Notes

Kwalifikacja Do Metod. Jak Robi Sytuacja Studentów W Województwach?
Wiktora w Marsylii; Benedykt mianował 6 kardynałów, w obecnym Piotra d’Ailly; po odzyskaniu osobowości i przechodząc za radą Gersona restytucji posłuszeństwa Benedyktowi dokonał także Karol VI, i rozmowy z Rzymem na materiał zakończenia schizmy załamały się, gdy Bonifacy kazał uwięzić w dołach Zamku św. dokumenty do pobrania , oraz po stronie Klemensa VII zaprezentowaliby się: św. 24 XII 1414 został otwarty sobór w Konstancji; od początku biegł w rytm pana i liturgii imperialnej, która przyćmiła papieską; 20 III 1415 Cossa, który zorientował się, iż stał wykorzystany przez króla i nie jest teraz żadnych zwolenników, zbiegł w wybraniu na budynek księcia austriackiego Schaffhouse nad Renem; sobór uznał, że (anty)papież uciekając, tenże się potępił; 14 V 1415 Jan XXIII został rozwiązany, a 29 V zestawiony z urzędu; uznany i winnym świętokradczego mordu swojego poprzednika Aleksandra V oraz oskarżony o niemoralność, tyranię i wiarołomstwo, został odebrany także kapelusza kardynalskiego i zatrzymany w dole; Grzegorz XII natomiast, wpierw uroczyście potwierdziwszy legalność swojej siły papieskiej, abdykował 4 VII 1415; tę ugodowość sobór zrekompensował mu zleceniem go biskupem Porto z prawem do wypełniania miejsca bezpośrednio za kolejnym papieżem. 1 X 1404 zmarł Bonifacy IX; w obliczu ponownego wybuchu starć między rodami Colonna i Orsini oraz między baronami a gminem, 11 kardynałów Bonifacego pospiesznie wybrało kardynała z Bolonii, Kuźmę Miglioratiego, który przybrał imię Innocentego VII; przejęcie realnej władzy nad Rzymem przez jego chciwego bratanka, Ludwika Miglioratiego, doprowadziło do buntu ludowego, dewastacji rezydencji papieskiej i ucieczki papieża do Viterbo; wówczas Benedykt XIII postanowił odzyskać Rzym zbrojnie, wspierany przez pracodawcy Neapolu i Sycylii, Ludwika II Andegaweńskiego, będącego ponad księciem Prowansji; wyprawa jego flotylli przebiegała początkowo pomyślnie, poddały mu się Genua i Piza, lecz wybuch wojny pomiędzy Pizą a Florencją wstrzymał marsz; zbyt w Genui wybuchła dżuma, która rozniosła się na następujące miasta, toteż flocie papieskiej zaczęto zakazywać dostępu do portów i Benedykt stawał się „więźniem morza”.

Tymczasem, dochodzący z Pizy ojcowie soborowi szybko zaczęli wyrażać sobie, że sobór ostatni był z przodzie nielegalny, czyli wszystkie zapadłe na nim dyspozycje są nieważne; wówczas powrócił pomysł sorbonistów rozwiązania wszystkich konklawe i detronizacji wszystkich kandydatów do tronu papieskiego; przepis ten prosił jednak zwołania ważnego soboru, co znów mógł spowodować tylko papież; tę kwadraturę koła postanowił rozwiązać cesarz Zygmunt, który odchodząc do systemu nad kwestią prawowitości Jana XXIII - uważanego ale przez 9/10 chrześcijan - przekonałby go do zwołania soboru, wykonując mu przy tym możliwość, że sobór potwierdzi rola jego doboru. Z zakładu widzenia ojców soborowych jedynym problemem pozostał nieustępliwy Benedykt XIII, który zniknięcie obu rywali przyjął jako znak Opatrzności, iż jest drogim prawdziwym papieżem; tymczasem w obecnym przebiegu zapomniał już nawet uznanie Kastylii i Nawarry; schronienia podawał mu potem - w zamku królów Majorki w Perpignan - Ferdynand Aragoński; zostało przy nim jedynie 4 kardynałów (wyłącznie Hiszpanów), abp wzory , biskupi z Saragossy i Taragony, opat z Montserrat, Wincenty Ferreriusz, joannici i pan Jan IV d’Armagnac; podczas wizyty cesarza Zygmunta w Perpignan, który wykazał mu dokumenty zrzeczenia się urzędu przez Grzegorza XII i Jana XXIII, nieugięty starzec wygłosił słynną, 7-godzinną mowę, w której szkoliłem swojej prawowitości i informował, że gdy sobór wybierze innego papieża, to schizma szybko się odrodzi; przypomniał też, że tylko on, jako sam kardynał sprzed schizmy, ma apostolską legitymizację do elekcji papieża; Zygmunt włożył mu wymaganie: 5 dni na dobrowolne ustąpienie, w odrębnym razie przygotuje to sobór i pokryje go ekskomuniką; w obliczu tej groźby na część soboru przeszli wówczas joannici, natomiast największym razem dla Benedykta broniło się odstąpienie największego duchowego autorytetu Europy tej epoki - Wincentego Ferreriusza, który oświadczył, że Benedykt jest jednakże prawdziwym papieżem, ale wola Boża pokazała się w Konstancji i papież winien dla pewna Kościoła ustąpić.

Konstancji zasiano ziarna kolejnej schizmy (i herezji), która wiek później rozdarła Kościół, tj. protestantyzmu. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został też awansowany na rycerza i pasowany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby istniał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, niedostępny w wyjątkowej i utrzymywanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w różnice, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytorium a tychże poddanych, jacy nie odstąpią od Benedykta; zastosowaniem tych założeń podporządkowały się objazdowe trybunały inkwizycyjne, oraz na Benedykta dodatkowo jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w sąsiedztwu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy jakim nowi już tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, bowiem nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

W form ustabilizowania się podziału złowrogą pozycję w powiększeniu zamętu odegrali uczeni z Uniwersytetu Paryskiego, który cieszył się opinią najwyższego po papieżu autorytetu religijnego świata chrześcijańskiego; w rzeczywistości, poza Piotrem d’Ailly (późniejszym kardynałem papieża z Awinionu) i Janem Gersonem, zwanym „doktorem arcychrześcijańskim”, doktorami Sorbony powodowała ambicja i ciągnięcie do uzurpacji najwyższej placówce w chrześcijaństwie; zamiast ustalić, w świetle prawa kanonicznego, kto stanowi żywym papieżem, sorboniści podrzucili Kościołowi „bombę zegarową” w jednostki żądania wszczęcia „postępowania cesyjnego”, czyli ustąpienia obu papieży dla zapewnienia wyboru trzeciego; którymkolwiek z specjalnie dynamicznych zwolenników cesji był Piotr Cauchon, późniejszy biskup i zaprzedany Anglikom oskarżyciel Joanny d’Arc; spośród ich poduszczenia król Francji Karol VI Szalony (który aktualnie po raz drugi popadł stanowił w zaburzenia psychiczne) 1 IX 1398 „zawiesił posłuszeństwo” papieżowi z Awinionu, wprawdzie nie przybywając na ciosie do papieża z Rzymu; dla Kurii w Awinionie wyróżniało to niemożność pobierania dziesięciny a oryginalnych wypłat z kręgu Królestwa Francji oraz usunięcie wszystkich szczebli nadań i beneficjów; w niniejszym istnienie rzeczy kardynałowie i prałaci francuscy opuścili Benedykta, przy którym pozostało jedynie 5 kardynałów Hiszpanów i Włochów; w obliczu blokady, a wtedy regularnego oblężenia Awinionu, też lud zaczął przewracać się od Benedykta; jego opiekunie zostali jednak oblężenie, i wówczas sytuacja zaczęła się znowu odwracać; do Benedykta powróciły uniwersytety z Tuluzy, Angers i Orleanu; z państw, prócz zawsze wiernej mu Aragonii, jak główne powróciły: Kastylia, Nawarra i Szkocja; Benedykt odzyskał wolność 11 III 1404, uwalniając się z Awinionu; na 2 lata tymczasową instytucją jego kurii szło się opactwo św.

Teraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli otwarcie oblegani przez uzbrojone i pijane bandy; mimo to, po paru dniach nowego pontyfikatu wystawiało się, że jakość się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w imieniu istniejących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stawał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wierze i ciężkich obyczajów - ujawnił się jako tyran i okrutnik, poszukujący swoich elektorów; atakował im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom obecnym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach przesuwać się z centrum; niektórzy prałaci zostali aresztowani, oraz ich wartę tracono w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś nieporozumienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została pokonana w kampanii pod Agnani, a uciekinierzy zostali wezwani do Walk przez panią Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby zmienić układ przewag w Św.

Website: https://tekstpdf.pl/artykul/15/wypowiedzenie-umowy-na-internet-wzor