Notes

son beş yıldır bu şekilde yaşıyorum. bakmayın burada bu durumu öven ergen ve üniversiteli gençlere. o yıllarda kyk yurtlarında, öğrenci evlerinde sefil hayat yaşarken bu duruma özeniyorlar ama hayatın acımasız gerçekleri ile yüzleşince hiç öyle romantize edilecek bir durum değil. bir süre sonra yalnızlığa alışıyorsun, her şey, herkes fazla gelmeye başlıyor. insanlara tahammül seviyesi düşüyor. toplumdan kopup kendi kabuğuna çekiliyorsun. sonra tekrar topluma uyum sağlamak, insanlara tahammül etmeyi öğrenmek çok zor oluyor. yabani hayata alıştırmayın kendinizi. hayat arkadaşınızı bulduğunuza inanıyorsanız evlenin, bulamadıysanız arayın. hoş, aramakla bulunmuyor ama bulanlar arayanlardan çıkıyor.

ne yaşarsanız yaşayın; birine en son
davranış şekliniz, onda bıraktığınız tek
fotoğraftır.
baharı yaz uğruna tükettik,
aşkı naz uğruna,
ve papatyaları seviyor sevmiyor uğruna.
derken ömrü tükettik bir hiç uğruna…

hayatın absürt oluşu, anlamsız telaş, hırs, istekler, arzular ve üzüntüler bunlar gerçekte çok ama çok boş düşünsene 100 yıl sonra adını hatırlayan olmayacak.
sen kalkmış büyük gibi görünen saçma muhabbetlere kafa patlatıyorsun