Notes

2 Aralığı 3 Aralığa bağlayan 2015 gecesi. Ay son dördün. Mükemmelliğini rüyamda gördüğüm gece..


‘Yıldız, uyan! Daha okulun ilk gününden geç kalacaksın.’
Yıldız o gece toplasan iki-üç saat uyumuştu. Güneş, henüz doğmamıştı. Evin içerisi karanlıktı. Dolaba asılı bayrağın hilali ancak seçiliyordu. Sabah soğuktu. Kaloriferler daha yanmaya başlamamıştı, Yıldız üşümüyordu. Alışıktı.. Babasının dudağından alnına değen ıslaklıkla bir anda uyanıverdi.
‘Kalktım kalktım.’ Diyerek fırladı yatağından.
‘Ben gazeteleri almaya gidiyorum, sen giyinir çıkarsın.’
‘Tamam baba’ dedi. Az ötesindeki aynaya yöneldi.
Her zamanki gibi zaten azıcık olan saçları bir kenarından dikelmişti. Musluğu çevirdi, elini altına götürmesiyle çekmesi bir oldu. Buz gibiydi. ‘Eylül ayında bu ne soğuk’ dedi içinden. Yandan kalkan saçları öyle gülünç duruyordu ki bunu gerçekten yapmak zorundaydı. Parmak uçlarını hafifçe ıslattı. Baktı bu böyle olmayacak, daldırıverdi musluğun altına elini. Saçını düzelttikten sonra –Islaklık belli olmasın diye- saçını da ellerini de kuruladı. (O saç yine kalkmıştı, farkında değildi..) Banyodan çıktı; askıda duran pantolonlardan birini aldı, dolaptan güzelcene bir tişört seçti. İnce ceketini de üzerine attıktan sonra kollarını sıvayıp çantayı taktı sırtına. Kapıyı açarken uyanan annesine doğru el salladı. Ayakkabılarının tozunu aldı, bağcığı açılmıştı, bağladı. Evin kapısından çıktı. Koridordaki kalorifer peteğine alışkanlıkla elini dokundurdu ve
‘Hay..’

Aynı okulun yollarını bir sene daha tepecekti. Dışarısı daha da soğuktu, yürümeye başladı. Gökyüzüne baktı, bulutlarla kaplıydı. Rögar kapağı hâlâ tamir edilmemişti.. ‘Günaydın enişte!’ diyerek seslendi gazeteye kalkan eniştesine. Aylardır görmediği köpekler aklına geldi, bazıları yaramazdı ama, yine de severdi. Köprü başında durur, millete geçit vermezler, Yıldız da ‘Korkmayın korkmayın’ diye insanları ikna etmeye çalışırdı. Hoşlandığı kız aklına geldi. En son güzel bir hareket çekip iki çift de laf ederek Yıldız’a basmıştı tekmeyi. Şimdi her gün onun yüzünü mü görecekti? Anlaşılan berbat bir sene daha başlıyordu. Köprüye geldi. Adımları yavaşladı. Kalp atışları sıklaşmaya başladı. Kim bilir, Tanrı onun için nasıl bir kader yazmıştı?..

Okulun kapısından ilk adımı attı. Gözü tanıdık birkaç yüz aradı, bulamadı. Bahçedeki öğrenciler sınıflara doğru yol almaya başlamıştı. Koşa koşa merdivenleri tırmandı, sınıfını bulmak için listeye hızlıca bir göz attı. Okulu birkaç kez turlamasına rağmen sonunda sınıfını bulabildi. Öğretmen sınıfa yeni girmişti.
‘Günaydın arkadaşlar. Ben Esen Ülgen. Tarih öğretmeniniz..’

Esen Hoca’yı eski okulundan tanıyor gibiydi. Göz altından baka baka arkalardan bir sıraya geçti. Saçlarına birkaç tel ak düşmüştü. Elini çenesine dayadıktan az bir süre sonra Hoca’nın tavrından kim olduğunu çıkarttı. Top oynatmazdı. Gayet disiplinli, sert; bir o kadar da temiz bir insandı. Esen Hoca gözlerini kısarak Yıldız’ı tanımaya çalışıyordu. Yıldız’la gözgöze geldiler, Esen Hoca gülümsedi. ‘Sen.’ Dedi. ‘Kalk ayağa.’

-Adın neydi senin?
-Karabağ – Yıldız, Hocam.
-Peki tarihin iyi midir?
-İlgiliyim, Hocam.
-Göreceğiz.

Yıldız, tanıdığı kişilere karşı hep imalı konuşurdu. Bu kısa konuşmayı yaparken hafifçe kaşlarını çatmış, ufak bir tebessüm etmişti. Elleri sözleriyle birlikte hareket ediyordu. Bilerek önce soyadını, sonra adını söylemişti. Her ayrıntıya dikkat ederdi. Tarihle ilgilendiği gibi, edebiyatla da ilgiliydi. Şiirler yazardı, okurdu. Tanışma safhası bittikten sonra bir aralık öğretmen yazdığı şiirlerden birini okumasını söylemişti. Kendi şiirlerini okumayı pek sevmezdi, ama isteyen Esen Hoca’ydı..

‘..Bir yanım boşluk, öbür yanım yarım,
Sensiz eksik kaldı benim sol yanım..’


Teneffüs zili çalınca Yıldız cam kenarına çekildi, rüzgârın ağaç yapraklarıyla oynayışını izlemeye başladı. Dalmış olacak ki, Börte kendini fark ettirmek için birkaç kez parmak ucuyla dürtmek zorunda kaldı.

-Tek başına ne yapıyorsun sen burada?
-Iı.. Öyle işte..
-İyi tamam.

Börte geçen seneden sınıf arkadaşıydı. Hem zeki, hem güzel, hem de asildi. Kestane koyusu saçları beline kadar iniyordu. Gözleri kapkaraydı.. Yıldız O’ndan sınav zamanları cevapları sorar, yardım alırdı. Bir gün Yıldız, öğretmenle tartıştığı için neredeyse okuldan atılacaktı. Buna rağmen Börte, sınıfta tek başına Yıldız’ı savunmuştu. Börte, ‘Bence sen haklısın.’ Dediği an, Yıldız’ın O’na kanı ısınmıştı. Börte asker kızıydı. Sağlamdı. Gizemliydi..


Yıldız okuldan çıkarken arkadaşı Törüngey’i gördü. Törüngey biraz içine kapanık bir çocuktu ama Yıldız’la iyi anlaşırdı. Onun da Yıldız gibi pek arkadaşı yoktu.

-Hop! Törü. N’aptın?
-Oo Yıldız. Ne kadar da güzel bir gün.
-Aynen. Sene sonu sakladığımız gazete duruyor mudur hâlâ?
-Gel bakalım.

“Acaba duracak mı?” diye sene sonu nöbetçi masasının kenarına gazete sıkıştırmışlardı. Bunu yaparken yalnızca gülüyorlardı. Böyle şeylerden ufak da olsa tebessüm edebiliyorlardı..

-Almışlar gazeteyi.
-E ne bekliyordun ki?
-Sen boşver onu da, kupon var mı kupon?

Törü araştırır, sıkı sıkı analiz yapar, kupon hazırlardı. (Bu zamana dek bir teki bile tutmadı.) Aklı fikri para kazanıp kendine kız bulmaktaydı. Buna rağmen iyi çocuktu, saftı.. Eski gazeteyi biraz kurcaladılar. Törü ne yapacaksa artık, gazeteyi çantasına koydu ve evlerine doğru yol aldılar. Törü ile Yıldız’ın evleri birbirine yakındı. Tam yol ayrımında gözden kaybolana kadar birbirlerine el sallar, arkalarına bakar, öyle giderlerdi. Alışkanlık hâline gelmişti artık. Yine öyle yaptılar..


Elektrikler kesikti. Yıldız cebinden çıkardığı bir lirayla camı tıklattı, babası geldi, açtı.

-Ee nasıldı ilk gün?
-Aynı be baba. Siz ne yaptınız?
-Hiç. Oturduk işte biz de öyle..

Yıldız içeri girdi. Annesi soru yağmuruna başladı. Kısa kısa cevaplar verdi. Çoğunu dinlemedi bile. İçinde bir sıkkınlık vardı. Çantasını köşeye bir yere hızlıca bıraktı. Pencere kenarına geçti, sevdiği birkaç şarkıyı sıraya dizip dinlemeye başladı. Begümü düşündü. Bir teneffüs arasında başını Yıldız’ın sınıfına daldırmış, Yıldız’ı görünce aşağılayan bir bakış atmıştı. Hâlbuki ona karşı hiçbir kötü tavrı da olmamıştı. Umrunda değildi. Yalnızca insanları anlamakta güçlük çekiyordu. Yıldız’ın aklına Börte geldi. Bugün sanki O’nu umursamaz gibi davranmıştı. Tanrı biliyordu, öyle yapmak istememişti..


Yıldız, Börte’nin gönlünü almak için O’nunla konuşmak istedi. Sınıfları ikinci kattaydı. Bir merdiven aşağı indi, karşıdaki aynadan Börte’nin gelip gelmediğini kontrol etmeye başladı. Bu sırada Börte’nin arkadaşı Zehra belirdi. Koyu kumral teni, sırtına uzanan saçları vardı, iyi aile kızıydı. Börte ile iyi arkadaştılar. Zehra da Börte’yi bekliyordu. Bir zaman sonra konuşmaya başladılar.

-Yıldız sen neyi bekliyorsun?
-Hiç. Bi’ arkadaşı. Sen?
-Ben de bi’ arkadaşı.

Zehra böyleydi. Net cevap almazsa, net cevap vermezdi. Kesin konuşurdu, ancak hiçbir şey planladığı gibi gitmezdi. Merak etti, konuşmayı yine başlattı.

-Hangi arkadaşı bekliyorsun?
-Börte’yi ya. Dün biraz kalbini kırdım da, özür dileyeceğim.
-Hıı. İyi. Ben de O’nu bekliyordum.

Derken, Börte çıkageldi. Yıldız’ın Zehra’yla konuştuğunu görünce iyice kızdı. Yüzü bir anda değişti. Çatık kaşları Yıldız'ın yüreğine korku saldı. Yıldız, Börte'yi böyle fark edince konuşmasını aniden kesti. Hiçbir şey anlamadı. Her şey normaldi.. Yıldız, Börte'ye doğru bir adım attı. Börte Yıldız'ın yaklaşmasına izin vermeden hızlıca yukarı çıktı. Bilerek yapmıştı..