Notes

Yalnızlık... Esiri olduğum uçsuz bucaksız bir karanlık.
Ne zaman küçük bir ışığım olsa o yalnızlığın içinde boğulan bi karanlık bu..
Her zaman bir teorim olmuştu küçük bir ışık karanlığın bir bölümünü de olsa aydınlatır düşüncesi..
En azından önünü görürsün, düşmezsin..
Amma ve lakin bir şeyi fark ettim ki; sonsuz bir karanlıkta küçük bir ışığın hiçbir şeye etkisinin olmadığını.
O karanlığın her zaman kendinden küçük ışığı yuttuğunu...
Yaşadığım yalnızlık okyanus gibi bense yüzme bilmeyen ölümsüz bir çocuk.
Okyanusun ortasında hep çaresizce boğuluyorum, boğuluyorum, boğuluyorum...
2008 haziran 13'ünden bir çizgi çektim geleceğime, kos koca 6 yıl..
Her bir yıl ruhumdan, benliğimden, kalbimden kaybettiğim parçalara elvedamla geçti..
Her bir yıl nefesimin akışının daha zorlandığını kesinlikle inkar edemem...
Şuan sadece anlatmak istiyorum nefesimin akışı zorlanırken, kelimelerin akışını bozmak istemiyorum.
2008 yılbaşındayım şuan.
Dizlerimi bağdaştırmış oturuyorum anneme karşı..
Annem mercimek köftesi yoğururken kapıdan giren babamı görüyorum..
Elinde 2 tane bira şişesi üzerime doğru geliyor bu silüetine dahi artık özlem duyduğum adam..
Mükemmel bir gece geçiriyoruz...
Sanırım 11 yaşıma kadar yaşadığım en iyi akşamı yaşıyorum..
Tvde güzel bir dizi ile beraber ilk alkolümü içiyorum...
Babamla attığımız kadeh ve kahkahalardan sonra ilk defa kendimi babama karşı bu kadar yakın hissediyorum...
Artık sarhoşum.. Gözlerim bulanıyor... Babamın yanına doğru yürüyorum ve yanına sokuluyorum...
İlk defa babama sarılarak uyuyorum...
Ertesi gün...
Ertesi gün ne oluyor biliyor musunuz?
Bir gece fazlasıyla ilklerini yaşayan bir çocuk yine bir ilkini yaşıyor...
İliklerine kadar kaybetme korkusu..
Bir çocuk için bu çok fazla...
Gözlerimi hastanede açtığım da ve babamın yaklaşık 2-3 cinsten kanseri olduğunu öğrendiğimde!
Evet.. o gün... o gün Mert'i kaybediyorum.. o gün geleceğimi kaybediyorum... o gün kendimi kaybediyorum...
Çok kısa bir süre.. Çok kısa bir süre ben daha babama yeni kavuşmuşken...
Hayatmın en kötü gününü yaşıyor ve babamı sonsuza dek kaybediyorum...
13.06.2008 SONSUZA DEK...

Bu benim için sonsuzluk kadar uzun ama sizin için kısa olan metinde anlayabileceğiniz kadarını anlattım.
İçimde yaşadıklarım ise..
Her gün beynimde çelişki dolu bir gezegenden farklı bir ütopik gezgene yolculuk yapar gibi..
Bambaşka bir şekilde yansıyor tavanımda ki beyaz perdeye...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"İnsanlar yaşar ve ölür.. Sen yaşayan taraftasın, sen ölen taraftasın sanırım ben iki tarafa da senden daha yakınım (!)
Beynimi bir virüs gibi bitiren düşüncelerin bastırılması için sonsuzluk kavramıyla tanıştım bugün
mümkün olmadığını söyledi, tedavi için gerekli niteliklere sahip değilmiş ruhum
göremediğim bi varlığın onu kirlettiğini fısıldadı tanrı bana.. Bir çığlık gibi..."

Gökyüzünün insanların ruh halini değiştirdini söylemişti bir doktor bana..
Doktor her şeyin farkındaydı amma velakin gökyüzüne baktığımda gördüğüm silüetlerin hiç birine müdahil değildi.
Kafamda oluşturduğum yüz binlerce silüetin etkisindeyim hala..
Uyuştucu gibi... O silüetlerin varlığı ruhumun tek direği.

İnancımı kaybetmemin fazla bir şeye etki etmeyeceğini düşünmek tamamen aptallıkmış.
Her şey kafamın içinde olup bitiyor.. Hayır, hayır oluyor lakin asla bitmiyor.
Bir çelişkiyi alnın ortasından pyhtonla vurduğumu düşündüğüm de yüzlercesi karşıma dikilip sırıtıyor.
Kahkahalar sürekli beynimde.. Alaycı bir tavırla benimle oynuyorlar.
Sanırım bu durum benim aklımı yitirmeme neden olacak...

Kimse beni anlamıyor...
Doktorlar, insanlar, ruhum, benliğim, kafamda yarattığım silüetler hatta yalnızlığım dahi suratıma karşı tepkisizce susuyor.
Bir tanrının varlığını hissediyorum tüm benliğimde.
Bir yardım eli uzatmasını çok diledim amma velakin aldığım cevaplar karşısında hep kayboldum...
Her bir yardım çığlığımda Tanrının bana susması hayata karşı tüm yaşama sevincimi aldı benden.
Belki de tanrıya karşı daha mütevazi olmalıydım, ondan yardım dilemek yerine sadece susmalıydım...
Belki bir cevap alabilirim, belki ruhumun karanlığın esaretinden kurtulmasına yardım edebilir düşüncesiydi tüm umutlarım.
Bir cam parçasına şiddetle atılan yumruk gibi tuz buz oldu tüm ümidim.

Hala yerimde sayıyorum, hala aynı çelişkilere sahibim.
Sürekli bir savaş içerisindeyim ve kayıplar veriyorum ama asla kazanamıyorum...
Çünkü bu güne kadar bir çok soru olduğu kadar cevap verdiğim sorularda oldu...
Ve bu sorunun cevabını bu gece buldum..
Ben hep kendimle savaş içerisindeydim ve hep kendi silahımla kendiğimi vurduğum için asla kazanamadım, kazanamayacağım...

Aklımda bir soru cevapsız.. Asla cevap bulamadığım, sonsuza dek arayacağım cevapsız bir soru...
Kumarı her zaman oynatan kazanır(!)
Tanrım.. Benimle oynadığın kumarda neden hep kaybediyorsun?

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Belki benliğim bir karanlık şehir keşfeder okyanusun en dibinde.
Belki benliğim tutupta gece yarısında gökyüzüne çıkartır o şehri.. Boğulmaktan kurtarıp karaların üzerine serer, siyah kartal gibi.
O şehrin içinde, Yalnızlığım, sıkıntılarım, dertlerim, düşmanlarım ve düşman görenler, öldürdüklerim hiç öldüremediklerim, öfkem ve kinim her şey o şehirde.
Uzak kalmalıyım. Denemeliyim.. Savaşmalıyım...

Belki benliğim bir aydınlık şehir keşfeder okyanusun en dibinde.
Belki benliğim tutupta gün ışığında gökyüzüne çıkartır o şehri.. Boğulmaktan kurtarıp karaların üzerine serer, beyaz bir güvercin gibi.
O şehrin içinde Ailem, sevdiklerim, dostlarım, ilk ve son aşklarım, kaybettiklerim hiç kazanamadıklarım, umutlarım ve ümitlerim her şey o şehirde..
Ulaşmalıyım. Denemeliyim.. Savaşmalıyım...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Yorgunluk, bitkinlik, halsizlik, uykusuzluk ve ayaklarımın ölü bir beden taşımasına engel miydi sence intiharı düşlemek?
Düşlemekle kalmadı, bu hareketi üçlemek..
Bir, iki, üç.. Üç, iki, bir tik-tak ölümü beklemek...
Sanırım Mert sadece psikolojik koğuşlarda yalnızlık sendromuna yakalanmış aciz bir denek.
Tedavim sabah, öğle, akşam ve gece bir sigara sönemeden yenisini yakıp üflemek..
Odam rutubet ve hep ben oldum küflenen...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Gözlerim bebekleri sanki bir kafeste sıkışmış boğuluyor gibi hissediyorum.
Sonsuzluğu kapsayan bir hapis gibi hayal etmek görü duygusunu kaybetmeyi...
Beynim kafatasımda sanki müebbete vurulmuş suçsuz bir mahkumu andırıyor bana.
Bir insanın 6 yıl boyunca her gün aralıksız bağ ağrısı çekmesinin sebebi bilime göre tümördür bana göre düşünce hastalığı..

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Birazda sosyal ilişkilerden bahsetmek istiyorum beynimin içindeki düşüncelerden ayrılıp.
Dostluk, aşk ve insanlık hepsi tedavisi olmayan birer hastalık..
Herkesin bu hastalığa sahip olması ve hep içinde dolması benim beynimin içindeki düşüncelerden ayrılamayacağım anlamına geliyor.
Yine yalnızım ve düşüncelerimle savaştığım bir güne veda etmek için gidiyorum, tekrar geleceğim..
Mühimmatım sınırlı lakin düşüncelerim sonsuz...