Notes

Karanlık sokağın köşesinden sağa dönerek yoluma devam ettim. İçime çektiğim zehri aynı şekilde vererek Dünya'ya armağan ediyordum. Karanlık olan sadece bu sokaklar değildi. Benim gibi şanssız olan her çocuğun en az bu sokak kadar kara bir kalbi vardı. Umursamazlık ruhunuza ince ince işlerken tek düşünceniz akşama bir parça ekmek götürebilmekten başka bir şey olmazdı. Tek düşüncemiz aç olan karnımızı doyurmaktı. Bizim gibi insanları da kimse umursamazdı sadece çevrelerinde dolaşmanız canlarını sıkardı. Onlar için parazit gibiydik. Ellerine fırsat geçse tüm fakirlerin köklerini kurutacaklarına emindim.

Yerden bulduğum sigarayı daha fazla içmeden yere atarak ayaklarımla ezdim. Ezilme sesi neredeyse tüm sokakta yankılanmıştı. Bugün sokaklar fırtına öncesi sessizliği bekliyordu sanki. Sokak kedileri haricinde herkes bir yerlere saklanmıştı.

Korkak insanlar! Her gece ölümden korkarak gizleniyorlardı. Ölümün kurtuluş olduğunu anlayamayacak kadar zavallıydılar. Lanet olasıca hayatta biz en güçsüz olandık ve ölüm bize altın tepside sunulan şeker gibiydi.
Eninde sonunda bu ülkede ki tüm fakirlere işkence edilecekti.
Ülkeden çıkış yapamamızın yasak olmasının başka bir sebebi olamazdı.

Yıllardır köle olarak fabrikalarda çalıştırılıyorduk ve karşılığında her akşam devlet bize yarım ekmek veriyordu. Şu anlık öldürmese de süründürerek kendine muhtaç bırakıyordu. İsyan etmek trajikomik olurdu. Onları bu haldeyken bastıramazdık bile.

Siyah kapılı hanın önünden geçerken kolumdan birinin tutmasıyla kendimi duvara yaslı bir halde buldum. Arkamda duran kişinin nefesini ensemde hissediyordum. Korkmuyordum ve ölmek bile umurumda olmazdı.
Büyük ihtimalle benimle ihtiyacını karşılamaya çalışacak olan bir düşkündü.

"Ne istiyorsun?" tane tane konuşmuştum. Bedenime yaslı bedeni tamamen hissediyordum. Kesinlikle erkekti.
Hala hızlı nefes alıp veriyordu.

"Açım."

Kelimeler ağzından öyle zor dökülmüştü ki sanki konuşmayı bilmiyor gibiydi.

"Burada yaşayan herkes aç dostum."

Bedenime kendini daha fazla bastırarak hırlamaya benzer bir ses çıkardı. O an da bu zamana kadar hissetmediğim bir korku bacaklarımdan başlayarak kalbime doğru yol almaya başlamıştı. Korkumun sebebi ölmek değildi. Sadece beni öldürenin gözlerine bakarak ölmek gibi deli saçmalığı olan bir isteğim vardı.

"Belki de seni yemeliyim."

Başımdaki şapkayı indirir indirmez uzun sarı saçlarım omzumdan aşağı döküldü. Anında beni ters çevirerek gözlerimi bağladı. Ne olduğuna anlam verememiştim. Büyük ihtimalle onu görmemi ve sonradan başına bela olmamı istemiyordu. Bu da düşmanımın oldukça akıllı olduğunun işaretiydi.

Sıkkın bir nefes vererek "Amacın ne senin? Oradan çiğ tavuk gibi mi görünüyorum?"

Belimde hissettiğim temasla ürperdim. Yüzü sanırım daha yakındı çünkü nefesi oldukça yakından yüzüme vuruyordu.
Kalın bir ses tonu vardı. Hayvan gibi diyebileceğim bir kalıntı hem de bu. İster istemez yüzünün nasıl olduğunu merak ettim. Şu an beni öldürecek olsa bile bu umurumda olmayacakken katilimi tanımak bana değişik bir haz verecekti.

Soruma hala cevap vermemesi canımı sıkmıştı.