Notes

O Czym Powinieneś Mieć, Kiedy Kupujesz Sobie Szosę?
Nurty kultur i elementy muzyczne łączące Polskę z Europą Zachodnią to: w przestrzeni tonalności: chorał gregoriański i siły modalne (kościelne), pentatonika bezpółtonowa, system dur-moll i interwalika typowa dla muzyki instrumentalnej; w branży metrorytmiki: trójmiar, metrum akcentowane (taneczne); w dziedzinie sytuacje i rodzaju: budowa zwrotkowa, ballada, forma kolista (repryzowa) i refrenowa, niektóre pieśni doroczne (gaik, dyngus), dawne kolędy, tańce zawarte w porządki („suity”); w branży praktyki: duży udział muzyki instrumentalnej, trzy-czterosobowe i mocniejsze kapele, odrębne instytucje muzyczne (chóry i teatry ludowe). Warto też dodać, że z północą Europy łączy: przewaga wolnych temp (Pomorze), skale naturalne (trąby pasterskie, np. kaszubska bazuna), niektóre ballady, dawne archeologiczne instrumenty (liry), apokopa (wyciszenie końcówki w zwrotce śpiewu) i pięciomiar (kraje bałtyckie). Stanowią to: w przestrzeni tonalności: skale wąskiego zakresu-tetrachordy, pentachordy i plagalizacje, chromatyzm w pentatonice - pentatonika hemitoniczna, złożoność, różnorodność skal, przewaga melodyki wokalnej nad instrumentalną; w części metrorytmiki: metra recytacyjne, swobodne, prozodyczne, rytmy addytywne, złożone, akcenty nietaneczne; w sferze jakości i charakteru: budowa wersowa, duży udział pieśni obrzędowych i dorocznych, pieśń liryczna, teksty pieśniowe z symboliką przyrodniczą; w branży praktyki: łączność repertuaru religijnego i świeckiego, pełny głos w śpiewie w otwartej przestrzeni, duży udział melizmatycznych, tj. niesylabicznych dźwięków, przewaga dwuosobowych kapel. Folklor strefy góralskiej (Podhale, Orawa, Pieniny) odznacza się następująco: własny repertuar muzyki i tańców; kontrast temp - szybkich w częściach tanecznych, powolnych w wierchowych (wałęsanych), wykonywanych na otwartej przestrzeni; naturalny wielogłos; pięciotaktowa budowa melodii; wers dwunastozgłoskowy jako podstawa budowy zwrotkowej; melodie opadające, częsta obecność kwarty zwiększonej (wyróżnik skali lidyjskiej), obecność rytmów odwrotnie punktowanych (znak kontakcie z folklorem słowackim i węgierskim).

Wyłącznie w niniejszym sektorze etnomuzycznym pojawiają się w częściach takty pięcio- i ośmiomiarowe, apokopa (ściszanie lub „połknięcie” ostatniej sylaby w zwrotce pieśni), „przytrampywanie” taneczne kobiet, jakie stanowi pozostałością dawnego słowiańskiego korowodu. Ważne są ponadto: tańce i przyśpiewki taneczne o trójmiarowej, a nie mazurkowej rytmice, lokalne tańce dwumiarowe, rozbudowany obrzędowy repertuar pieśni weselnych, śpiewanych zespołowo, jednak zazwyczaj w jednogłosie. Nie wciąż jest przechowywany tu dawny repertuar tradycyjno-źródłowy ze względu albo na zabieg myśli o nim wśród działaczy, albo brak przypisywania wysokiej pozycje tradycji tzw. Cechami charakterystycznymi folkloru muzycznego północno-zachodniego obszaru Polski (Pałuki, Kociewie, Kaszuby) są: stosunkowo duża objętość melodii (od oktawy do duodecymy); zmniejszenie udziału rytmiki mazurkowej i przyśpiewki tanecznej, i zwiększenie - rytmiki walcerkowej; znacząca obecność metrum dwumiarowego; duży repertuar dwuczęściowych tańców - zabaw (ważna połowę ilustrująca czynności, druga - polka); dominacja systemu dur - moll; umiarkowane tempo melodii; popularność repertuaru pozaludowego; obecność wielogłosu przygotowanego w chórach świeckich i kościelnych. Południowy makroregion Polski wraz z krajami karpackimi ukazuje się zdecydowaną przewagą metrum parzystego i stanowiącą obecnością rytmiki synkopowanej.

Charakteryzuje go: zdecydowana przewaga metrum trójmiarowego i stała obecność rytmiki mazurkowej; silne a dużo szybkie tempo, melodyka zmienna, falista, o wielkiej zawartości, budowana zwłaszcza na wartości kontrastu; przewaga symetrycznej, ośmiotaktowej zwrotki melodycznej o dwutaktowej budowie fraz, obecność tempo rubato. Melodie weselne są często tworzone ze zwrotki trzywersowej, tworzone są w tempie powolnym, w środek recytacyjny z wieloma ozdobami-melizmatami. Od późnego średniowiecza instrumenty muzyczne wytwarzane przez ludowych producentów otworzyły się wyodrębniać następującymi, tymi również w XIX i XX w. Instrumenty ludowe, szczególnie chordofony i pewne aerofony powstawały zwykle na marginesie rzemiosła wiejskiego, np. stolarstwa i tworzone były wielokrotnie na zamówienie muzyków. Najczęściej chrząstka wykorzystywana jest z przegrody nosa, czasami z chrząstki ucha lub również z żebra. Mitra uzyskałem większą popularność dopiero za Artakserksesa I, w początkach IV wieku p.n.e., gdy urzędowo mówiono go na dodatkowym miejscu po Ahura Mazdzie. W takim układzie zdrada w Państwie ma znaczenie, gdy jeden wierzący zatrzymuje się przed czymś lub stara się coś zyskać kosztem drugiego wierzącego. Kiedy na sam dźwięk przypada jedna sylaba - tempo jest mocne, gdzie pojawia się melizmatyka - tempo stoi się wolniejsze.

Ten okcydentalny profil tak się uwidoczni, gdy przytoczymy czynniki łączące tradycje muzyczne na podłogach polskich z punktem wschodnim. Ta kolejność oddaje w pewnym okresie rangę ważności poszczególnych grup instrumentów w grze ludowej na podłogach polskich. kartkówka polskiej muzyki ludowej - określanej oczywiście ze powodu na części etnicznie polskie - i muzyki prostej w Polsce - uwzględniając również tradycje mniejszości narodowych - wyłoniły się w ruchu XIX i XX w. Np. skrzypce fabryczne w rękach wiejskiego muzyka są, w gruncie funkcjonalnym, również instrumentem ludowym. Z południem zaś łączy: przewaga dwumiaru, przewaga temp szybkich, rozrost zespołów muzycznych i początek zróżnicowanej harmonizacji, muzyka pasterska, skale instrumentów dętych (lidyzmy), helokanie-porozumiewanie się poglądem na trasę, wykorzystujące zmiany rejestrów głosowych. Góralska muzyka rozbrzmiewała dziś w Świętokrzyskim Centrum Onkologii. Pod względem jakości muzycznych, Polska jest czyli nie tylko centrum geograficznym kontynentu, działaj oraz jej specyfika polega na ciekawym złożeniu cech czy połączeniu nurtów o nowej proweniencji europejskiej. wypracowanie dla folkloru polskiego istnieje istotne natężenie tempa rubato a jego rozdzielenie na gruncie Polski: rubato wielkopolskie w ramach taktu; krzyżowanie dwumiaru z trójmiarem w miastem kraju, rubato frazowe na Podhalu.


Cechą charakterystyczną instrumentarium prostego stanowi jego zróżnicowanie regionalne. W obszarze repertuaru: obfitość form kolędowania, kolęd, pastorałek, brak eposu, w jego znaczenie upowszechniły się stosunkowo liczne ballady, przewaga form przyśpiewkowo-tanecznych, współwystępowanie form zwrotkowych, jakie są cechą ogólnopolską i dawniejszych przedzwrotkowych, tzn. tworzonych z samych wersów. Najbardziej rozpowszechniony system to zwrotka złożona z trzech wersów słowno - muzycznych o niekiedy zmiennych ilościach sylab (na ogół wersy są siedmiozgłoskowe). Typowe dla środowiska ludowego podporządkowanie instrumentów muzycznych wymogom bieżącej praktyki wykonawczej oddziaływało na krótkotrwałość ich bycia: Instrument, jaki nie znajdywał zastosowania, ulegał zapomnieniu. Również warunki społeczne, podziały historyczne, fakt izolacji wskutek szczególnego środowiska przyrodniczego oddziałują na prowadzenie się szczególnych postaci instrumentarium. Również sami muzycy bawiliśmy się nierzadko wyrobem instrumentów. W obrębie instrumentarium: znaczna czytelność wpływów instrumentarium profesjonalnego; mimo oddziaływania instrumentów manufakturowo-fabrycznych obecność instrumentów średniowiecznych ogólnoeuropejskich: fidel, lira korbowa, cymbały, tamburyn, tubmaryna (prototyp instrumentu basowego), flety bez otworów bocznych. W późniejszych stuleciach instrumentarium proste było wyłącznie udoskonalane, często pod wpływem wzorów profesjonalnych i adaptowało nowe, dworskiego lub miejskiego pochodzenia instrumenty.


Here's my website: https://konkretnekartkowka.pl/artykul/10750/uzasadnienie-oceny-celujacej-z-plastyki