Notes

Günaydın öpücüğüm, yüzümde beliren tebessümüm; bi’ çay içelim mi? Hem nerde olduğunu konuşuruz.


Hayallerin paramparça olunca, umursamazlık insanın hayat felsefesi olurmuş sevgilim. Az önce bir fotoğrafına baktım; kirpiklerinde melekler mi oturuyor yoksa, o nasıl bir bakış öyle? Sevgilim, kendimi tabakta sıyırılmayan lokma gibi hissediyorum. Koşu bandında peynire yetişmeye çalışan fareden farkım yok. Ne zaman iyi bir şey olacak gibi hissetsen, sonunda çok daha fazlasını yitirmek hayatın kuralı.


Kurulan hayallere inanmak insanların en büyük eğlencesi. Eğlenceler, acıları unutmanın en verimli yöntemi. Yöntemler ise sistematik bir kararlılığın en belirgin özelliğidir. Aşka kurmaca ve öfke, intikam ve hırs dahil olduğundan beri yüzümüz gülmüyor. İnsanların bunu anlaması için daha ne kadar gerçek sevginin olmayacak hayaller peşinde koşması gerek bilmiyorum. Az önceki cümlede virgülü nereye koymam gerektiğini bilmediğim gibi.


Belki birbizime olan sevgimize vazgeçmişliği dahil etmeseydik, bizim gibi ilginç bir ikiliden büyük maceralar çıkabilirdi. Böylelikle asıl aksiyon ve heyecanın, insanların birbirini sevmesi olduğunu kanıtlayabilirdik. Papatya yapraklarındaki “seviyor”a anlam katan sevgilim; nerdesin? Sensiz öteki teki kaybolmuş çoraplar gibiyim. Başka hiçbiriyle uyum sağlayamadığım gibi, zamanla öylece bir kenara atılmış… Sensiz uyandığım her sabah sanki binlerce keçi kalbime tosluyor. İnsanlar halimi anlamamakta ısrarcı. Zaten dünyada bencillik kadar hızlı gelişen başka bir şey yok. Bütün umudumu ilişkileri düzelten hatalar, insanları birleştiren önyargılar ve hayırlara vesile olacak kötülüklere bağladım. Aşk hiçbir çağda insanların hayatına dinginliği, sakinliği getirmedi. Ancak buna rağmen aşkın bizi zindanlarına atmasına, ipe götürmesine ya da çok büyük acılara sebebiyet vermesine göz yumamıyoruz. Sonunu görebiliyorsak zevk alamayız. Kendimizden büyük kayıplar vermezsek zafere ulaşamayız sevgilim.


Aşkı küçümsüyormuşum ya da kötü gösteriyormuşum gibi düşünebilirsin. Oysa yarın sabaha yine sana aşık olarak uyanacağım. Biliyorum. Hasretinden eskittiğim prangalara resimler çizdim sevgilim; beni görenler sensizliği artık güzel bir şeymiş gibi sanıyor. Ruhumda oluşan morlukları Picasso bile tonlayamazdı; kimse bilmiyor.


Çiçekleri kokusuyla kıskandıran prensesim, güldüğünde yüzünde açan şey, yoksa nurdan yapılma bir nilüfer mi? Kulağına anlamsızmış gibi gelen sözlerim için beni mazur gör. Kelimelerim sensiz nasıl bir araya geleceklerini bilemiyor. Belki bir gün dönersin diye, bu şehirden her sabah vapurlar hareket ediyor.


Öpüyorum beni görmeyen gözlerinden.



Ege.