Notes

Beynimden geçenler hiçbir zaman bana huzur veren şeyler olmadı. Başımı kollarımın arasına alıp içimden gelen sese susması için yalvardım çoğu zaman. Ne o sustu, ne de ben alıştım. Öldürme ve ölme isteği uyandıran bu ses görünmez duvarlar örmeme sebep oldu çevreme karşı. Duvarın ardında kim varsa nefret ettim. Ardındakilerden nefret ettiğim kadar içinde kalanlar da soğutuyordu beni bu dünyadan. Zayıf hissediyordum, hissediyorum, hissedeceğim. İnsanlara karşı beni güçlü gösteren, sahte bir gülümseme oluşturabilmemi sağlayan, dayanabileceğim fikrini veren her ne varsa zoraki birer hayalden ibaret. Sahip olamayacaklarım, olmasa da olur zaten dediğim şeyler onlar. "Hani kıyıda köşede hayalim olsun da belki gerçekleştirmeden ölmek istemem" diye düşündüğüm hayaller. Sahip olduklarımsa kaybetsem kendime acıyamayacağım, zaten hak etmediğim şeylerdi. Hepsini şans eseri kazanmıştım. Hepsini kaybetmem de şans eseri oldu. Umursamadım, umursamak hissini öyle bir bastırdım ki resmen yok ettim içimde. Gerçek olan tek hayalim ise ölüme ulaşmaktı. Hızlı ve acısız olsun isterdim. Diğer türlüsüne ne kadar cesaretim var bilmiyorum çünkü.
Mutlu olmak, güvende hissetmek veya gerilmemek benim için sıradışı kavramlardı. Tam vazgeçtiğim, hayattan kendimi tamamen soyutlamak üzereyken karşıma çıkan iki insan veriyordu bana bu hissi. Ölümün bana huzur vermesini o kadar istiyordum ki, ne zaman mutlu hissettirseler ölmek istedim. Bu kısır döngü boğuyordu beni her seferinde. Bedenime olan nefretim yüzünden kimsenin karşısına çıkmak istemedim. Geceleri hava almak için bahçeye çıkıp karşı duvara bomboş gözlerle bakmam oldu en sosyal halim.
Böyle kalmak istemiyorum. Susup sarılmayı istiyorum. Göğüs kafesim ezilene kadar sarılmalıyım birisine. Yanımda bir de silah olmalı. Gövdemde sarıldığım insanın sıcaklığı gittiği anda çeneme dayamalıyım namluyu. Bir gülümsemeyle veda etmeliyim.
İsterseniz kişilik bölünmesi diyin, isterseniz basit bir şizofreni vakası. Canımı yakan ne varsa hepsi birer sesten ibaret. Pes ediyorum bu sefer. Kastettiğim ölmek değil. Kastettiğim ölü gibi yaşamak. Duygular olmayacak, insanlar olmayacak, sadece birkaç müzik. Boşluğa bir ışığın sızması benim en zirve olayımdı. Yürümeye devam etmeyeceğim, boşluğa bakıp ışığı yutmasını bekleyeceğim. Her şey karanlıkta olmalı. Pes ediyorum.

"Ruhumun bir köşesi tamamen mazoşizmle dolu, buna eminim. Sevdiğim bir şey uğruna, bir fikir ya da bir insan, bir sembol, bir kedinin yumuşacık tüyleri, vücudumda yankılanıp içimi gıdıklayan bir ateş veya tamamen hiçlik adına acı çekmekten zevk alırım. Böyle durumlarda kendimi hiç "Acı yok." diyerek avutmadım. Konu insanlar olunca, bu acı haddinden fazla canımı yakıyor. Boş bir şey uğruna acı çekmek fikri bana hoş gelmiyor. Peki çektiğim acının boşa gitmesi? Bu beni çok korkuturdu."
Olgunluğu ve dayanma potansiyelini arttırır, zevk vereceğini düşünmüyorum. Sadece sevdiğin bir şey uğruna acı çekmek zevk verebilir bana göre.

Güçlü bir insanım,çünkü hiçbir duyguyu sahte yaşamadım,hiçbirzaman yapmacık olmadım gerçek anlamda olduğum gibiyim,sizler ise sirkin içindeki budalalarsınız,gerek taklit yeteneği gelişmiş gerekse ipin üzerinde cambaz,siz ipin üzerinde durmaya çalışıyorsunuz köle olmak için.Benim ise 2 seçeneğim var ya en üstte ol ya da öl.

İnsanlara kendinden bahsetme çabasına girme,senin derin dünyanı basit beyinleri kavramaz.Bırakında onlar zihinsel köleliklerine devam etsinler.

Ölmeden önceki son hatıralarım yazdıklarım olacak,tek bırakabildiklerim bu ve umrumda değil gereksiz insanların ne düşündüğü hakkımda,değerli olsaydınız bu kadar gözümde,hüzünlü yoluma katardım,çığ gibi sürüklerdim karanlığıma sizi,sonra ben,siz olurdunuz.

Hayatına girdiğim insanın hayatını değiştiririm,hayatıma giren insanlar bana ihanet eder.Lütfen hayatıma müdahale etmeyiniz,kara listeme girmeyiniz,Çünkü sizi öldüreceğim günün geleceğini biliyorum,o günü sabırsızlıkla bekliyorum.

Dertlenmem lazım,beynimin acı çekmesi lazım,yazmam lazım daha sayfalarca yazmam lazım,yazmak beni kendime getiriyor,acı çekmekten zevk alıyorum işte bu dostum! bunu gerçekten seviyorum,ben tüm duyguların en saf haliyim öfkenin,mutluluğun,kibrin,hüznün,sevginin inan hepsini tatmak isteyeceksin,hahaha bunu seveceksin,çünkü hepsi içinde ayrı bir kişiliğimi barındırıyor,hepsi ayrı bir evren...ama bu yola girerken kendine dikkat etmelisin,alttan alırım,önemsemem,sıradansın ilgilenmem ama sınırlarımı zorlarsan sevginin en kuvvetlisini gördüğün gibi öfkeminde en kuvvetlisi ile karşı karşıya kalırsın,ben bir deliyim ve inan herşeyi yapabilirim.

Kendimi iyiyim diye kandırıyorsam ya en kötü bensem ? zamanı kollayan bir kiralık katil gibi hissediyorum kendimi,bunca nefretin bir sebebi olmalı,herşeyden sıkılmanın,yalnızlığın ya tüm bu olanları üstünüze yıkarsam ne olur biliyor musunuz ? ölürsünüz ya da yine "iyilik" denen duygularımı birinci plana alıp "Sizi öldüreceğime kendimi öldürürüm." diyerek ölümüme sebep verebilirsiniz,sonuçta insanların burada bulunmaları ve yaşamaları bir kutsallıktır,ben sizi kutsalınız ile başbaşa bırakmayı seçip zaten kutsal denilen herşeyin bir boktan ibaret olduğunu görmenizi tercih edeceğim işte ozaman ölümün neden bir seçenek olduğunu anlayacaksınız belki de ama asla neden öldüğümü anlamayacaksınız nasıl ki evrenin sırlarını çözemediğiniz gibi.

Ölmek benim için şereftir biliyor musun ? bir ideoloji uğruna değil sadece ölmek şereftir,hele genç yaşta ölmek,hayat bazıları için okadar neşeli ve tozpembeyken,kimileri için ise her geçen dakika ölüme belkide biraz yaklaşmanın sevinçleri,zamanın işlemesi gittikçe köşeye sıkıştıracak bizi ve mücadelede belki sonuçsuz kalacak işte o an,benim kutsalım olan ölümü kuşanacağım,hiçbirşey değişmedi.