Notes

Bir aydır İngilterede'yim, önümüzdeki 11 ay daha burada olacağım. Övmeyeceğim burayı, buranın düzenini, mutluluğunu, yeşilini, güvenli ortamını... Sevmedim, sevemiyorum, yaşayamam burada çünkü birlikte oturup gülebildiğim insanlar, esprileri, ülkeme özel tatlı sohbetleri, dertleri paylaştığım, hasta olduğumda benim için endişelenen insanlar orada, serpme kahvaltılar, salçalar, kebaplar ve karnıyarıklar orada...
Özendiğim şeyler var ama; mesela "neden böyle?" diye sormuyor burada kimse, neden böyle yapılmış, neden bu kural böyle, neden bu yasa şöyle, neden insanlar böyle davranıyor demiyor. Herkes mutlu çünkü, herkes güvende, kimsenin yaşam şartlarını sorgulamaya, keşke şöyle olsaydı, böyle olsa daha iyi olurdu, demeye ihtiyacı yok. Akşam 6'da tüm dükkanlar kapanıyor mesela, Pazarları 4'te hatta çünkü kimsenin fazlasına ihtiyacı yok, herkes zaten istediği her şeyi alabilecek alım gücüne sahip, insanlar sevdikleriyle zaman geçirmeye daha çok önem veriyor, kendine zaman ayırmayı seviyor, zaman bulabiliyor. Şehir belli bir saatten sonra uyurken, arabalar dinlenirken insanlar birlikteliklerini kutluyor...
Kimse acele etmiyor, kimse trafikte korna çalmıyor, kimsenin bir yere kaçtığı yok, tüm şler yetişiyor, her şey verimli ve düzgün. Yollarda temizlikçi yok, polis yok, alışveriş merkezlerinde güvenlik görevlileri yok, öğrenciler 'öğrenci' değil, birer birey, her bir insan ülkenin bir 'değer'i.
Sorunlar yok mu, elbette var! Yine fakirler var, belki ölenler var, kazalar var ama çok küçük yüzdeler, baş edilemeyecek şeyler değiller, oturup tartışıyorlar, konuşuyorlar, çözüm üretiyorlar, kimse kimseye laf atmıyor soruna yönelmek yerine, kisme kimseye sen sorunu çözemiyorsun, beceriksizsin demiyor, onun yerine sorunun kaynağı düşünülüyor, olmuşla ölmüşe çare yok mantığı değil de, bir daha olmaması için neler yapmak gerektiği konuşuluyor. Herkes özgürce sorusunu soruyor, memnun olmayan da özgürce oyunu verip, özgürce temsil ediliyor, özgürce yazıyor, çiziyor.
Ha bir de derslerde Türkiye'yi üçüncü dünya ülkeleriyle bir araya koyuyor bu ülke, hep bizim dertlerimiz burada işleniyor konu olarak, kötü örnek diye medyamız, hükümetimiz, azınlık sorunlarımız, davalarımız konuşuluyor! Tarihimizi küçümsediğimizi, dersler çıkarmak yerine onu görmezden geldiğimizi, burnumuzun dikine gittiğimizi, bulunduğumuz yeri anlamak yerine bizden çok çok ötede olan ülkelerle aşık atmaya çalıştığımızı söylüyorlar, haklılar.
Burada yollar çift şerit değil, hatta o kadar dar ki şeritler, her seferinde arabalar birbirine çarpıp geçecek sanıyorum ama araba yok tabi, varsa da birbirini bekliyorlar yollar daralınca, öyle geçiyorlar, insanlar daha çok bu daracık yolun kenarındaki yüzyıllık ağaçların altında köpeklerini gezdiriyor, oturup kahvesini içiyor, kitabını okuyor, koşusunu yapıyor. Çift şerit olsa buralar, çift şerit olunca birinci dünya ülkesi olacağız, tüm Avrupa böyle demiyorlar. Avrupa böyle bir yer değil çünkü!
Evet evet, azınlıklar da var burada, hatta sanırım artık İngilizler azınlık olmuş, onlardan çok yabancı uyruklu insan görüyorum. Ama yine de mutlu İngilizler, 'barış' içinde yaşamayı öğrenmişler, her bir ten renginin, dilin, dinin bir zenginlik olduğunu keşfetmişler! Barışın her türlüsünün güzel olduğu ve savaşın her türlüsünün çirkin olduğu sonucunu çıkartabilmişler tarihlerinden.
Kimse kimsenin eteğine bakmıyor, saçına, makyajına, sakalına, rengine, diline, cinsiyet tercihine, baş örtüsüne... Normal çünkü bunlar, sonuçta 7 milyar insan var, hepsi aynı olamaz ya !!!!
Einstein "İnsan savaş gibi inanmadığı bir şey için acı çekeceğine, barış gibi inandığı bir dava uğruna ölse daha iyi değil midir?" demiş. Katılmıyorum, ölüm her şekilde kötü, gencecik bir bedenin kanlar içinde sokaklarda yatması, bir babanın oğlunu toprağa vermesi her şekilde kötü. Hoş zaten ben pek anlamıyorum, savaş mı öldürüyor bizim ülkede insanları yoksa barış mı? Yoksa barış ve savaş üzerinden, ölüm üzerinden siyaset yapanlar mı? Yoksa biz mi öldürüyoruz birbirimizi, sonra kendimizi?
Özlüyorum ülkemi, oranın da bir gün böyle olacağına dair taşıdığım umudu da özlüyorum. Sahip olduklarımızdan memnun olacağımız, istediklerimize, ihtiyaç duyduklarımıza sahip olabileceğimiz, neden böyle bu, bu niye böyle giyinmiş diye sorgulamayı bırakacağımız, sokaklarında güvenle yürüyebileceğimiz, birbirimize ve yöneticimize güvenebileceğimiz, yargısız infazın olmadığı, saygının ve düzenin olduğu, mutlu yaşamın, alım gücünün çalışma hayatımıza verim getireceği, ilerleyen, demokratik, yeşil, temiz, yol yapmak yerine nasıl arabaları azaltacağımızın konuşulacağı, çift şerit yolların gereksiz olacağı, sadece istanbul'a yatırım yapmaktan vazgeçen, geçici çözümler yerine sorunu yok etmeye yönelik politikaların izleneceği bir ülke umuduyla... Barış veya savaş için ölmesin artık kimse, öldürülmesin!
-gizemkayahan