Notes

O Czym Powinieneś Mieć, Kiedy Kupisz Sobie Szosę?
Nurty kulturze i elementy muzyczne łączące Polskę z Europą Zachodnią to: w strefie tonalności: chorał gregoriański i wielkości modalne (kościelne), pentatonika bezpółtonowa, system dur-moll i interwalika charakterystyczna dla muzyki instrumentalnej; w sferze metrorytmiki: trójmiar, metrum akcentowane (taneczne); w dziedzinie kondycje i charakteru: budowa zwrotkowa, ballada, forma kolista (repryzowa) i refrenowa, niektóre pieśni doroczne (gaik, dyngus), dawne kolędy, tańce wzięte w zestawy („suity”); w przestrzeni praktyki: duży udział muzyki instrumentalnej, trzy-czterosobowe oraz liczniejsze kapele, odrębne instytucje muzyczne (chóry i teatry ludowe). Warto jeszcze dodać, że z północą Europy łączy: przewaga wolnych temp (Pomorze), skale naturalne (trąby pasterskie, np. kaszubska bazuna), niektóre ballady, dawne archeologiczne instrumenty (liry), apokopa (wyciszenie końcówki w zwrotce śpiewu) i pięciomiar (kraje bałtyckie). Stanowią toż: w powierzchni tonalności: skale wąskiego zakresu-tetrachordy, pentachordy i plagalizacje, chromatyzm w pentatonice - pentatonika hemitoniczna, złożoność, różnorodność skal, przewaga melodyki wokalnej nad instrumentalną; w sferze metrorytmiki: metra recytacyjne, swobodne, prozodyczne, rytmy addytywne, złożone, akcenty nietaneczne; w powierzchni budowy i charakterze: budowa wersowa, duży udział pieśni obrzędowych i dorocznych, pieśń liryczna, teksty pieśniowe z symboliką przyrodniczą; w części praktyki: łączność repertuaru religijnego i świeckiego, pełny głos w śpiewie w otwartej przestrzeni, duży udział melizmatycznych, tj. niesylabicznych dźwięków, przewaga dwuosobowych kapel. Folklor strefy góralskiej (Podhale, Orawa, Pieniny) wyróżnia się następująco: własny repertuar melodii i tańców; kontrast temp - szybkich w pieśniach tanecznych, powolnych w wierchowych (wałęsanych), śpiewanych na założonej przestrzeni; naturalny wielogłos; pięciotaktowa budowa melodii; wers dwunastozgłoskowy jako podstawa budowy zwrotkowej; melodie opadające, częsta obecność kwarty zwiększonej (wyróżnik skali lidyjskiej), obecność rytmów odwrotnie punktowanych (znak kontakcie z folklorem słowackim i węgierskim).


Jedynie w ostatnim kraju etnomuzycznym pojawiają się w częściach takty pięcio- i ośmiomiarowe, apokopa (ściszanie lub „połknięcie” ostatniej sylaby w zwrotce pieśni), „przytrampywanie” taneczne kobiet, które stanowi pozostałością dawnego słowiańskiego korowodu. Kluczowe są ponadto: tańce i przyśpiewki taneczne o trójmiarowej, tylko nie mazurkowej rytmice, lokalne tańce dwumiarowe, rozbudowany obrzędowy repertuar pieśni weselnych, śpiewanych zespołowo, jednak zawsze w jednogłosie. Nie zwykle jest zachowywany tu dawny repertuar tradycyjno-źródłowy ze względu albo na uszkodzenie wiedzy o nim wśród działaczy, albo brak przypisywania wysokiej pozycji tradycji tzw. Cechami charakterystycznymi folkloru muzycznego północno-zachodniego obszaru Polski (Pałuki, Kociewie, Kaszuby) są: dość duża objętość melodii (od oktawy do duodecymy); zmniejszenie udziału rytmiki mazurkowej i przyśpiewki tanecznej, i zwiększenie - rytmiki walcerkowej; znacząca obecność metrum dwumiarowego; duży repertuar dwuczęściowych tańców - zabaw (pierwsza stronę ilustrująca czynności, druga - polka); dominacja systemu dur - moll; umiarkowane tempo melodii; popularność repertuaru pozaludowego; obecność wielogłosu wyuczonego w chórach świeckich i kościelnych. Południowy makroregion Polski wraz z krajami karpackimi określa się zdecydowaną większością metrum parzystego i wspaniałą obecnością rytmiki synkopowanej.

Oznacza go: zdecydowana większość metrum trójmiarowego i doskonała obecność rytmiki mazurkowej; bliskie również znacznie silne tempo, melodyka zmienna, falista, o wysokiej zawartości, budowana głównie na podstawie kontrastu; przewaga symetrycznej, ośmiotaktowej zwrotki melodycznej o dwutaktowej budowie fraz, obecność tempo rubato. Melodie ślubne są często tworzone ze zwrotki trzywersowej, prowadzone są w tempie powolnym, w sposób recytacyjny z wieloma ozdobami-melizmatami. Od późnego średniowiecza instrumenty muzyczne wykonywane przez ludowych producentów otworzyły się wyodrębniać następującymi, aktualnymi również w XIX i XX w. Instrumenty ludowe, szczególnie chordofony i niektóre aerofony powstawały zawsze na marginesie rzemiosła wiejskiego, np. stolarstwa i zakładane były szczególnie na zamówienie muzyków. Najczęściej chrząstka pobierana jest z przegrody nosa, czasami z chrząstki ucha lub również z żebra. sprawdzian uzyskałem większą popularność tylko za Artakserksesa I, w początkach IV wieku p.n.e., gdy urzędowo zawierano go na następnym miejscu po Ahura Mazdzie. W takim układzie zdrada w Państwie ma miejsce, gdy jeden wierzący zatrzymuje się przed czymś lub mama się coś zyskać kosztem drugiego wierzącego. Jeżeli na sam dźwięk przypada jedna sylaba - tempo jest duże, gdzie pojawia się melizmatyka - tempo stoi się wolniejsze.

Ten okcydentalny profil lepiej się uwidoczni, gdy przytoczymy czynniki łączące tradycje muzyczne na ziemiach polskich z zakresem wschodnim. Ta kolejność oddaje w dobrym okresie rangę ważności poszczególnych grup instrumentów w grze ludowej na ziemiach polskich. https://tekstypodstawy.pl/artykul/1842/egzamin-gimnazjalny-historia-2012 polskiej muzyki ludowej - określanej właśnie ze powodu na cechy etnicznie polskie - i muzyki ludowej w Polsce - uwzględniając również tradycje mniejszości narodowych - wybrały się w kierunku XIX i XX w. Np. skrzypce fabryczne w dłoniach wiejskiego gra są, w gruncie funkcjonalnym, również instrumentem ludowym. Z południem i łączy: przewaga dwumiaru, przewaga temp szybkich, rozrost zespołów instrumentalnych i początek zróżnicowanej harmonizacji, muzyka pasterska, skale instrumentów dętych (lidyzmy), helokanie-porozumiewanie się głosem na trasę, wykorzystujące zmiany rejestrów głosowych. Góralska muzyka rozbrzmiewała teraz w Świętokrzyskim Centrum Onkologii. Pod względem właściwości muzycznych, Polska jest więc nie tylko centrum geograficznym kontynentu, jednak również jej właściwość polega na innym złożeniu cech czy połączeniu nurtów o nowej proweniencji europejskiej. Specyficzne dla folkloru polskiego istnieje całe natężenie tempa rubato i jego zróżnicowanie na gruncie Polski: rubato wielkopolskie w ramach taktu; krzyżowanie dwumiaru z trójmiarem w miastem kraju, rubato frazowe na Podhalu.

Cechą specyficzną instrumentarium prostego stanowi jego zróżnicowanie regionalne. W obszarze repertuaru: obfitość form kolędowania, kolęd, pastorałek, brak eposu, w jego miejsce upowszechniły się stosunkowo liczne ballady, przewaga form przyśpiewkowo-tanecznych, współwystępowanie form zwrotkowych, które są cechą ogólnopolską i starszych przedzwrotkowych, tzn. budowanych z samych wersów. Najbardziej ważny projekt to zwrotka zestawiona z trzech wersów słowno - muzycznych o niekiedy zmiennych ilościach sylab (na ogół wersy są siedmiozgłoskowe). Typowe dla środowiska ludowego podporządkowanie instrumentów muzycznych wymogom tej praktyki wykonawczej przychodziło na krótkotrwałość ich stanowienia: Instrument, który nie znajdował zastosowania, ulegał zapomnieniu. Oraz warunki społeczne, podziały historyczne, fakt izolacji wskutek szczególnego środowiska naturalnego oddziałują na zatrzymanie się szczególnych postaci instrumentarium. Również sami muzycy polecaliby się nierzadko wyrobem instrumentów. W rozmiarze instrumentarium: znaczna czytelność wpływów instrumentarium profesjonalnego; mimo oddziaływania instrumentów manufakturowo-fabrycznych obecność instrumentów średniowiecznych ogólnoeuropejskich: fidel, lira korbowa, cymbały, tamburyn, tubmaryna (prototyp instrumentu basowego), flety bez otworów bocznych. W późniejszych stuleciach instrumentarium ludowe było wyłącznie udoskonalane, często pod wpływem wzorów profesjonalnych oraz przyswajało nowe, dworskiego lub miejskiego pochodzenia instrumenty.


Homepage: https://tekstypodstawy.pl/artykul/1842/egzamin-gimnazjalny-historia-2012