Notes

Yüzleşme
Kendime karşı dürüst olmak ve ne durumda olduğumu daha iyi anlamam için bu notu yazmaya karar verdim. Kağıda dökücektim ama evde bulunmasını istemediğimden burada daha rahat bir şekilde yazarım diye düşündüm. Oldukça uzun bir yazı olucak. İmla kuralları hak getire. Çünkü bilmiyorum. Şimdiden Phoe'nin vedasından daha kalitesiz olucağı kesinleşti :D

Doğduğumdan beri tam tamına 22 yıl 21 gün geçmiş. Hepsi de boşa geçmiş. Geriye dönüp baştan yaşamayı herşeyden çok istiyordum. Kafamda sürekli pişmanlık duygusuyla yaşıyorum. İmkansız ve saçma olduğunu bildiğim halde bunu engelleyemiyordum. Şimdi başlayıp hayalimdeki mükemmel kişiyi olsam bile gençliğimin yaşanmamışlığını hep hissedeceğimden kaynaklanıyor sanırım.

Sağlıklı bir insanın yaşaması gereken duygular bende o kadar eksikti ki bana karşı biraz ilgi gösteren ve sırf bazı noktalarda kendime benzettiğim için birine karşı büyük sevgi besliyordum ve genellikle sanal ortamda tanıştığım kişilerde oluyordu. İletişim eksikliğimi onunla gideriyordum. Kendi kendime aşk yaşıyordum ve bundan büyük zevk alıyordum heralde. Genelde kaybetme korkusundan ve ilişki tecrübesizliğimden dolayı hiç bir adım atmıyordum. Sanırım karşılıklı ilişki yaşamaktan çok birini sevmeyi seviyordum. Aşık olmayı seviyordum. Hayal kurmayı, onu kafamın içinde yaşatmayı seviyordum. Sonra o kişinin aslında istediğim kişi olmadığını anladığımda vazgeçiyordum. tabi bunu genelde uzun bir süre sonra anlıyordum.(benden sıkılınca ya da ben onun yazdıklarından soğuyunca, boş olduğunu anladığımda vs.)

Düşününce bu böyle nereye kadar devam edicekti ki 10 sene sonra hala mutsuzluğumu gidermek için hâlâ internetten görmediğim insanlarla mı konuşacaktım? İğrendiğim insanlara hizmet ederek karın tokluğuna mı çalışacaktım? Ailemin bulduğu kızla evlenip dertlere dert mi ekleyecektim? Hayır, düşünmesi bile kötü ama böyle devam edersem hazin sonum bunlar olucak. Ya da buna dönüşücem :DD
https://seyler.eksisozluk.com/2014te-uzun-suredir-sevisemedigi-icin-6-kisiyi-nefretle-olduren-katil-elliot-rodger

Asıl üzüldüğüm konu yalnız olmak değil. Çünkü dışardaki insanları görünce sosyal olmak, popüler olmak çok ta matah bişey değil aslında. zaten yaşıtlarımın bulunduğu bir ortamda arkadaş edinememe gibi bir sorunum da yok. Benimkisi biraz istemli gibi ama benzeştiğim insanlarla takılmak, eğlenmek isterdim yalan yok. Benim kendi kendimi mutlu edebilmeyi öğrenmem ve biraz da kendimce başarılı olmam gerekiyor. (Sadece sınav nezdinde değil)

Neden böyle olduğum kısmına girmeyeceğim çünkü hep böyleydim, doğduğumdan beri. (Küçük yaşta Alper Kamu serisini okuduğum için şekillenmiş olabilirim. bu çocuk benim lan diye düşünürdüm okurken :d)

İyi hissettiğim ve bana umut veren tek nokta yapmam gereken, beni kurtaracak her şeyi biliyor olmam. Psikologlara ve çeşitli koçlara ya da başka bir üst akıla ihtiyacım yok. Beni en iyi ben bilirim değil mi :D
Yazarken bana eşlik eden müzik: Jubilee Street

O değilde arkada gaza getiren gym müziklerinden biri çalınca tüm yazma isteğim kaçtı. Ne sikimsonik işlerle uğraşıp saçmalıyorsun moduna girdim. Neyse bir kere yazdık ziyan olmasın amk


https://www.youtube.com/watch?v=VITF4_GE-Rc