Notes

Baskalarının hayallerinde boğulanlara gelsin

Kurbağanın,kendi ağzına layık görüyor diye çimen seven ineği, sinekle ödüllendirmek istemesi,
Antalyanın kıyı kasabalarından birinde eli yüzü deniz tuzu olmuş öğrencilere yetenek öğreterek hayat geçirmek isteyen Verayı, tanıdığı bildiği kokulardan uzakta, insanların oluşturduğu bir düzenin peşinde koşturmaya reva gören hayatla boy ölçüşürdü elbet.
Aynada ne kadar büyük görünseler de, bir top kumaş gibi açıldıkça kalmayacak,ekmeğini yediğiniz mavi gezegenden bağımsız anlamlanamayacak kadar aciz sahipliklerdi gözlerindeki...
Arkalarda ahşap sandalyelerde otururken yüzü gülenin,sahne ışığında pullu kumaşlarla servis edildiğinde,bir başka hayalin büyüklüğünde küçük küçük boğulması misali,şaşalı evrenin oyunlarıydı -havasını soluduğun dünya düzenine göre- "basit"i, olması gereken diye gören Veraya belki. Kanlı canlı bedenler değil miydi koşullu gösteren herşey ve o bedenler değil miydi filmin en güzel yerindeki reklam misali hayal kırıklığı kefeni dikip bi güzel bilen giydirmeyi…

Düşündü kaç Matt, kaç Julia tanıdığını, onların arkalarında, depremden sonra ne denli bir enkaz bıraktığını hatta gördü kolonların soğukluğunda can çekişen rüyalarını boy boy ama renksiz, tahmin edilenin aksine gri de değil, renksiz!
Şeffaflık nedir bilir misin?
Hayva dükkanlarından sırf bir günlük zevk için aldığın kelebeğin kanatlarından geçen ışık hüzmeleriyle anlamlandırılabilecek bir şey bu, bilemezsin…

Julialardan birine ait- hiç sevmiyor olmasına rağmen- bir renk kalmıştı mesela gözlerinde, beyaz… Belki de sirk halkaları gibi yaşadığı zorlukların içinden çekip çıkarmasıydı onu Veranın gözünde beyaz ve eşsiz kılan.
Eşi olmayan şey nedir bilir misin?
İstanbul Büyükadadaki yedi odalı, yüzme havuzlu kır evindeki üç ayaklı bir lambaderin üçüncü ayağı değilsin bilemezsin…
Beyaz nedir bilir misin?
Herşeyden vardır ama hiçbiri değilsindir… Büyük alabalık heykeline bakıp da yürüttüğün sanınla anlayamayacağın bir şeydir, hissedemezsin…

Basit sahipliklerle kurulmuş bir hayat umuduyken Veranın, düşündü „Nerden çıktı bu sayısız hataları Julianın…
Öyle ki bir hatanın arkasına saklanmaya çalıştığında diğerine gebe kalıyordu ve yine karmaşa Verayı buluyordu. Çölü geçmeyi müziğinin efsanevi değişimi için değil de, yer yön hissini kaybedip kum tanelerinin umarsızlığıyla boy ölçüşmek için isterdi. Uçaklarda seksi bulmadığı görevlilerle muhabbet etmek yerine durağan bir hayatın kafasında oluşturduğu bu karmaşadan çıkmayı umut ederdi iklimden iklime uçarak.

Kalemin ucuyla takip edilemeyecek kadar hareketlenen kelimeler sanki birbiri üzerinde hakimiyet kurmaya çalışır bir edayla gitarında can bulacağı şarkının sözlerini oluşturuyordu. Bazen de aylarca kurgulayamadığı kostümün ilk parçasını dikebilmesiyle şereflendiriyordu Verayı, yanlış sahne adlarıyla kendini bulamayan Julianın hataları.
Affetmenin romantikliğini düşündü günlerce pembe gazoz içe içe, düşünürken bile kanırtıyordu içinde bir yerleri, uygun içeceği seçse bile…
Kurbağa olunca ya inek çok büyük göründüğü için alt ediyordu aslında kendinden emin olduğu kararları, ya da kendinden bu kadar emin olmaması gerekiyordu. Tüm bu olanları tek başına yargılamanın ne denli zor olduğunu bilir bir yorgunluk ve yalnızlıkla önce aynadan yardım istedi; Aynanın karşısında pandomim sanatının usta bir temsilcisi gibi beden diliyle kendini yargılıyordu her bir mimik, her bir el hareketinde… O da yetmedi mutfak masasında Profesyonel Davranış kitabının da yer aldığı bir türlü okuyup bitiremediği kitap yığınının arasında eski bir dergiye rastladı içinde Julia tarafından, Veradan başka herkese yazılmış olan makalelerin bulunduğu…


Koydu kafasını açık kalmış eski yaprakların üzerine, dikti gözlerini kelimlerin sahip olduğu en acı rayıhanın geldiği yere, seslendi Juliaya hep o bir şeyler bekler bakışıyla:
Öldürmüyorsan yaşat bari, çimen yoksa yaprak var.