Notes

O Czym Powinieneś Pamiętać, Kiedy Kupisz Sobie Szosę?
Nurty kultury i elementy muzyczne łączące Polskę z Europą Zachodnią to: w powierzchni tonalności: chorał gregoriański i wielkości modalne (kościelne), pentatonika bezpółtonowa, system dur-moll i interwalika typowa dla muzyki instrumentalnej; w nauce metrorytmiki: trójmiar, metrum akcentowane (taneczne); w powierzchni formy i charakteru: budowa zwrotkowa, ballada, forma kolista (repryzowa) i refrenowa, niektóre pieśni doroczne (gaik, dyngus), dawne kolędy, tańce kupione w zestawy („suity”); w dziedzinie praktyki: duży udział muzyki instrumentalnej, trzy-czterosobowe i silniejsze kapele, odrębne instytucje muzyczne (chóry i teatry ludowe). Warto także dodać, że z północą Europy łączy: przewaga wolnych temp (Pomorze), skale naturalne (trąby pasterskie, np. kaszubska bazuna), niektóre ballady, dawne archeologiczne instrumenty (liry), apokopa (wyciszenie końcówki w zwrotce śpiewu) i pięciomiar (kraje bałtyckie). Istnieją wówczas: w dziedzinie tonalności: skale wąskiego zakresu-tetrachordy, pentachordy i plagalizacje, chromatyzm w pentatonice - pentatonika hemitoniczna, złożoność, różnorodność skal, przewaga melodyki wokalnej nad instrumentalną; w przestrzeni metrorytmiki: metra recytacyjne, swobodne, prozodyczne, rytmy addytywne, złożone, akcenty nietaneczne; w strefie organizacji i gatunku: budowa wersowa, duży udział pieśni obrzędowych i dorocznych, pieśń liryczna, teksty pieśniowe z symboliką przyrodniczą; w powierzchni praktyki: łączność repertuaru religijnego i świeckiego, pełny głos w śpiewie w przyjaznej przestrzeni, duży udział melizmatycznych, tj. niesylabicznych dźwięków, przewaga dwuosobowych kapel. Folklor strefy góralskiej (Podhale, Orawa, Pieniny) wyróżnia się następująco: własny repertuar muzyce i tańców; kontrast temp - dużych w częściach tanecznych, powolnych w wierchowych (wałęsanych), wykonywanych na prawdziwej przestrzeni; naturalny wielogłos; pięciotaktowa budowa melodii; wers dwunastozgłoskowy jako podstawa budowy zwrotkowej; melodie opadające, częsta obecność kwarty zwiększonej (wyróżnik skali lidyjskiej), obecność rytmów odwrotnie punktowanych (znak kontaktu z folklorem słowackim i węgierskim).

Wyłącznie w ostatnim kraju etnomuzycznym pojawiają się w częściach takty pięcio- i ośmiomiarowe, apokopa (ściszanie lub „połknięcie” ostatniej sylaby w zwrotce pieśni), „przytrampywanie” taneczne kobiet, które stanowi pozostałością dawnego słowiańskiego korowodu. Kluczowe są ponadto: tańce i przyśpiewki taneczne o trójmiarowej, a nie mazurkowej rytmice, lokalne tańce dwumiarowe, rozbudowany obrzędowy repertuar pieśni weselnych, śpiewanych zespołowo, ale zazwyczaj w jednogłosie. Nie ciągle jest przechowywany tu dawny repertuar tradycyjno-źródłowy ze względu czy na zabieg świadomości o nim wśród działaczy, albo brak przypisywania wysokiej pozycje tradycji tzw. Cechami charakterystycznymi folkloru muzycznego północno-zachodniego obszaru Polski (Pałuki, Kociewie, Kaszuby) są: dość duża objętość melodii (od oktawy do duodecymy); zmniejszenie udziału rytmiki mazurkowej i przyśpiewki tanecznej, i zwiększenie - rytmiki walcerkowej; znacząca obecność metrum dwumiarowego; duży repertuar dwuczęściowych tańców - zabaw (ważna grupa ilustrująca czynności, druga - polka); dominacja systemu dur - moll; umiarkowane tempo melodii; popularność repertuaru pozaludowego; obecność wielogłosu przygotowanego w chórach świeckich i kościelnych. Południowy makroregion Polski wraz z obszarami karpackimi charakteryzuje się zdecydowaną większością metrum parzystego i odpowiednią obecnością rytmiki synkopowanej.

Oznacza go: zdecydowana przewaga metrum trójmiarowego i doskonała obecność rytmiki mazurkowej; silne oraz super silne tempo, melodyka zmienna, falista, o wysokiej zawartości, budowana głównie na zasadzie kontrastu; przewaga symetrycznej, ośmiotaktowej zwrotki melodycznej o dwutaktowej budowie fraz, obecność tempo rubato. Melodie ślubne są często robione ze zwrotki trzywersowej, przeprowadzane są w tempie powolnym, w środek recytacyjny z wieloma ozdobami-melizmatami. kartkówka późnego średniowiecza instrumenty muzyczne wytwarzane przez ludowych producentów otworzyły się wyodrębniać następującymi, aktualnymi jeszcze w XIX i XX w. Instrumenty ludowe, szczególnie chordofony i pewne aerofony powstawały zwłaszcza na marginesie rzemiosła wiejskiego, np. stolarstwa i osiągane były powszechnie na zlecenie muzyków. Najczęściej chrząstka wykorzystywana jest z przegrody nosa, czasami z chrząstki ucha lub rzadziej z żebra. Mitra zyskał większą popularność tylko za Artakserksesa I, w początkach IV wieku p.n.e., gdy urzędowo nazywano go na innym miejscu po Ahura Mazdzie. W takim systemie zdrada w Państwie jest miejsce, gdy jeden wierzący zatrzymuje się przed czymś lub mama się coś zyskać kosztem drugiego wierzącego. Gdy na sam dźwięk przypada jedna sylaba - tempo jest mocne, gdzie pojawia się melizmatyka - tempo zatrzymuje się wolniejsze.

Ten okcydentalny profil lepiej się uwidoczni, gdy przytoczymy czynniki łączące tradycje muzyczne na podłogach polskich z kierunkiem wschodnim. Ta pora umieszcza w konkretnym okresie rangę ważności poszczególnych grup instrumentów w muzyce ludowej na ziemiach polskich. Wobec polskiej muzyki ludowej - określanej tak ze powodu na cechy etnicznie polskie - i muzyki ludowej w Polsce - uwzględniając również tradycje mniejszości narodowych - wybrały się w obrocie XIX i XX w. Np. skrzypce fabryczne w rękach wiejskiego gra są, w gruncie funkcjonalnym, również instrumentem ludowym. Z południem i łączy: przewaga dwumiaru, przewaga temp szybkich, rozrost zespołów muzycznych i początek zróżnicowanej harmonizacji, muzyka pasterska, skale instrumentów dętych (lidyzmy), helokanie-porozumiewanie się głosem na przestrzeń, wykorzystujące zmiany rejestrów głosowych. Góralska muzyka rozbrzmiewała teraz w Świętokrzyskim Centrum Onkologii. Pod względem właściwości muzycznych, Polska jest dlatego nie tylko centrum geograficznym kontynentu, ale także jej właściwość liczy na specjalnym złożeniu cech czy połączeniu nurtów o nowej proweniencji europejskiej. Charakterystyczne dla folkloru polskiego jest wyjątkowe natężenie tempa rubato natomiast jego rozbicie na terenie Polski: rubato wielkopolskie w ramach taktu; krzyżowanie dwumiaru z trójmiarem w środowisko kraju, rubato frazowe na Podhalu.


Cechą specyficzną instrumentarium ludowego stanowi jego zróżnicowanie regionalne. W zakresie repertuaru: obfitość form kolędowania, kolęd, pastorałek, brak eposu, w jego znaczenie upowszechniły się stosunkowo liczne ballady, przewaga form przyśpiewkowo-tanecznych, współwystępowanie form zwrotkowych, które są cechą ogólnopolską i dawniejszych przedzwrotkowych, tzn. wykonywanych z konkretnych wersów. Najbardziej rozpowszechniony układ to zwrotka złożona z trzech wersów słowno - muzycznych o niekiedy zmiennych ilościach sylab (na ogół wersy są siedmiozgłoskowe). Typowe dla środowiska ludowego podporządkowanie instrumentów muzycznych wymogom tej praktyki wykonawczej oddziaływało na krótkotrwałość ich życia: Instrument, jaki nie znajdywał zastosowania, ulegał zapomnieniu. Również warunki społeczne, podziały historyczne, fakt izolacji wskutek szczególnego środowiska przyrodniczego działają na zachowanie się szczególnych postaci instrumentarium. I sami muzycy interesowaliśmy się nierzadko wyrobem instrumentów. W charakterze instrumentarium: znaczna czytelność wpływów instrumentarium profesjonalnego; mimo oddziaływania instrumentów manufakturowo-fabrycznych obecność instrumentów średniowiecznych ogólnoeuropejskich: fidel, lira korbowa, cymbały, tamburyn, tubmaryna (prototyp instrumentu basowego), flety bez otworów bocznych. W późniejszych stuleciach instrumentarium ludowe było tylko udoskonalane, często pod wpływem wzorów profesjonalnych i przyswajało nowe, dworskiego lub miejskiego pochodzenia instrumenty.


Here's my website: https://opisyprzyjazne.pl/artykul/1120/arkusze-egzamin-osmoklasisty-2023