Notes

Właśnie przed chwilą skończyłam pisać imagin, możliwe że troche sie nie udał jednak mimo wszystko mam nadzieje że wam sie spodoba. Byłabym tez wdzięczna gdybyście go ocenili i wogóle, jeśli by sie wam spodobał to pisałabym częściej jakieś imaginy. No i mam nadzieje że nie bedzie wam przeszkadzalo to, że jest on troche smutny, no ale własnie teraz mam wene i nastrój własnie na takie imaginy. No więc miłego czytania życze ❤

--------------------------------------------------------
LET ME GO...
Życie w jednej chwili może zmienić sie dosłownie o 180 stopni. Tak też było w przypadku Louisa i Isabell. Musieli życ ze świadomością że już niedługo bedą musieli sie rozstać. Rozstanie nadchodzi nieubłaganie...

*Było tak pięknie...*
-Kocham Cie Lou..- te trzy słowa wypowiedziane przez nią brzmiały razem tak pięknie, anielski głos który mógłbym słuchać wieczność
-Ja Ciebie też -szepnąłem, a na mojej twarzy od razu pojawił sie usmiech -Nawet nie wiesz jak bardzo -złapałem ją za dłon splatając nasze palce ze sobą.
-Aww -w pokoju rozbrzmiał cichy śmiech mojego skarba
-Nie chichocz tak, kiedyś bedziesz tylko moja -uśmiechnałem sie szeroko, kiedy nagle ona połozyla dlonie na moich policzkach i spojrzała mi w oczy.
-Już jestem Twoja...

*...zupełnie jak sen...*
-C...co?! -wykrzyczałem w słuchawkę telefonu -Jak to?!
Nie mogłem uwierzyć w to co przed chwilą usłyszałem, to musiał być jakiś kiepski żart Lottie. Pewnie zaraz zacznie sie śmiac...
-Nie było mnie w domu zaledwie 2 dni! -w moich oczach obok zdziwienia pojawilo sie uczucie tesknoty
-Lou, to nie jest rozmowa na telefon. Jak przyjedziesz to wszystko Ci wyjasnie- powiedziala Lottie
-A co z Jade?
-Jest zalamana. Lou nie śmię Cie o to prosic ale...przyjedź szybko...
Zacząłem chaotycznie wrzucać ubrania do walizki, byle by jak najszybciej móc wreszcie pojechać do domu.
-Będę jak najszybciej sie da, obiecuje.

*...z którego ktoś nagle mnie obudził...*
Szybko wszedłem do domu od razu kierując sie w strone salonu. Na kanapie siedziała zapłakana Jade-mama Isy oraz Lottie próbująca ją za wszelką cene pocieszyć, jednak widać było że sama jest w rozsypce.Kiedy zobaczyłem ich wiedzialem ze zaraz uslysze cos, co zwali mnie z nóg.
-Gdzie Isa? -spytałem, nie dostrzegajac twarzy mojego skarba
-Jest u siebie, spokojnie..Lou...usiądź prosze...-szepnęła Jade łamiącym sie glosem
Niepewnie usiadlem na kanapie lustrując twarz załamanej kobiety. Wiedziałem że to co usłysze nie bedzie mile, jednak nie spodziewalem sie czegos takiego...
-M..ma guza mózgu.. -wyszeptała i ponownie wybuchneła płaczem, a mnie w tym momencie dosłownie zamurowało, nie docierało do mnie to co przed chwila uslyszalem
-C...co? -wyjąkałem czując dłon Lottie na moich plecach -To musi być jakas pomylka, błagam powiedzcie że to tylko żart! -warknąłem wstajac z kanapy. -Isa pewnie teraz siedzi na gorze smiejac sie, prawda? -szepnalem, a do moich oczu momentalnie naplynely lzy. Juz nawet sam nie wierzylem w to co mowie. Po prostu nie moglem zniesc mysli ze osoba ktora jest sensem mojego zycia moze umrzec. Czemu akurat ona....?

*...wywrócił moje życie do góry nogami...*
-Jak ja mam teraz życ Lottie, jak?! -krzyknąłem zapłakany osuwajac sie na ścianie i chowajac twarz w dloniach
-Lou posluchaj mnie.. -powiedziala kucając przede mną. Zabrala moje dlonie z twarzy i spojrzala w moje czerwone od placzu oczy -Daj jej sie teraz cieszyc każdą minutą, godziną, dniem... Daj jej tyle milosci ile sam chcialbys dostac..-szepnela i na chwile glos jej sie urwal -Po prostu daj jej umrzeć..

.

Ostatni raz pogładzilem piękne, brązowe włosy mojej ukochanej. Byla zmeczona, spocona ale mimo wszystko wygladala przepieknie, jak zawsze. Moj aniołek. Delikatnie musnąłem jej usta, na co odwzajemnila pocalunek.
-Kocham Cie..najbardziej na swiecie...-szepnalem patrzac w jej oczy
-Ja Ciebie tez -wyszeptala z cichym chichotem obracajac mnie na plecy, a sama usiadla na moich biodrach calujac mnie w obojczyk.
-Kochaj mnie Lou...kochaj jakby swiat mial sie zakonczyc -zachichotala cicho odgarniajac grzywke z mojego czola. Jej slowa brzmialy tak, jakby wogole zapomniala o tym co moze stac sie w kazdej chwili...
Po jej slowach na moja twarz wkradl sie usmiech. Pocalowalem ją w usta rozkoszujac sie ich smakiem.
-Kocham Cie moj aniele...

.

Piękna łąka. Pachnące kwiaty. Zielona trawa. My. Tylko ja i ona.
-Panie Tomlinson, czy moze pan mi podać kawalek ciasta? -zapytala z usmiechem wskazujac palcem na slodkosc lezacy na kocyku.
-Oczywiscie prosze pani -zasmialem sie cicho, nalozylem jej ciasto na talerzyk i podalem jej
-A teraz niech pan otworzy buzie -zachichotała przysuwajac kawalek ciasta na lyzeczce. Niespodziewanie przysunela lyzeczke z ciastem do mojego nosa brudząc go czekoladą.
-O nieeee, przepraszam -zaczela sie smiac widzac moje lekkie zaskoczenie na twarzy, jednak po chwili usmiechnalem sie chytrze i niespodziewanie delikatnie przewrocilem ją na plecy zawisając nad nią
-Nie ładnie...-pokreciłem glowa ze smiechem i delikatnie musnalem jej usta

.

Piekna, gwieździsta noc. Razem z moja ukochana tej nocy lezac na trawie obserwowalismy gwiazdy. Chrabąszcze wokol nas wesolo graly, a spadajace gwiazdy przelatywaly nad naszymi glowami.
-Jak sie czujesz? -szepnalem widzac na twarzy jej zamyslenie
-Wiesz Lou, czuje sie...swietnie. Jest wspaniale -szepnela wtulajac sie w moja szyje.
-A... boisz sie..-nie zdazylem nawet dokonczyc, slyszac jej odpowiedz
-Nie, nie boje sie smierci..-szepnela smyrajac kciukiem po moim policzku -Boje sie tylko o Ciebie...
-Niepotrzebnie, dam sobie rade aniołku, obiecuje...

*....i zabrał mi Ciebie...*
Przezylismy ze soba cudowne 5 miesiecy, kiedy pewnego dnia bedac na uniwersytecie dostalem telefon ze szpitala. Wiedzialem ze to moze byc znak iz to jest ten dzien...dzien rozstania z moja ukochana. Doslownie w ekspresowym tempie znalazlem sie w szpitalu pod jej sala. Od progu widac bylo mnostwo kabelkow, aparature, kroplowke i bladą dziewczyne...moją ukochaną ktora teraz byls zupelnie niepodobna do siebie.
-Isa? -szepnalem podchodzac do lozka i upewniajac sie ze to ona -Isa...maleńka -szepnałem delikatnie dotykajac dlonią jej czola -Kochanie...
Lottie oraz mama Isy wyszly z sali, zebym mogl sam na sam pozegnac sie z Isą. Szczerze to nawet ich nie zauwazylem.
Kiedy Isa nie odpowiedziala z moich oczy poplynely lzy-nie zdązylem.
-Bylo nam razem tak dobrze...czemu mnie zostawilas? -szepnalem drzacym glosem gladzac jej wlosy.
Nie chcialem takiego zakonczenia. Ona miala byc zawsze ze mna, mielismy razem przezyc cale zycie, zestarzec sie razem...

*You know I'll be,
You're life, your voice,
You're reason to be my love*

-Tak bardzo Cie kocham...-szepnalem

*My heart is breathing for this
Moment in time,
I'll find the words to say,
Before you leave me today*

Nagle poczulem jej dlon zaciskajaca sie na mojej, a nasze palce splotły sie ze soba dajac mi nadzieje.
-Ja Ciebie tez kocham gluptasie -mruknela slabo obdarowujac mnie cudownym, niebieskim blaskiem jej oczu.
A pozniej odeszla. Odeszla ode mnie zamykajac oczy. Blask zgasł, juz nic mnie nie oswietla. Moje serce traci energie. Nic juz jej nie napelni. Nic juz nie uruchomi mojej milosci
-Moj aniele...