Notes

Bugün bir daha rastlamamak için uzaklara gitmek istiyorum. Aklım darmadağın duygularıma söz geçiremiyorum.
İçimde bir kelime var "varsın" diyor defalarca. Oysa olmayışını biliyorum...

Saat 15:48
Mekan: Havasız bir havaalanı
Peron: Bilinmiyor
Sefer sayısı: Hiç sormadım

Oturduğum bankta biletime bakıyorum. Giderken ben bile nereye diye sormadım hiç kendime.
Uzaklardan bir bilet alabilir miyim dedim sadece.
Görevli daha önce defalarca duymuş gibi hiç şaşırmadan bir bilet uzattı elime.
Bakıyorum şimdi elimdekilere dedim ya giderken nereye diye sormadım ben bile...

Bilette Norveç Oslo-Gardermoen Havaalanı yazıyor.
Norveç...
Kulağa hoş geliyor. Hiç bilmediğim bir başlangıç için zaten neresi olduğunun ne önemi vardı ki.
Yaşanmışlık saydığım geçmişim benimle değil miydi? Ne kadar uzaklara gitsemde aklım hep yüzüne takılacak.
Biliyorum. Biliyorum...

Bilmek insanı yoruyormuş bak onuda şimdi anlıyorum. Keşke anlamasaydım da dedim şimdi.
Ne oldu da ben bu hale geldim. Hayat nasıl da insanın tam bağlandığı yerden kopabiliyordu.
Hayallerimiz vardı. Şimdi hayalim bile yok. İkiden bir çıkınca bir kalmıyormuş. Hiç kalıyormuş...
Sahi siz hiç, hiç oldunuz mu ?
Bakın ben oldum.
Elimde bir fotoğraf karesinde kaldı hayallerim.
Yolculuk esnasında gösterip gösterip "bakın ben burada gülmüştüm" diyorum.
Anlamıyorlar, anlaşılamıyorum...

Ben bile anlayamadım ki nasıl anlasınlar. Bir gün vardık.
Sonra ? Sonra hiç olmadık...
Bir bekleyiş arkasını kesmeden bir diğerine bıraktı. Özlemenin bir kelime değilde bir eylem olduğunu ben o zamanlar yaşayarak anladım.
Şimdide gidiyorum işte...
Gitmek istemezdim aslında aynı şehirde bulunmak bile bir başka güzeldi. Ve hatta özlemek dedim ya o bile onu beklediğim için güzeldi.
Şaşıyorum kendime neler söylüyorum ben. Bir daha ondan bahsetmemeliyim. Ne yapıyorum ben kabuk tutmayan yaramı kendi ellerimle neden derinleştiriyorum.
Nasıl unuturum onun artık bir başkasının hayatına anlam verdiğini.
Nasıl unuturum onun benden asılsızca gittiğini, başlangıç dediklerimin bir çırpıda bittiğini...

Nedense uçak havaalanına biraz geç iniş yapıyor. Acelem yok ama aksilik ya hep beni buluyor. Duygularımdan kaçarken bile...
Zaten tam önümde duran çift yolculuk boyunca mutluluklarını gözüme gözüme sokarcasına aşk sözcükleri serpiştirdiler birbirlerine gözbebekleriyle...
Hayır, tabiki başkasının mutluluğunda gözüm yok. Ben kendi payıma düşenden olduğuma üzülüyorum.
Her neyse uçaktan indiğimde umarım "umarım mı?" artık ben ummak istemiyorum. Hayattan bir beklentim yok. Yeterince bekledim.
Uçaktan inerken yüzüme yoğun bir güneş çarpıyor ve hava çok güzel. Derin derin nefes alıyorum.
Bakıyorumda hayat bir yönüyle hala güzel...

Çok geçmeden havaalanında buğra ile karşılaşıyoruz. Karşılaşıyoruz dediysem tabiki beni karşılamak için geldi. Fakat havaalanı oldukça büyük haliyle buluşmamız biraz zaman alıyor. :)
Samimi bir tokalaşma ardını bir sarılmaya bırakıyor. Sonra birimize eski yaşadıklarımızdan bahsederek ilerlerken otoparka geldik bile.
Şimdi buğra kim diye dediğinizi duyar gibiyim. Buğra benim ilk okuldan beri en değerli arkadaşım. Öyle ki aynı liseyi aynı üniversiteyi okuduk.
Tabi hayat bizi üniversiteden sonra biraz ayırsada artık yine beraberiz. Neyse buğranın arabasına binip havaalanından uzaklaşıyoruz...

Bundan sonra kalacağımız eve geldiğimizde buğra bana biraz etrafı gösteriyor. Biraz sohbetin ardından biraz dinlenmek istediğimi söyleyerek gösterilen odaya geçiyorum.
Yaşanmışlıkların yorduğu bedenimi birde yolculuk yordu. Zaten her şey bana karşı işler bu hayatta. Ama olsun her şey çok güzel olmasada güleceğimiz şeyler olacak.
Biliyorum...