Notes

nasıl başlayacağımı bilemiyorum fakat günlerdir adını bilemediğim o duygu tarafından yazma konusunda dürtülüyorum. yolda yürürken, tuvalette ya da gece başımı yastığa koyduğum zaman düşüncelerin taştığını ve sağa sola saçıldığını hissediyorum ve en çok böyle anlarda keşke şu an yazabiliyor olsaydım diyorum. fakat şimdi, yani tamamen yazma niyeti ile masaya geçtiğimde, her şey bir toz bulutu gibi savruldu. kelimelerden ziyade dağınık yüzlerce harf gözümün önünde beliriyor. migren tarafından iyice tetiklenen bir astigmat hastası gibi... büyük bir ümitsizlik ve endişe ile yine de yazmaya devam etme niyetindeyim. Kendimi anlama niyetindeyim. Kendimi dinleme niyetindeyim.
son dönemlerde kendimi olduğu gibi ifade etmekte zorlandığımı gözlemliyorum. Jest ve mimiklerimi daha iyi kullanabiliyorken şimdilerde ellerimi koyacak yer bulamıyor ve gözlerimi sürekli sağa sola kaçırıyor olduğumu fark ettim. Ve tüm bu farkında olma hissi ise eyle gerçekleştikten sonra değil tam da sırasında beliriyor. Peki neden epey farkında olduğum, müdahale edilebilir bir noktada olan bu durumu asla kontrol edemiyorum? konuşma esnasında benim son zamanlarda davrandığım gibi hareket eden insanları "aa dürüst olamayabilir şu an, gözlerini neden kaçırdı ki? ya da özgüvensiz sanırım." gibi gibi pek çok farklı şekilde sınıflandırıp önyargılı davranacağımı adım kadar iyi biliyorum. Peki ben neden emin olamıyorum? Anlattıklarımın bir şekilde tepetaklak olacağı ya da