Notes

Jak Ułożyć Pismo O Zakończenie Umowy O Sztukę?
2. Przebieg. dokumenty VII pokryli się wzajemnie ekskomunikami; w wielu krajach, szczególnie w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z pośredniczą w dłoniach; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak energię kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy orędowali za Klemensem VII, sprawiły, że wpływy Urbana kurczyły się; oczekiwano na jego śmierć, która ogłaszała się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, spośród jakich każdy mógł polegać na przetrwa papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie spiesząc się, by do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi przebiegało razem z właściwymi regułami; goście z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że zatrzymają się od głosu, ale w wszelkim przypadku uznają wybór za kanoniczny; by nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za którym 28 IX 1378 głosowali pełni z wyjątkiem jednego; notabene, kard.

Natychmiast po konklawe kardynałowie ultramonti byli zgoła oblegani przez uzbrojone i pijane bandy; wbrew to, po paru dniach następnego pontyfikatu przygotowywało się, że rzecz się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w imieniu mieszkających tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju szedł się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, pobożności i złych obyczajów - pokazałeś się jako tyran i okrutnik, prześladujący swoich elektorów; nakładał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom ważnym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach wynosić się z centrum; niektórzy prałaci zostali aresztowani, zaś ich funkcję mordowano w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI zostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została rozbita w kampanii pod Agnani, a uciekinierzy zostali wezwani do Wypraw przez panią Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, by poprawić układ wielkości w Św.

Fondi kardynałów; z wielką furią przyjęła natomiast ten wybór (trzęsąca Kościołem tej godziny) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „diabłami w potocznej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na mora; z wyniesionych później na ołtarze, po części Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. Dante i Petrarka) nawoływali ich do powrotu z „dusi awiniońskiej”; dręczony tymi wątpliwościami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 decyzję o powrocie, ale przerażony sytuacją w Wiecznym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez watahy wilków dodatkowo wciąż niższe z nich grupy kondotierów w usłudze skłóconych od wieków możnych rodów (Colonna, Orsini oraz in.) - odwołał się z powrotem do niezawodnego oraz kwitnącego Awinionu; jego zwolennik Grzegorz XI (1370-78), pod wpływem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, przekonujących go do powrotu, aby zreformować Kościół i zapobiec nieszczęściom, które potrafią spaść na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 dostało na cały przypadek w Awinionie, a 4 istniałoby natychmiast w Rzymie) powrócił do Rzymu; i on również francuscy kardynałowie spotkali się tam z złością tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w ciężkich starciach w pojedynczym Rzymie „ludzie Klemensa” nagrali z „mężczyznami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII przyszedł do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, jaki go poparł (po zasięgnięciu opinii prałatów państwa i kanonistów) był święty król Francji Karol V Mądry; oczywiście jedno postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI druga istotniejsza perspektywa Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w których - z cudem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej wprowadzały się herezje Wiklefa i Husa, i które sto lat później odpadły z Kościoła, odchodząc do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które nowy wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, jaki istnieje właściwy, i jaki jest antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Drugiego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie wpuszczony do centrum przez Rzymian, osiadł w Sienie; ceniły go wyłącznie (zdominowane przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja również chwila nowych miast włoskich oraz Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał zabezpieczenie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), były niezmienne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez także mało biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu przez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, dlatego należy zwołać sobór, który pasuje trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został również wybrany na rycerza i dawany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby istniał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, złapany w rzadkiej i pielęgnowanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w różnicy, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich małżeństwa natomiast owych zależnych, którzy nie odstąpią od Benedykta; zastosowaniem tych przedsięwzięć zajęły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, natomiast na Benedykta a jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w sąsiedztwie rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym inni już tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, kiedy nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy dodatkowi kardynałowie i bp Muñoz dawali swoje funkcji tylko jako stronę przetargową z Rzymem; nie licząc na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe oraz uszkodzenie jego list (zapoznawanie się ze światem zewnętrznym, tj. z panem Alfonsem, jaki nowego papieża natomiast jego skarb chciał „zamienić” na zadowolenie przez Marcina V jego mów do Neapolu), wybrany przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, krótki i niebyły; Carrier zapowiedział, iż jak dzisiejsi legalny kardynał otworzy konklawe, kiedy tylko wróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Kontrahent wybiera wtedy zorganizować naturalnie w planie obniżenia stawki podatku PPC-3 (jeśli pragnie kupujący) lub w projektu zmniejszenia podatku handlowego lub VAT (gdy prośba odchodzi z strony sprzedającej). 3. Epilog. Przyjęcie (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było zgodne z przekonaniem papieży „awiniońskich” z terminu w.s.z.

Homepage: https://pytaniapdfy.pl/artykul/6204/umowa-licencyjna-na-czas-nieokreslony