Notes

Abi kavramını açıklayamıyorum artık…
En çok sevdiklerimiz onlarken, en çok üzenler de onlar oluyorlar. Farkında olmadan belki, evet ama bizim onları sevdiğimizin çeyreğinin çeyreği bile yetiyorken, onlara bütün mutluluklarımızı gözümüz kapalı verebilecekken, her an onları sevebilecek iken, neden giderler?
Kaybetmek kavramını da açıklayamıyorum artık…
Kaybetmekten korkarken de kaybediyoruz. Kaybetmekten korkarken üzüldüğümüz yetmiyor bir de kaybettiğimizde üzülüyoruz. Kaybetmekten korkmayalım diyoruz, insanlar bunu mümkün kılmıyor. Çünkü öyle bir gün geliyor ki, verdikleri bütün kaybetmeyeceksin, bırakmam sözleri toz olup uçuyor.
Tam da ben kaybetmekten çok korkuyorum dediğimiz günün sonunda kaybediyoruz onları. Verdiğimiz değerler fazlalığından mı yoksa verdiğimiz değeri gösteremediğimizden mi bilmiyorum ama, biz her şekilde üzülüyoruz bir şeyler için.
Sevmeleri de anlamıyorum atık…
Sevmeleri bile sahte kıldılar. Küçük sevgi sözcüklerini tek bir güne sığdırıyorlar, çok sevdirip sonra gidiyorlar. Sevgileri küçümsüyorlar bazen, küçük tatlı sözler bile insanların kalbinin kırılmasına neden oluyor bir şekilde. Sahteliklerden hepsi bunların.
İnsanlar sahte demeye o kadar alışmışlar ki, kendilerinin ne olduklarını unutmuşlar resmen. Sadece sahtelik ve gerçek sevgi arasında gidip geliyorlar. İlk gün güzel, ikinci gün kötü bir ilişki ve arada kocaman bir uçurum oluşuyor sonra. Bir daha ilk gün olan sevgi geri gelmiyor.

Biz herkese en güzel sevgilerimizi veriyoruz. Sevgiye karşılık olarak kaybediyoruz herkesi sonra. Çünkü insanlar hep onları çok mutlu eden insanlardan gitmişlerdir. Arkalarına bile bakmadan, üzüldüklerini umursamadan hep sonsuza gitmişlerdir.

Sonsuzluk ve ben… Hiç iyi anlaşamıyoruz…