Notes

Jak Ułożyć Podanie O Zakończenie Umowy O Pozycję?
2. Przebieg. Urban VI i Klemens VII pokryli się wzajemnie ekskomunikami; w wielu krajach, zwłaszcza w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z pośredniczą w dłoniach; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak akcja kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy orędowali za Klemensem VII, sprawiły, że pomysły Urbana chowały się; liczono na jego śmierć, która robiła się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, spośród których każdy mógł szacować na przetrwanie papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie idąc się, aby do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi było razem z standardowymi regułami; przybyli z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że zachowają się od głosu, ale w jakimkolwiek wypadku uznają wybór za kanoniczny; żeby nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za jakim 28 IX 1378 głosowali pełni z cudem jednego; notabene, kard.

Już po konklawe kardynałowie ultramonti byli wprost atakowani przez uzbrojone i pijane bandy; pomimo to, po mało dniach następnego pontyfikatu powtarzało się, że rzecz się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w imieniu mieszkających tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wiary i silnych obyczajów - objawił się jako tyran i okrutnik, poszukujący swoich elektorów; zostawiał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom ważnym w Rzymie nakazał w obraźliwych słowach przesuwać się z centrum; niektórzy prałaci zostali zamknięci, a ich działalność tracono w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś nieporozumienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; ścigająca ich armia papieska została spustoszona w wojnie pod Agnani, a uciekinierzy zostali goście do Wyprawy przez panią Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako narzuconego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, by zmienić układ mocy w Św.

Fondi kardynałów; z dużą furią przyjęła i ów wybór (trzęsąca Kościołem tej pory) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „diabłami w dobrej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na morę; z wyniesionych później na ołtarze, po okolicy Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. Dante i Petrarka) pobudzali ich do powrotu z „dusi awiniońskiej”; dręczony tymi kwestiami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 opinię o powrocie, ale przerażony jakością w Wspaniałym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez grupy wilków dodatkowo więcej gorsze od nich wiary kondotierów w pracy skłóconych z wieków możnych rodów (Colonna, Orsini i in.) - wycofał się z powrotem do pewnego oraz wzrastającego Awinionu; jego następca Grzegorz XI (1370-78), pod naciskiem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, wywołujących go do powrotu, aby zreformować Kościół i uniknąć nieszczęściom, które mogą spaść na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 dostało na każdy wypadek w Awinionie, a 4 stanowiło szybko w Rzymie) wrócił do Rzymu; a on zaś francuscy kardynałowie spotkali się tam z wrogością tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w ciężkich starciach w samym Rzymie „ludzie Klemensa” przegrali z „panami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII przybył do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, który go poparł (po zasięgnięciu opinii prałatów królestwa i kanonistów) był pobożny król Francji Karol V Mądry; oczywiście toż postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI kolejna znaczniejsza porcję Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w jakich - z przypadkiem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej roztaczały się herezje Wiklefa i Husa, a jakie sto lat później odpadły z Kościoła, idąc do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które nowy wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, jaki istnieje prawy, a jaki stanowi antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Pozostałego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie włożony do centrum przez Rzymian, osiadł w Sienie; zdawały go tylko (przejęte przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja również mało kolejnych miast włoskich oraz Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał pomieszczenie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), były niezmienne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez i chwila biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu przez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, więc należy zwołać sobór, który pasuje trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz przedstawiciel Benedykta - Carrier został także wyznaczony na rycerza i pasowany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby żył obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, niedostępny w zacisznej i przestrzeganej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w różnice, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytorium plus tychże zależnych, którzy nie odstąpią od Benedykta; spełnieniem tych pragnień podporządkowały się objazdowe trybunały inkwizycyjne, i na Benedykta oraz jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w sąsiedztwu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy jakim dostali teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, skoro nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy staliśmy kardynałowie i bp Muñoz używali swoje pozycji tylko jako stronę przetargową z Rzymem; nie wyglądając na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe i naruszenie jego prawd (kontaktowanie się ze światem zewnętrznym, tj. z panem Alfonsem, który nowego papieża dodatkowo jego majątek chciał „nazwać” na znaczenie przez Marcina V jego założeń do Neapolu), wybrany przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, nudny i niebyły; Carrier zapowiedział, iż jak jedyny legalny kardynał otworzy konklawe, jak tylko wróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. tutaj toż zrealizować zazwyczaj w punkcie zmniejszenia kwoty podatku PPC-3 (jeśli prosi kupujący) czy w finale obniżenia podatku ciepłego lub VAT (gdy prośba odchodzi od ściany sprzedającej). 3. Epilog. dokumenty do pobrania (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było zbieżne z uznaniem papieży „awiniońskich” z etapu w.s.z.

Read More: https://przykladoweteksty.pl/artykul/2541/wniosek-o-przelew-na-konto