Notes

Düşüncelerimden çıkmamı sağlayan şey Adilhan'ın (Böyle isim mi olur ya ne düşünerek koydum acaba) bana doğru hareketlenmesiydi, hemen ayağa kalkarak koşmaya başladım, uzun süredir yürümediğim için bir adımımda bile fazlaca sendeliyordum bu yüzden beni yakalayabilmesi için iki üç adım atması onun için yeterli olurdu, tamda düşündüğüm gibi beni arkadan kavrayarak kolayca yakalamıştı.
Kazağımın arkasından sürükleyerek geldiğimiz yönün tersine doğru kapıya doğru gidiyordu ne kadar kaçmak için debelensem de bu hiçbir işe yaramıyordu
Korkudan bütün vücudum buz tutmuş haldeydi o ise hala beni sürükleme peşindeydi
en sonunda sürüklemeyi bıraktığında arabasının yanına gelmiştik. Bu arabayı asla unutamam onun yanındayken haftada bir kere dışarıya çıkma iznim vardı ve en korunaklı araba bu olduğu için her zaman bununla beni gezdirirdi aslında pekte gezdirmek denmezdi buna, camların hepsi içeriden bile görünmeyecek kadar siyahtı ve sadece evin etrafında bir iki tür atar yeniden eve dönerdik.
Ben bunları düşünürken beni çoktan arabaya bindirmişti, lanet olsun o zamanlarla ilgili en ufak bir şey görsem bile derin düşüncelere dalıyorum ve o ise bunu fırsat bilerek beni oyuncak bebek gibi oradan oraya götürüyor

En sonunda Adilhan'da arabaya bindiğinde gitmeye başladık. Hayır yeniden eskilere dönmek istemiyorum, yeniden bir çöp parçası gibi görülmek istemiyorum her şey çok kötü ve ilginç ilerliyor ama ben bunu istemiyorum ben sadece abilerimin bana her zaman için bir bebek narinliği ile bakmalarını ve sevmelerini istiyorum, ben bu adamı istemiyorum ben bana değer kişileri istiyorum...