Notes

Sanay na.

Sanay na ako. Sanay na akong hindi napapansin pero ayaw ko pa ring magpapansin. Sanay na akong binabalewala pero hindi ko pinagpipilitan yung sarili ko sa kanila. Sanay na akong hindi nakikita pero hindi pa rin ako gumagawa ng paraan para makita lang nila. Hindi kasi ako kumukuha ng attention . Mas masisiyahan pa ako kung napansin nila ako dahil nakita nila ako at hindi dahil nagpapansin ako. Ayaw ko kasing maging sentro ng pansin. Ayaw ko ng pinag-uusapan.
Sanay na akong hindi na-aappreciate pero okay lang, atleast I did my part , hindi ako nagkulang at hindi ko sila binigo sa expectations nilang gawin ko yun. Yung, ang dami mong ginawa at binigay ang full effort mo pero wala pa rin? Wala pa ring halaga .
Lalong humihina self-esteem ko.
Parang I'm not capable to do such things. Kasi parang laging kulang. I gave my all but laging hindi sapat. I always tried to be number 1 but I ended up to be in a 2nd place. Always. I always give my best but... Wala pa ring nakaka-appreciate. Ewan ko ba , ang hilig kong gumawa ng ma-effort na bagay dahil dun lang ako bumabawi and it is also my way to express my appreciation and thankfulness. But it's always not good enough.
Most of the time parang nag-eexist lang ako kapag kailangan nila ako but ALL the TIME I feel so invisible. NANDITO PO AKO . Sana makita nyo naman ako. Ayaw kong magpapansin kasi parang I beg for your sympathy . I want you to approach me coz you saw me.
Nasisiyahan ako kapag nakikita kong nasisiyahan ang mga tao dahil sa akin o sa ginawa ko. Kaya nagiging energetic ako. Pero kapag mag-isa na , minsan nililibang ko sarili ko na manuod ng nakakatawang bagay para mabuhayan ako ng loob. Parang okay ako diba? PARANG. But there comes a time na hindi ko na kaya, napapa-isip na lang ako at bigla nalang mapapa-iyak dahil sa bigat ng nararamdaman ko. Yes, I have my friends but who can tell na naiintindihan ka nila? It is very hard to trust someone nowadays. Pamilya ko nga hindi ko napag-sasabihin at minsan hindi pa nila napapansin umiiyak na ako pero katabi lang nila ako. They will not understand me at sabihin nilang nag-iinarte lang ako at mas matindi pa pinag-daanan nila. At sa ibang tao naman , sasabihin lang nilang typical lang ito, mas matindi pa ang pinagdadaanan nila at nagsisimula pa lang ako. Yung bang mas hinihigitan nila yung sayo. Kaya wala ring saysay ang pagku-kwento mo sa kanila. Hindi ka rin nila maiintindihan. Kaya minsan , I enjoy my own company. So ALONE. Alone and lonely in my own circle.

Hindi ko namang kailangan na ituring pang parang special dahil sobra na yun at lalo pa kung nalaman kong nabasa nyo to. Ayaw ko namang kaplastican lang ang lahat. Ayaw ko rin naman kasi yung sobra, parang ang OA na. Simpleng sincere " Thank You" and "Hi" lang na mula sa puso okay na. Ma-ooverwhelm na ako dun.