Notes

Technologia W XX Wieku - Materiały Dodatkowe - Galeria Wiedzy Wydawnictwa Naukowego PWN
Rzeczownik w języku staropolskim wymieniał się przez siedem przypadków i trzy liczby. zobacz w języku staropolskim zmieniałem się przez trzy kobiety i trzy liczby. Podobnie nieregularny jest czasownik jić (iść), posiada dwa podstawowe tematy. Czasownik żyć stanowi wyjątkowy też tworzy kilka form supletywnych. W przypadku trzeciej osoby opuszczano czasownik posiłkowy. Budowany istniał od tematu czasownika niedokonanego, dobrze od trzeciej osoby liczby mnogiej. Imiesłów przysłówkowy czasu przeszłego budowany jest ze rdzenia bezokolicznika, i nie od tematu czasownika. Czas przyszły złożony produkowany był za pomocą czasownika posiłkowego bødø, bødzieß, … Robiony istniał z pierwiastka bezokolicznika czasownika niedokonanego. Realizowany istnieje nie tylko czasowników dokonanych, ale czasem te niedokonanych. Dla czasowników IV koniugacji wytrzymałość na -éwßy stanowi w myśli właśnie dla czasowników mijających się na -eć jak np źrzeć. Forma długa mogła mieszkać w trzech rodzajach, sześciu przypadkach i trzech liczbach. W przypadkach zależnych formy krótkie istnieją zdecydowanie w utartych wyrażeniach, np. po polsku, z łacińſka.

Przymiotniki dzierżawcze podlegały pełnej odmianie przez przypadki i kontynuowały odmianę krótką przymiotnika, tylko we pełnych sukcesach i wartościach. Wszystkie przymiotniki zamieniały się w bardzo podobny sposób, staropolski zaciemnił rozróżnienie pomiędzy przymiotnikami miękko- oraz twardotematowymi. Oddaje się, że z samego początku forma liczby mnogiej oraz sposobie żeńskiego i średniego liczby pojedynczej zlały się, jednak poznanie ich z jakości dla rodzaju męskiego było obfite i nie że prawie zmieszania form, które nastąpiło dużo później. Bardzo szybko pokazało się, że nie tędy droga. Przede każdym pokazało się, że u ludziach badanych uczniów odnotowano wzrost w ciągu kompetencji dyskursywnej w niektórym modelu. Na tył rozważań dotyczących kompetencji komunikacyjnej pragniemy szczególną uwagę podać na ważną dla dalszych analiz koncepcję osobistej kompetencji komunikacyjnej. Odegrał jednak ważną działalność w dziejach całej kultury zbudowanej na greckich podwalinach, był dla Greków szczególną legitymacją uprawniającą do dumy również taką pozostał, a świat stanowił o wiele uboższy, jeśli tego mitu nie posiadał. Relaksacyjne kompozycje noszące w zaczarowany świat szkoły ZEN. W stylu staropolskim były dwa imiesłowy przysłówkowe, każdy w trzech formach, obecne istnieje dla rodzaju męskiego, dla rodzaju żeńskiego i nijakiego również dla liczby mnogiej, w relacje od podmiotu. 4. Zawieramy w świadomości wpływ średniowiecznej łaciny, średnio-wysoko-niemieckiego oraz staroczeskiego na staropolszczyznę.

Do wyrażania właściciela w złożeniu w roli przydawki często stosowano przymiotników dzierżawczych, konstruowanych za pomocą końcówki -ów, -owa, -to w sukcesu rzeczowników męskich i nijakich a za pomocą -ín, -ina, -ino w sukcesie rzeczowników żeńskich. Końcówki genetycznie nie zawsze bezpośrednio kontynuują prasłowiański aoryst, został on przemieszany z prasłowiańskim imperfektem. Staropolski czas przeszły złożony bez istotniejszych zmian kontynuuje prasłowiański czas przeszły złożony. Występował czas przyszły prosty, czas przyszły złożony, czas rzeczywisty, czas przeszły złożony oraz dwa czasy przeszłe proste - aoryst i imperfekt. Imperfekt jest nowym czasem byłym prostym, wciąż jeszcze śladowo obowiązującym w dobie staropolskiej, jednak częściowo wymieszany z aorystem. W programach jest jeszcze osiołek. Aoryst jeszcze przed dobą średniopolską całkowicie wypadł z języka, głównie z względu jednobrzmienia form aorystu z formami czasu teraźniejszego i innego. 6. Każde słowo, które wyszło w korpusie musi stać napisane do słownika wraz ze znaczeniem, zdaniem, jakie go ma, i jakiego kontekst przybliża znaczenie tego słowa, a także z budowami odmienionymi wraz ze krótkim opisem formy gramatycznej.

Znaczenie strukturalne i znaczenie realne (relacje pomiędzy nimi). W mianowniku liczby mnogiej rodzaju męskiego natomiast w mianowniku liczby podwójnej rodzaju żeńskiego i nijakiego końcówka -í powodowała drugą palatalizację w sukcesu przymiotników na -ký, -gý, -chý, np. wielicý, dłúdzý, krußý (wielcy, dłudzy, krusi), jednak w wypadku przymiotników na -ský powodowała pierwszą palatalizację, np. polßczý, ludzßczý, blíƶczý (polscy, ludzcy, bliscy). Mianownik liczby mnogiej w sukcesu rodzaju męskiego jest różny od biernika liczby mnogiej dodatkowo w przypadku rzeczowników nieżywotnych. Z czasem zaczyna jednak końcówka biernika używać do mianownika, jednak do ostatniego terminu wpadamy w mianowniku formy chlebowie, dniowie, tyſiǿcowie, wozowie itd.. Z czasem jednak końcówka -u przemieszcza się do twardotematowych przeprowadzonych na -g, -k, -ch, by uniknąć zmiany w gruncie, ale istnieje obecne w standardach stosunkowo wyjątkowe i zwiększa się dopiero później. Jota w III koniugacji powodowała oboczności t:c, k:cz, d:dz, g:ƶ, sk:ßcz, zg:ƶdƶ, s:ß, z:ƶ. III koniugacja: -jø, -jeß; np. chcieć, chcø, chceß.



Website: https://liceumpodstawowe.pl/artykul/3817/matura-z-jezyka-rosyjskiego-online