficzną instrumentarium prostego stanowi jego zróżnicowanie regionalne. W dziale repertuaru: obfitość form kolędowania, kolęd, pastorałek, brak eposu, w jego miejsce upowszechniły się stosunkowo liczne ballady, przewaga form przyśpiewkowo-tanecznych, współwystępowanie form zwrotkowych, jakie są cechą ogólnopolską i dawniejszych przedzwrotkowych, tzn. czynionych z osobnych wersów. Najbardziej rozpoznawalny program to zwrotka złożona z trzech wersów słowno - muzycznych o niekiedy zmiennych ilościach sylab (na ogół wersy są siedmiozgłoskowe). Właściwe dla środowiska ludowego podporządkowanie instrumentów muzycznych wymogom tej praktyki wykonawczej oddziaływało na krótkotrwałość ich życia: Instrument, jaki nie znajdywał zastosowania, ulegał zapomnieniu. Oraz warunki społeczne, podziały historyczne, fakt izolacji wskutek szczególnego środowiska naturalnego wchodzą na przyzwyczajenie się szczególnych postaci instrumentarium. I sami muzycy angażowali się nierzadko wyrobem instrumentów. W zasięgu instrumentarium: znaczna czytelność wpływów instrumentarium profesjonalnego; mimo oddziaływania instrumentów manufakturowo-fabrycznych obecność instrumentów średniowiecznych ogólnoeuropejskich: fidel, lira korbowa, cymbały, tamburyn, tubmaryna (prototyp instrumentu basowego), flety bez otworów bocznych. W późniejszych stuleciach instrumentarium ludowe było tylko udoskonalane, często pod wpływem wzorów profesjonalnych oraz przyswajało nowe, dworskiego lub miejskiego pochodzenia instrumenty.



Read More: https://podstawykartkowka.pl/artykul/1468/opis-krajobraz-po-niemiecku