Notes

İnsanlığın ilk icadı hayattı. Asırlardır biriktirdiğimiz bir yığın oldu. Aslında her insan zeki doğdu ve milenyumlar boyu hayatı yaratmak için düşündü. Ahlaktı sistem oldu, toplumdu dünya oldu. İsyanlar dindirdi, direnişler durdurdu. Karşıtlarına göre zararlıydı ve insanı sömürüyordu. İlimin ve düşüncenin bir gün sistemi yeneceğine ve özgürlüğü getireceğine inanıldı. Bir kısmı doğruydu. Düşünce sistemi devirecekti. Ama geriye hiçbir şey kalmayacaktı. Başlangıçta sıcaklığı yarattı insan. Mutlak sıfırda gerçeklikle donan insan, karanlığa sırtını dönmeyi denedi. Gerçeklik ve karanlık, evrende insan ile baş başaydı. En büyük kabusuyla aynı odada var oldu insan, üstelik yalnızdı. Gerçeklikle yüzleşemeyecek kadar korkaktı, gerçeklikle yaşayamayacak kadar güçsüzdü. Arkasını dönmeyi denedi. Sıcaklığı yarattı, sırtına karanlığı alıp ellerini ovuşturdu. Bir çubukla kuma nehirler çizdi. Arkasına bakıp karanlığı görmemek için önünü yarattı. Nesilden nesile korktu. Atalarının savaşamadığı gibi kendisinin de gerçeklikle savaşamayacağını biliyordu. Babası gibi geyik avladı, annesi gibi kıyafet dikti. Karanlık, sırtındaydı. Sıcaklığın yetmeyeceğini hissetti. Yakacak odun ve umut yoktu. Kendinden koydu biraz aleve, varlığını yaktı. Çağlar boyu bu yığına düşüncelerini koydu. Oğulları ve kızlarına yığmayı öğretti. İnsanoğlunun torunları; meslekleri, bilimleri , oyunları ve toplumları kurdu. Her insan zeki doğdu ve her biri ışığa hizmet etti. Ve ışık insanı hayatta tuttu. Işık küçük dünyalar yarattı insana. Öğretmenin dünyasıydı çocuğun gülümsemesi, mühendisin dünyasıydı metalin konuşması, doktorun dünyasıydı yaşlının nefesi. Her insan kendi ışığını yarattı, uluslar ışık uğruna savaştı ışık için öldürdü. Ama cüssesi yeterli değildi insanın karanlığı ardında bırakmak için. Gerçekliğin soğuk rüzgarı sızdı omuzlarından. Karanlık kalpler doğurdu kadınlar. Işığa inanmayan çocuklar var oldu dünyada. İnsanlık hala korkuyordu gerçeklikten. Soğuk rüzgarın çocuklarını aldı ve sıcaklığıyla boğdu. Astı. Gerçekliğin tohumları insanlığın torunlarında var olacaktı. Düşünce, insanlığın yarattığı ışığı tekrar çöpe atacaktı. İlim, sistemi devirecekti. Ama yine insan gerçeklikle yalnız kalacaktı evrende. Meslekler yıkıldığında geriye yeşillikler ve şiirler kalmayacaktı. Atalarının aksine, örgü örmeyecek bu nesiller. Ve insanoğlunun varlığı ardında bıraktığı karanlıkla tekrar tanışacak. Gerçekliğin mutlak sıfırında donacak. Ben kaostan korkmuyorum, belki de bu yüzden seninleyim.