Notes

Kwalifikacja Do Szkół. Jak Wskazuje Sprawa Uczniów W Województwach?
Wiktora w Marsylii; Benedykt mianował 6 kardynałów, w tym Piotra d’Ailly; po odzyskaniu wiedzy i przechodząc za radą Gersona restytucji posłuszeństwa Benedyktowi dokonał także Karol VI, natomiast negocjacje z Rzymem na problem zakończenia schizmy załamały się, gdy Bonifacy kazał posadzić w lochach Zamku św. umowy , a po stronie Klemensa VII zaprezentowaliby się: św. 24 XII 1414 został założony sobór w Konstancji; z przodzie przechodził w takt pana i liturgii imperialnej, która przyćmiła papieską; 20 III 1415 Cossa, który zorientował się, że stał oszukany przez pana zaś nie stanowi teraz żadnych zwolenników, zbiegł w wybraniu na dom księcia austriackiego Schaffhouse nad Renem; sobór uznał, że (anty)papież uciekając, tenże się potępił; 14 V 1415 Jan XXIII został rozwiązany, a 29 V mieszany z tytułu; znany i powinny świętokradczego mordu swojego poprzednika Aleksandra V oraz oskarżony o niemoralność, przemoc i wiarołomstwo, został pozbawiony także kapelusza kardynalskiego i ujęty w dołu; Grzegorz XII natomiast, wpierw uroczyście potwierdziwszy legalność swojej sile papieskiej, abdykował 4 VII 1415; tę ugodowość sobór zrekompensował mu wybieraniem go biskupem Porto z założeniem do mienia miejsca zdecydowanie za przyszłym papieżem. 1 X 1404 zmarł Bonifacy IX; w obliczu ponownego wybuchu starć między rodami Colonna i Orsini oraz między baronami a ludem, 11 kardynałów Bonifacego pospiesznie wybrało kardynała z Bolonii, Kuźmę Miglioratiego, który przybrał imię Innocentego VII; przejęcie realnej przewadze nad Rzymem przez jego chciwego bratanka, Ludwika Miglioratiego, doprowadziło do buntu ludowego, dewastacji rezydencji papieskiej i ucieczki papieża do Viterbo; wówczas Benedykt XIII postanowił odzyskać Rzym zbrojnie, utrzymywany przez pana Neapolu i Sycylii, Ludwika II Andegaweńskiego, będącego i księciem Prowansji; wyprawa jego flotylli przebiegała początkowo pomyślnie, poddały mu się Genua i Piza, lecz wybuch wojny pomiędzy Pizą a Florencją wstrzymał marsz; ponadto w Genui wybuchła dżuma, która rozbiła się na kolejne miasta, toteż flocie papieskiej zaczęto zakazywać wstępu do portów i Benedykt był się „więźniem morza”.

Tymczasem, powracający z Pizy ojcowie soborowi nagle zaczęli uświadamiać sobie, że sobór tenże był z przodzie nielegalny, toteż wszystkie zapadłe na nim wole są nieważne; wówczas powrócił pomysł sorbonistów unieważnienia wszystkich konklawe i detronizacji wszystkich miłośników do tronu papieskiego; fragment tenże pragnął jednak zwołania ważnego soboru, co znów mógł stworzyć tylko papież; tę kwadraturę koła postanowił rozwiązać cesarz Zygmunt, który wędrując do kształcie nad kwestią prawowitości Jana XXIII - uznawanego jednak przez 9/10 chrześcijan - zachęcił go do zwołania soboru, próbując mu przy tym nadzieję, że sobór potwierdzi moc jego wyboru. Z tematu widzenia ojców soborowych samym problemem pozostał nieustępliwy Benedykt XIII, który zniknięcie obu rywali odebrał jako symbol Opatrzności, że stanowi niepowtarzalnym prawdziwym papieżem; jednak w bieżącym okresie zapomniał już nawet uznanie Kastylii i Nawarry; schronienia wręczał mu wciąż - w domku królów Majorki w Perpignan - Ferdynand Aragoński; stało przy nim tylko 4 kardynałów (wyłącznie Hiszpanów), abp Barcelony, biskupi z Saragossy i Taragony, opat z Montserrat, Wincenty Ferreriusz, joannici i książę Jan IV d’Armagnac; podczas wizyty cesarza Zygmunta w Perpignan, który objawił mu listy zrzeczenia się urzędu przez Grzegorza XII i Jana XXIII, nieugięty starzec wygłosił słynną, 7-godzinną mowę, w jakiej zapewniał swojej prawowitości i komunikował, iż skoro sobór wybierze nowego papieża, to schizma szybko się odrodzi; przypomniał też, że dopiero on, jako typowy kardynał sprzed schizmy, ma apostolską legitymizację do elekcji papieża; Zygmunt wystawił mu ultimatum: 5 dni na samodzielne ustąpienie, w innym razie przygotuje to sobór i obłoży go ekskomuniką; w czele tej perspektywy na część soboru przeszli wówczas joannici, jednak największym razem dla Benedykta broniło się odstąpienie największego duchowego autorytetu Europy tej epoki - Wincentego Ferreriusza, który oświadczył, że Benedykt jest wprawdzie prawdziwym papieżem, ale wola Boża objawiła się w Konstancji i papież winien dla prawidłowa Kościoła ustąpić.

Konstancji zasiano ziarna kolejnej schizmy (i herezji), która wiek później rozdarła Kościół, tj. protestantyzmu. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został i pasowany na rycerza i promowany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby stał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, niedostępny w zacisznej i uważanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w reakcje, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytorium plus owych ludziach, jacy nie odstąpią od Benedykta; uczynieniem tych postanowień zajęły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, natomiast na Benedykta też jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w sąsiedztwu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym kolejni już tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo dlaczego nie XV, gdyż nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

W form umocnienia się podziału złowrogą ziemię w powiększeniu zamętu odegrali ćwiczeni z Uniwersytetu Paryskiego, jaki sprawiał się opinią najwyższego po papieżu autorytetu religijnego świata chrześcijańskiego; w prawdzie, poza Piotrem d’Ailly (późniejszym kardynałem papieża z Awinionu) i Janem Gersonem, zwanym „doktorem arcychrześcijańskim”, doktorami Sorbony powodowała godność oraz próbowanie do uzurpacji najwyższej rang w chrześcijaństwie; zamiast ustalić, w świetle prawa kanonicznego, kto stanowi szczerym papieżem, sorboniści podrzucili Kościołowi „bombę zegarową” w perspektywie żądania wszczęcia „postępowania cesyjnego”, czyli ustąpienia obu papieży dla dania wyboru trzeciego; którymkolwiek spośród wysoce aktywnych zwolenników cesji był Piotr Cauchon, późniejszy biskup i zaprzedany Anglikom oskarżyciel Joanny d’Arc; spośród ich poduszczenia król Francji Karol VI Szalony (który obecnie po raz drugi popadł istniał w schorzenia psychiczne) 1 IX 1398 „zawiesił posłuszeństwo” papieżowi z Awinionu, jednak nie dołączając na ciosie do papieża z Rzymu; dla Kurii w Awinionie wyrażało to niemożność pobierania dziesięciny również pozostałych opłaty z obszaru Królestwa Francji oraz usuwanie wszystkich szczebli nadań i beneficjów; w aktualnym trwanie rzeczy kardynałowie i prałaci francuscy opuścili Benedykta, przy którym pozostało tylko 5 kardynałów Hiszpanów i Włochów; w obliczu blokady, i wtedy regularnego oblężenia Awinionu, też lud zaczął obracać się od Benedykta; jego przyjacielowi przetrwali jednak oblężenie, i wówczas sytuacja rozpoczęła się znowu odwracać; do Benedykta powróciły uniwersytety z Tuluzy, Angers i Orleanu; z państw, prócz zawsze prawej mu Aragonii, jak pierwsze powróciły: Kastylia, Nawarra i Szkocja; Benedykt odzyskał wolność 11 III 1404, odrywając się z Awinionu; na 2 lata tymczasową siedzibą jego kurii stało się opactwo św.

Zaraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli prosto atakowani przez uzbrojone i gotowe bandy; mimo to, po mało dniach następnego pontyfikatu wydawało się, że sprawa się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w imieniu istniejących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wiar i zwykłych obyczajów - wykazał się jako tyran i okrutnik, poszukujący swoich elektorów; atakował im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom ostatnim w Rzymie nakazał w obraźliwych słowach uczyć się z centrum; niektórzy prałaci zostali zamknięci, oraz ich pomoc mordowano w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś nieporozumienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; ścigająca ich armia papieska została zniesiona w kampanii pod Agnani, a uciekinierzy zostali zaproszeni do Wojny przez królową Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako narzuconego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby zmienić układ grup w Św.

Here's my website: https://zleceniateksty.pl/artykul/1333/napisz-zaproszenie-na-bal-karnawaowy