Notes

Kalbimde bir şehir sular altında.
Ya bu hayat sıradan ya da ben hiç sırada değildim.
Kalbimim ülkesinde her şey iki sokak ötede bir kitapçıda başlardı.
Bazı kitaplar vardı.
O kitaplarda;
Birileri seviliyor ya da sevilmiyordu.
Küçük bir prenses mutsuz ve üzgündü.
Kötü bir cadı iyi bir şiir okuyordu.
Ya da bir insan bir diğerine "seni seviyorum" demek yerine
"elveda, hoşça kal" falan diyordu.
Yani her şey olabildiğince sıradan, olamadığınca saçmaydı.
Mesala "kötü bir cadı" derken acaba "iyi bir cadı" varmıydı?
Her neyse..

Ya bu şehir çok soğuk ya da bu şiir çok kısa.
Kaos çıkarabilecek her illegal temas aşktır.
Güneş doğudan doğar.
Su yüz derecede kaynar.
Kalp atar.
Seversen gider...

Ya ben seni seviyorum ya da ben seni seviyorum
Aşkın tazyikinin en durgun olduğu anlarda bile senin adına aşk dedim.
Seni sevince kötü hadiselere temas ettim.
Mesala bekledim...
Hiç değilse hiçe sayılmasaydım. Hiçe sayılacak adam değildim.
Elbette paham bu değil.
Ama hiç değil!
Şahsiyeti boşluklarla dolu insanlarla karşılaşmasaydım eğer
Bedeninde değil ruhunda kalp taşıyan insanlara inanabilirdim.
Ama hayat bazen gülümser, sen küfredersin.
(Ben küfretmeyi beceremedim)

İşte böyle...
Yaşamak bitkiseldir bazen.
İçimde bir mutsuzlar ülkesi.
Çocukların ellerinde kayıp renkli çiçekler.
"Seversen gider" demiştim ya.
Ben galiba sevmiştim...