Notes

Kendime küçük dersler;
''Hayatta bazen sevdiğimiz kişiler bizi çok üzer ve bu da bizi çok öfkelendirir'' tarzı banel, film tercümesi gibi bir cümleyle yazıya başlamak istiyorum. Başkalarından ayrı bir yere konulan kişi, beklenmedik biçimde hoyrat, umursamazca ya da haince davranıp sizi bir anda ezip geçebilir.Sonrasında yaşadığınız kendine acıma duygusu ise olmadık yere öfkelendirir hatta kin tutamadığınız halde kinlendirir. Bir günde on yaş büyüten şeylerden biridir kimi zaman. Hatta kendi kendinize ''ben büyüdüm galiba'' gibi ilk cümleye göre daha az banel fakat daha saçmalıkta sözler mırıldanabilirsiniz. . Yakın bir kişiden olmuşsa elinizi ayağınızı hayattan çekebilirsiniz. Gururunuz kırılır. İlk olması sebebiyle hiç unutulmayacak gibi hissedilir. Üzerinden zaman geçer ve haklı olmanıza rağmen bir özür karşılığı özür dileyebileceğiniz günü beklersiniz. Başka bir gün gelir. Kişi yaptıklarını kabul etmez. Kabul etmemekle kalmaz ''ne var bunda?'' der. Sizin öfkeyle ve bir sonuç olarak söylediklerinizle, belki milyon kat daha ağır kelimelerini eş tutar. Kızgınlığınızın sebebi 'o söz' aynı zamanda bir iftiradır. Yaptığı şeyi yüzüne vurduğunuzda sizi ''iftira'' atmakla suçlar. Kendinizden bile şüphe ettirir. Üstüne ''öyle bir şey yokmuş canım'' diyen tanıdıklar eklenir.(Sizin anlayamadıklarınızı onlar anlar çünkü). Öyle ezici bir durumdur ki hem haksız hem aptal hissettir. Bana şöyle yaptı böyle etti cart curt bir ton lafa karşılık ne kadar kızgın olduğunuzu belli etmek için söylediğiniz her söz adınızı kinciye çıkarır. Neyse hayatta ''Abla'' denen bazı şahıslar vardır ki kırgınlığınıza şahitlik eder. Ancak kişi üzülmüş olmanızı da küçümser. Bari üzgün ve anlaşılmamış ben olayım dersiniz Ama ona da atlar, kendisi (güya) çok üzülmüştür ve onu anlayacak kimse yoktur. En son resti çeker. Sizi Allah'a havale eder siz de gönül rahatlığıyla AMİN dersiniz.