Notes

2008-2018:
Ik was een onzeker meisje, deed wat anderen van mijn verwachtten of wilden, ik was verlegen, ik kon slecht voor mezelf opkomen, probeer thuis alle relaties te onderhouden en te mediëren, op school was ik prestatiegericht (plusgroep, ging altijd voor een 10), met sporten voelde ik mij te groot/ dik om vooraan te staan
2012/2013:
De schoolarts ging met mij en mijn ouders in gesprek. Ik was niet té dik, maar ik moest wel oppassen.
Mijn moeder nam dit serieus, tegelijkertijd was zij ook bezig met 'gezonder eten' / diëten. Ik werd gecontroleerd op mijn eten maar begon zelf ook te willen dat ik er anders uitzag. (Had echter geen idee van calorieën etc.)
2018:
Doordat ik fanatiek basketbalde was ik op een "normaal" gewicht. Erg gemiddeld. Toch voelde dit niet zo, ik had dunne vriendinnen en ik vond hun lichaam altijd mooier als mijne.
2019:
Na een lang traject in het ziekenhuis overleed Marjolein. Dit was erg heftig en emotioneel voor mij, het maakte veel impact en ik was vooral boos vanwege onrechtvaardigheid. Ook was ik verdrietig doordat ik haar miste in mijn leven, en door sympathie met haar familie.
2019-2021
Na Marjoleins dood "lukte" het afvallen pas, maar waarom?
Ik realiseerde mij:
1. Dat het leven oneerlijk is
2. Dat het leven sneller kan gaan dan je denkt
> dit leidde tot een mindset waarin ik mijn 'ideale' / 'perfecte' leventje en mezelf wou zijn. Daarnaast leerde ik om meer voor mezelf op te komen en om "nee" te zeggen, maar ik begon ook nee te zeggen tegen de verkeerde dingen, zoals eten. Ook vond ik het leven dus oneerlijk, ik vond dat Marjolein het zwaar had & niet ik. Zij heeft eenmaal gevochten voor haar leven, dus vechten tegen een beetje honger moest ik van mezelf maar gewoon kunnen.
Op die manier kon ik me perfecte leven gaan leven, en eigenlijk ging dit opvallend goed.
Ik viel veel af, werd zelfverzekerder, en had alles onder controle. Later kreeg ik veel positieve opmerkingen en merkte ik zelf op dat het bezig zijn met eten/ calorieën een goede afleiding was tegenover het gemis, maar ook emoties in het algemeen (zoals mijn instabiele thuissituatie). Als ik echt weinig at was de dag een soort "waas", en dat vond ik best oké.
De corona-periode maakte het ook makkelijk, niemand bemoeide zich en wat ik at werd echt van "mij". Ik eet nu nog steeds het liefste alleen. Daarnaast stimuleerde mijn moeder (en/of haar gedrag) het afvallen alleen maar. Ik kreeg rond deze tijd veel ruzie met haar.
2021-2023
De nare kant van een eetstoornis onthulde zich steeds verder...