Notes

ฉันฟังเพลงบนโต๊ะข้างล่างของอาคารมันเป็นบรรยากาศที่ดี พอดีมันก็เป็นเวลาพักเที่ยง นั่งทำงานไปด้วยเหมือนกัน เอ้ย !! อยู่ดีๆก็มีมือใครสักคนที่กำลังจับไหล่ของฉัน แล้วก็
หันไปมอง...ก็... เป็นคิวนิ
''ว่าไง'' ฉันทักทายเขา
แต่เขาก็ไม่ตอบอะไรฉันก็แค่ส่งใบหน้าอันแสนเศร้ามาเลย
''นั่งก่อนสิ''
คิวก็เดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม จากที่ฟังเพลงอยู่ก็ลืมเอาหูฟังออก
พอนั้นมาก็หยิบออก
''ฝน...''
''เป็นอะไร อย่าบอกนะ...ทะเลาะกันมา''
''อื้ม..''
เสียงอันเศร้าของคิวกับสีหน้าเศร้าๆ คือมีแต่เศร้าเรอะ-_-แต่สีหน้าของคิวนั้นมีแต่ความทุกข์มากดูเหมือนจะร้องไห้ออกมานะ ก่อนที่เขาจะร้องไห้ฉันก็รีบทำหน้าเอ๋อๆกับแลบลิ้น
ออกมา พยายามตีหัวตัวเองให้เจ็บ แต่แล้วคิวก็หัวเราะออก
มาพร้อมรอยยิ้มนั้น
''ฮ่าๆ เธอนี่ตลกจังเลยนะ''
''ฉันทำแล้ว เขาหาว่าบ้ามากกว่ามั้ย-_-''
''ช่างเขาสิ''
''เขา?''
''ฉันว่าตลกมากกว่า ฮ่าๆ 😊''
รอยยิ้มของคิวนั้น มันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆกับเขาเหมือนรู้
สึกกันแบบเป็นมากกว่าเพื่อนน่ะ แต่ไม่ใช่แล้วห้ามคิดแบบนี้
ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน คิวเขามีแฟนแล้วฉันก็ยิ้มให้เขากลับ
ไปพยายามอดกลั้นความเขินเอาไว้
ตือดึ๋งง.. ~ !!
เสียงแจ้งเตือนโทรศัพของใครสักคน แต่ที่แน่ๆ คงไม่ใช่
ของฉันแน่นอน คิวเขาก็หยิบโทรศัพขึ้นมาเป็นไอโฟนเชียว
เบ๊ยย แล้วเขาก็ยิ้มให้กับโทรศัพที่ก้มมองอยู่แล้วก็เงยหน้า
ขึ้นมามองหน้าฉัน
''เดะเราต้องไปแล้วนะ''
''อื้อๆ อย่าทะเลาะกันบ่อยนะมันไม่ดี''ฉันตะโกนออกไป
จากที่คิวลุกออกจากที่นั่ง เขาคงจะดีใจมากเลยย แฟนของ
คิวก็คงจะต้องส่งข้อความมาขอโทษหรือไม่ก็คืนดีนั้นแหละ
ฉันก็คงน่าจะยินดีสำหรับเขาบ้างนะเหอะๆ ฉันก็หยิบหูฟัง
ขึ้นมาฟังอีกกับก้มหน้าทำงานเหมือนเดิม
''ให้ฉันทนเหงา ดีกว่าเขาไม่รักเธอ ทนเห็นเธอช้ำไม่ไหว ให้ฉันอ้างว้าง ไม่ต้องเห็นแววตาเธอเสียใจได้ไหมเธอ ให้ฉันทนเหงา ดีกว่าเขาไม่รักเธอ ปวดใจที่เธอมาหา
ถ้าการไม่เจอ แปลว่าเขาไม่ทำเธอเสียใจ''
พอฟังเพลงนี้มามันรู้สึกเดียวกันกับฉันที่เคยเป็นอยู่ตอนนี้
มันรู้สึกเหงาเวลาที่มาอยู่คนเดียว โดยปล่อยให้คิวได้อยู่กับ
แฟนของเขานั้นเอง หรือบางทีเขาคงอาจจะไม่ว่างมาหาฉัน
เพื่อนกัน.. เขาเป็นแบบนี้หรอ.. ฉันรู้สึก.. ไม่นะๆ ฉันรีบปัด
น้ำตาออกอะไรนิดๆหน่อยๆ ก่อนที่คนอื่นจะมาเห็นเข้า รีบ
ทำงานอย่างจิงจังต่อไป
''ฝนนน''
เสียงชายของคนหนึ่งที่กำลังตะโกนเรียกชื่อฉันขึ้น ฉันก็หัน
ไปมองตามเสียงนั้น คิวนิ!!
''อ้าว ว่าไงง''ฉันตะโกนตอบกลับไป
''การบ้านตัวเองเป็นไงมั้ง''
''เอ่อก็...''
คิวเดินมาและก็นั่งกับฉันอีกฝั่งนึงเขากำลังส่งรอยยิ้มมา ฉัน
พยายามจะไม่ค่อยพูดกับเขา
''ไม่เสร็จละสิ''
''เอ่อ..ไม่ใช่นะ''
''งั้นเอามาดูสิ''
เขายื่นมือมาทางฉันที่จะรอดูการบ้านฉันที่ยังไม่เสร็จ T^T ฉันก็รีบหยิบมันมากอดเอาไว้ที่ตรงกลางหน้าอกของฉันนั้น
เอง
''เอ่อ..ไม่นะ''
''ก็แปลว่าไม่เสร็จละสิ...ไหนมาดูสิ''
''ไม่เอาา''ฉันทำเสียงอ้อนคิว
''ฝน..เอาน่าา เดี๋ยวช่วยทำ''
''โอเครก็ได้''
ฉันเลิกกอดสมุดการบ้านของฉันแล้ววางลงบนโต๊ะเดิมที่ฉัน
ชอบมานั่งอยู่เหมือนเดิมทุกๆวันในเวลาพักเที่ยงคิวก็หยิบหนังสือไปดูหน้าที่ฉันยังไม่ได้ทำอีกเยอะเลย คือว่าฉันทำไม่
เป็นน่ะ
''ตรงนี้ฝนทำผิดนะ ' ')''
''อ้าวหรออ ไหนนๆ''
ฉันหยิบมาดูทันที ''ข้อนี้ฉันทำเป็น มันถูกแล้ว''
''เราว่าไม่น่าใช่''
ฉันรีบหยิบหนังสือกลับมาดูข้อนั้นที่คิวบอกว่าทำผิด''มันไม่มีทางผิดนะ ฉันถามครูมาแล้วนะ''ฉันเงยหน้ามองคิว
''ฮ่าๆ''
''ขำร้ะมิทราบ นี่อย่าบอกนะ..''
''ใช่ ฉันแค่แกล้งเธอเล่น ฮ่าๆ''
''คิววว!!!''
''แกล้งเธอนี่สนุกดีแหะ''
''ไอ่เพื่อนบ้าาเอ้ยย!!''
ฉันตะโกนใส่คิวและรีบวิ่งไปหาเขาแล้วมันก็ลุกขึ้น ฉันก็
พยายามไปจับตัวและวิ่งไล่ตามเขาไป เขาวิ่งเร็วมากๆเลย
เอาจริงๆ-__-;; ฉันเหนื่อยพยายามเร่งฝีเท้าไปใกล้คิวแล้ว
ๆใกล้แล้วฉับจับแขนเสื้ออีกข้างเขา พอดีตอนนี้คิวก็หันหน้า
มามองฉันข้างหลังเราสบตาค้างกันพอทันใดนั้นเราก็หยุด
จนเรา..
ตึ่บบ~!!
ตอนที่เราหยุดนั้นอยู่ดีๆฉันก็ล้มทับคิวเขาก็กอดฉันไว้ด้วยตอนที่ฉันนอนทับอยู่ หน้าเราใกล้ระยะปะชิดกันมากแทบจะ
จูบกันเลยแหละ-///- หน้าฉันร้อนๆแต่หน้าคิวไม่ต่างอะ
ไรกับฉันหรอก
''เอ่อ...ท่ดทีๆ''
ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็รีบลุกทันที ยื่นมือไปคิวก็ยื่นมือมาจับฉันไว้
ฉันก็พยุงเขาลุกขึ้นจากพื้น
''ขอบใจนะ..''
''อื้อ เดี๋ยวกลับก่อนละ''
''เดี๋ยวไปส่งๆ''
''ไม่เป็นไร ไปส่งแฟนนายดีกว่านะ''
''วันนี้เธอประชุมสมาคมไรไม่รู้ คงมีเพื่อนของเธอในนั้น
ด้วยแหละ''
''เอ่อก็...กลับได้''
''เดี๋ยวหาว่าฉันทิ้งเธออีก''
มันก็จริงแหะ T^T
''ไม่เป็นไรน้าา''
''เอาน่าๆไปๆ''
อยู่ดีๆคิวก็มาดันหลังฉันให้เดินไปข้างหน้า ฉันก็รีบเก็บของ
ใส่กระเป๋าแล้วพายกลับบ้านไปกับคิว
''ป่ะขึ้น''
อ..เอ๋-__-;; จักรยานหรอกหรออ ฉันไม่อยากซ้อนคืออยาก
เดินกลับบ้านเอง มันก็ไกลอยู่นะใช่ ไปถึงบ้าน 20-30 นาทีเลยนาจาๆ แต่มันนานนะ
''รีบๆขึ้นดิ เดี่ยวฝนจะตกก่อนนะ''
''รู้แล้วค่าา ขึ้นแล้วค่าา''
ฉันรีบขึ้นซ้อนท้ายกับคิว เงยหน้าไปมองข้างบนฟ้าเหมือน
มันจะฝนตกจริงด้วยแหะ ฉันเอากระเป๋ามาไว้ข้างหน้าฉัน
ไว้พยายามจะกอดกระเป๋าไม่กอดเอวคิว -_-; ฉันจะไม่คิด
อะไรกับหมอนี้ แค่เพื่อนก็เถอะมันจะทำให้ฉันรัก... ลืมมัน
ไปซะ
''นี่~''
''ห้ะ''
''ไม่กลัวตกจักรยานหรอ''
''หรือนี่จะถามให้ฉันกอดนายมิทราบ-_-''
''ก็.. ไม่รู้สิตกมาเราไม่รับผิดชอบละกัน อีโมติคอน tongue''
''อ้าว นายเป็นคนขับนะ''
''ก็ช่าง''
''ไอ้เพื่อนบ้า-_-''
ฉันชักอารมเสียกับมันแล้วนะไอ้เรื่องแบบนี้ ถ้าทำฉันล้ม
แถมไม่รับผิดชอบอีก ทำไมเพื่อนฉันถึงเป็นแบบนี้ ลืมไป
ว่า คิวเขาน่ะรู้จักทางบ้านฉันดีและแม่ฉันเป็นเพื่อนกับแม่คิว
ด้วยยังได้มาเป็นเพื่อนกับคิวก็เช่นกับแม่ของฉันกับแม่ของคิวก็ต่างให้ฉันกับคิวจับคู่แต่เราสองคนคิดแค่เพื่อน ฉันก็ไม่
ได้ดีไม่ได้สวย ไม่ได้น่ารักอะไรมาก คนอื่นใครๆก็ว่านิสัย
ของฉันคล้ายทอมนะจ้ะน่าเบื่อเลยชีวิตฉัน แต่คิวก็ดีกับฉัน
ตลอดถึงเขาจะทำให้อารมเสียไปบ้างก็เถอะ ไม่รู้จะตอบ
แทนเขายังไงดี พอสักพักไปคิวก็ปั่นออกไปช้าๆ ฉันก็เอา
แต่กอดกระเป๋าตัวเองไป
ซ่าาา~
''นั่นไงเสียงฝนมันมาแล้ว''
ฉันไปมองข้างหลังที่ฝนกำลังจะตกมาทางพวกเราสองคน
นี่ฉันกำลังเปียกฝนเริ่มตกใส่หัวฉันทีละเม็ดแล้ว
''ไปเร็วๆสิ''ฉันพยายามดึงเสื้อเขาให้เร่งไป
''เกาะแน่นๆนะ!''
ฉันโผล่เข้ากอดเอวของเขาทันทีพยายามกอดไว้แน่นๆทั้งที
เข้ากอดที่เผลอเข้าไปแล้ว ความรู้สึก... คิวก็เร่งฝีเท้าปั่น
จักรยานอย่างรวดเร็ว
ซ่าาาาาา~
เสียงฝนตกแรงมากเลยเราทั้งเปียกไปหมดเลยฉันเข้ากอดเขาแน่นๆเราสองคนต่างก็เปียกหมด
''ถึงแล้วนะ''
ฉันลืมตาขึ้นมองนี่มันถึงหน้าบ้านของข้างในรั้วฉันพยายาม
ปล่อยกอดออกทันที
''ฮ่าๆ''
คิวหัวเราะและยิ้มให้ฉันหันหลังมาจ้องฉันและกำลังสงสัยว่า
เขากำลังจ้องอะไร
''จ้องไรมิทราบ'
''เดะฝนจะว่าเราเป็นคนที่โรคจิต^^ ''
''แล้วจ้องอะไรตกลง-_-''
''ดูเสื้อเธอสิ
ฉันก้มหน้ามองตรงเสื้อนั้นไม่นะ เขากำลังจ้องเสื้อชั้นใน
ฉันที่มันชัดมากๆเลย
''กรี๊สสส!!>__< ไอ้เพื่อนโรคจิต''
ฉันรีบลงจากจักรยานรีบเอากระเป๋าบังไว้มันเป็นเวลาที่
โหดร้ายมากเขามองเสื้อชั้นในฉัน T^Tนี่มันฝันร้ายของฉัน
''ฮ่าๆ''
''โรคจิตชะมัดด ขอบใจมากสำหรับที่มาส่ง''
''ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอก''
''เลิกจ้องได้แล้วนะเฟ้ย-_-''
ยังไงซะฉันหันหลังให้แล้วยื่นมือไปจับลูกบิดเปิดประตูเข้าไปในบ้านนั้นเอง แล้วแม่ฉันจะว่ายังไงที่เป็นฉันเป็นแบบนี้
แถมฉันยังเผลอกอดคิวเข้าไปด้วยอีก ชิ !
''นี่ ''
''หืออ''
ฉันชะโงกหัวไปมองคิวข้างนอก
''ขออยู่สักพักก่อนได้มั้ย ฝนตกหนักมากเลย''
''มาสิจ้ะลูก><''
น่านไงเสียงแม่ฉันพูดขึ้นทันทีที่คิวมันถามขึ้นมา แม่ฉัน
ปลื้มคิวมากๆเลยหรือไม่ก็ชอบนั้นแหละ บางทีแม่ของคิวนั้น
เคยชื่นชม กับปลื้มฉันด้วยนะ เอาเป็นว่า แม่ต่างคนต่างชอบ
นั้นแหละ-____- เหอะๆ
''แม่ฝนนี่น่ารักจังเลยนะครับ ต้อนรับผมบ่อยๆ^^''
''อยู่แล้วจ้ะ ><''
''ที่ลูกตัวเองไม่เห็นต้อนรับ-_-''ฉันทำเสียงเย็นชา
ฉันก็พูดน้อยใจใส่แม่ แม่ก็ไม่สนฉันเลยเอาแต่สนใจไอ้คิวนี่
จริงๆเลย เห็นคิวดีกว่าลูกกก ร้องหนักมากกกกกกกT^T
''โอ๋ๆ''
เสียงง้อที่คิวกำลังพูดขึ้นมาใส่ฉัน ฉันก็เข้าบ้านไปรอทั้ง
สองคนเข้ามาในบ้าน ต้องรอไปก่อนนะฝน ฝนมันตกหนัก
มากตอนนี้แปลว่าเขายังไม่ไป TT ฉันรีบขึ้นเดินขึ้นไปอาบ
น้ำสระผมเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อย
''หนูไปอาบน้ำก่อนนะแม่''
แม่ฉันก็เอาแต่ชวนคุยแต่กับคิวนั้นแหละ ตรงที่นั่งรับแขก
ไม่เห็นสนใจฉันเลน
''แม่!!''
''อ่ะจ้าๆ ไปๆรีบอาบน้ำและลงมากินข้าวนะ''
''ค่ะ-_-''
แม่ฉันทำมือไล่แต่หน้านี่เอาแต่จ้องกับคิวตลอดเลยนะฉันหันกลับมาก็รีบขึ้นห้องไป หมดอารมจริงๆ เข้าห้องไปอาบน้ำ
อะไรให้เรียบร้อยก็เดินออกมาจากห้องน้ำเอาผ้าที่คลุมหัวออก
''O___O''
ฉันสะดุ้งตกใจที่เห็นคิวมันกำลังบนเตียงฉันที่มันมีรอยเปียกนิดหน่อยๆ
''นี่ๆหยุดเลยนะนั้นมันเตียงฉันมันจะเปียก''
''ท่ดที''
ฉันรีบเดินไปหาคิวแต่อยู่ดีๆ คิวเขาก็นั่งลงบนพื้นทันที เดี่ยวๆเชื่อฟังโครตง่ายเลย เหมือนหมาเลนแหะ-.,- ฉันเดิน
มานั่งบนเตียงเอาแต่จ้องเขาที่นั่งอยู่
''ไม่ไปอาบน้ำอ่อ''
''แล้วเธอจะให้อาบป่ะละ''คิวตอบ
''นี่เอาตรงๆนะ ไม่เคยอาบน้ำห้องฉันหรอ''
''เธอก็รู้ดี ว่าฉันไม่อาบน้ำห้องเดียวกับผู้หญิงไม่ได้ เราก็
ผู้ชายนะเห้ย อีโมติคอน smile ''
''แล้วนี่อย่าบอกนะ คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงด้วยหรอวะ?''
''ก็นะ .. ''
''เพื่อนๆในห้องก็ว่าฉันเหมือนผู้ชายไปหมด''
ฉันก้มหน้าลง อย่างที่ฉันคิดจริงๆนั้นแหละฉันก็เหมือนผู้
ชายได้มาจากพวกที่ว่าฉันเล่นกับผู้ชาย แต่ฉันเป็นเพื่อนกับ
ูผู้ชายที่เป็นคิวอ่ะ เขาแทบจะไม่ค่อยเล่นกับฉันเท่าไหร่ ส่วน
มากเห็นเขาอยู่แต่กับแฟนน่ะ ฉันถอนหายใจออก
''ทำไมต้องสนใจพวกพรรคนั้นด้วยละ''
''ก็ฉัน..''
ฉันหันไปมองคิวนั้นก็ได้มานั่งขอบเตียงข้างๆกับจับไหล่ฉัน
เอาไว้คือฉันจ้องหน้าเขา
''มันก็แค่คำพูดเรื่อยเปื่อย ยังไงเธอก็ผู้หญิงอยู่ดีนั้นแหละอย่า
ไปสนใจเลยนะเป็นตัวของตัวเองดีสุดละ^^''
''อ่ะ..''
ฉันเห็นรอยยิ้มบางๆของเขาแล้วความเศร้าหายไปกับกลายมาเป็นกำลังใจที่เขากำลังให้ฉันแล้วก็ยิ้มบางๆตอบกลับเขา
ไป
''อื้มฉันเข้าใจแล้วแหละ^^''
''ครับ''
''ไม่เคนเห็นนายพูดครับกับฉันเลย-_-''
''แล้วถ้าเราพูดกับเฉพาะเธอได้มั้ยละ''
''อ่ะ..ห..''
อยู่ดีๆคิวก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆฉันเป็นไรที่ใกล้มากๆหน่อยเนี่ย
แต่ฉันขยับตัวออกไปไม่ได้ ได้เฉพาะหน้าขยับออกมานิดๆ
ก็อก ก็อกๆ
เสียงเคาะประตูที่ฉันสะดุ้งกับหันไปมองคิวก็หันหลังกลับไปมองเหมือนกัน
''ถึงเวลาทานข้าวแล้วนะ''
ฉันดันหน้าคิวออกทันทีหันหน้าหนีทันทีที่เขาปล่อยมือฉันออก
''ไปอาบน้ำห้องฉันเถอะ''
''แต่ฉันไม่มี''
''ไม่เป็นไร ใส่เสื้อผ้าฉันไปก่อนก็ได้เดี่ยวเตรียมไว้ให้''
''อ่อ..อ่าขอบใจนะ''
''อื้อ ก็ถือว่าตอบแทนที่มาส่งฉันมั้ง''
ฉันลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนของฉันT^T โยนไปข้าง
หลังให้เขาฉันหยิบเสื้อผ้าที่คิวพอจะมาใส่ได้ ตัวของเขาไม่
ใหญ่อะไรมากหรอกฉันหยิบแล้วยื่นให้คิว
''อ่ะนี่พอที่นายจะใส่ได้นะ''
''ขอบใจนะ''
ฉันก็เดินไปที่ประตูก็ไขมันเพื่อเปิดออกไปรอข้างล่างรอกินข้าวพร้อมกับคิวด้วยมั้งนะฉันนั่งลงกับโต๊ะ เป็นฝั่งตรงกับแม่
ฉันพอดี แม่ฉันส้งสายตามทจ้องฉัน แต่ฉันกลับก้มหน้ามอง
อาหารที่แม่ทำ มันน่ากินอยู่เหมือนเดิมแต่ละวันเปลี่ยนอาหา
รไปเรื่อยๆ จะได้ไม่เบื่อกันแต่เอาตรงๆนะ กินแบบเดิมๆทุกๆ
วันเปลี่ยนไปเรื่อนมันก็เบื่อตายอ่ะดิ -__-
''ลูกชอบคิวสินะ''
ฉันสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเข้าในหูของฉัน แบบฉันแทบช็อกไป
เลยทันทีที่แม่ถามฉันแบบนี้ มือฉันเผลอเกือบตบไปกับโต๊ะ
แล้วในตอนนั้น
''แม่หมายความว่าไงว่าชอบ ?''
ฉันจ้องหน้าจ้องตาถามแม่อย่างจริงจังมากๆ
''คือว่า.. ลูกน่ะสนิทกับคิวมากทุกๆวันเลย หัวเราะด้วยกัน
มาตั้งแต่เด็กแล้ว''
''แล้ว??''
''ลูกกับคิวเล่นด้วยกันทุกๆวัน ยิ้มด้วยกันมาตลอดส่วนมาก
คิวเขาจะชอบทาหาลูกบ่อยๆเลย''
''หนูเข้าใจแม่แต่หนู...''
''ลงมาแล้วครับบบ''
''อ่ะ..''
สิ่งที่ฉันคุยกับแม่ในตอนเมื่อกี้นี้หมอนั้นคงไม่ได้ยินอะไรหรอกนะเพราะว่าคงอาจจะลงเพิ่งลงมาก็ได้ ทำตัวเนียบเนียน
เหมือนเมืื่อกี้นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สิ่งที่แม่พูดตอนนั้นความ
ทรงจำฉันกับคิวในตอนเด็กมันทำให้นึกขึ้นได้.. ตอนนั้น
น่ะ..
''ลงมาแล้วหรอลูก''
''ครับ^^''
''ลงมากินข้าวพร้อมๆกันเลยลูกมา นั่งข้างฝนเลยน้าา''
ฉันก็นั่งทำตัวนิ่งๆไปคิวก็มานั่งข้างๆฉันอีกละแม่ก็ให้จับให้
นั่งข้างกันจริงๆ-_- เราสามก็กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา
อย่างมีความสุขแต่ฉันน่ะสิถึงไม่มีความสุขที่ว่า ทั้งสองคนนี้
ตักผักมาใส่จานแล้วรอให้ฉันกินเข้าไป แต่ไม่มีทางหรอก
ฉันจะไม่กินสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ฉันเกลียดมากๆเลย ทำไมต้อง
พยายามเอาผักมาให้หนูกิน ฉันหันไปมองแม่ด้วยสายตาที่
กำลังบอกว่า แม่ทำไมต้องทำร้ายหนู T^T แต่แม่กลับส่งสาย
ตาที่กำลังบอกว่า เอาน่าลูกแบบวิ้งๆให้ตายเถอะวันนี้แม่เป็น
ไรไปเนี่ยที่วันอื่นพยายามไม่ให้บังคับกินผิกบ่อยกับไม่เคยตักผักเยอะๆในจานมาให้ฉันอ่ะ มันโหดร้ายที่สุด !!
''กินเยอะๆนะลูก''
แม่ฉันกระพริบตาข้างเดียวแบบวิ้งๆพร้อมที่กำลังแอ๊บยิ้มอยู่นั้นฉันนี้รู้สึกหลอนขึ้นมาทันที อีโมติคอน squint
''ผักมันมีประโยชน์ต่อร่างกายนะ''
''ใช่แล้วจ้ะๆ''
แม่คนนี้ก็เข้าข้างมันจังเลยนะฉันหันไปมองแม่ แล้งแม่ก็กระ
พริบตาวิ้งๆที่กำลังสื่อว่าเล่นตามน้ำไป นี่คืออะไร??
''แล้วไง ไม่อยากกินอ่ะ-_-''
''ถ้าร่างกายอ่อนแรงมา ถ้ามีคนลักพาตัวเธอไปจะทำไงละ
เดี่ยวก็โดนจับกินละ ??''
''ฮ่าๆ พูดอะไรบ้าๆละลูกคิว''
ฉันตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นทันที พอจากนั้นแม่กับทิวก็ชะงักไป
นิดนี่ฉันเริ่มไม่ไหวแล้วนะ มาให้กินผักๆที่ฉันไม่ชอบแล้ว
ยังมาดูถูกฉันอีก!!
''หยุดพูดแบบนั้นได้แล้วนะ !!''
ฉันก้มหน้าและกำมือของตัวเองแน่นๆรีบเอามืออีกข้างมาปาดน้ำตาออกนิดหน่อยออกทันที TT มันทำให้ฉันร้องไห้ออก
มาเลยเห็นมั้ย ไม่ได้ๆ ห้ามร้องต่อหน้าทิวนะ หลังจากนั้น
ฉันก็หยิบจานตัวเองรีบไปที่ห้องครัวไปล้างจานทันที
''อ่ะ.. ฝนเราขอโทษ''
เสียงทิวที่อยู่ด้านนอกของห้องครัวฉันทำเป็นไม่สนใจรีบๆ
กวาดเศษอาหารทิ้งให้หมดฉันยังไม่อิ่มเลยนะ T^T งั้นช่าง
-เถอะฉันรีบล้างๆจาน พอนั้นมาก็ล้างเสร็จรีบหันกลับมา
เงยหน้าขึ้นอยู่ดีๆก็เจอกับทิวที้กำลังเดินมาฉันก็ชะงักไปนิด
รีบก้มหน้าเลยทันที
''เราขอโทษ ที่...''
''ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น''
''ไม่..คือเรา''
''หยุดพูดสักที!!''
ฉันเงยหน้าตะโกนใส่เขาอะไรนิดหน่อย หวังว่าแม่คงไม่ได้
ยินอะไรหรอกนะ แม่คงไม่สนใจสงสัยเปิดทีวีดูอะไรแล้วมั้ง
''เธอร้องไห้ ''
''อ่ะ..''
ทำไมมันมาร้องไรตอนนี้ เห็นมั้ยทิวมันชะงักไปเลยเนี่ยคง
อาจจะตกใจมากที่ฉันร้องไห้ เวลาร้องไห้อยู่คนเดียวเขาจะ
เป็นห่วงฉันมากเลยแหละกับแม่ฉันอีกด้วยคงจะบ่นไปแล้วแแน่ๆ.-. มันเป็นเวลาตอนม.ต้นๆนูนแหละ โหวอยาก
เล่านะแต่ยามมากเลยแหละ แต่ตอนนี้มาเข้าเรื่องเลยดีกว่า
T0T ~ ฉันรีบก้มหน้าทันทีอีกครั้งรีบๆปัดออกแต่มันไม่หยุด
เลยยยยย แงง
''เดี๋ยวบังไว้ให้นะ แม่ฝนจะเห็นเอา''
''..''
คิวกำลังพยายามยื่นมือมาจับหน้าฉันไว้ แต่ฉันดันสะบัด
หน้าหนีทันทีที่คิวกำลังทำแบบนั้น สิ่งที่เขาทำมันกำลังทำ
ให้ฉันรักเขาอีกครั้ง แต่ฉันจะพยายามไม่อ่อนไหวกับเขาอีก
แต่มันทำไม่ได้นั้นแหละประเด็น T^T แงง!!
''อ่ะ..ฝน เราขอโทษ ''
เขาพูดขึ้นเสียงกับฉันตอนท้ายๆ อะไรนิดๆแต่ฉันชะงักไป
นิดเลยทันที
''ไม่ ไม่เป็นไร นายไปทำสิ่งที่นายจะทำเถอะ..''
พยายามจะไม่มองหน้าเขาและจะพยายามไม่หันหน้าไปห
เขาด้วย .-.)
''ก็กำลังง้อคนสำคัญอยู่ตรงนี้ไง อีโมติคอน smile''
คนสำคัญ?? เดี๋ยวนะเขากำลังฉันเป็นคนสำคัญสำหรับเขา
มันไม่ใช่เลย ผิดมหันแล้วที่ฉันเป็นคนสำคัญของเขาเป็น
แฟนของคิวสิที่จะสำคัญที่สุด(ไม่คิดพ่อแม่ด้วยนะ เฉพาะคิด
เฉพาะแบบพองเพื่อนไรงี้-^-)และฉันก็จะพยายามไม่ตอบ
คิวกลับไปอะไรเลย ก็เงียบใส่เขา
''ฝน.. เราขอโทษที่พูดแบบนั้น พอจะให้อภัยเราได้มั้ย''
''O_O''
อยู่ดีๆคิวก็จับคางฉันเงยขึ้นมา พยายามให้ฉันเงยหน้าขึ้นมาเขาก็เอามืออีกข้างมาปัดน้ำตาข้างๆตาของฉันออกไปช้าๆ พร้อมกับหน้าตาของเขานั้นทำไมรู้สึกว่าเขานั้นจิงจังกับเรามากแค่ไหน ไม่นะๆ ใจฉันห้ามสั่น ห้ามเต้นแรงเด็ดขาดนะ -*- ไม่นะไม่เอาๆ
ตึก ตึก ตึก
ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาา T_T ใจฉันเต้นไปแล้ววฉันชอบอ่อนไหวกับเค้าอยู่เสมอเวลาอยู่ใกล้บ้างเวลาเขาจะพยาามจับตัวฉันบ้างไรบ้างน่ะ ร้องไห้หนักมากก
''จะได้มั้ย..''
''อื้อ''
แต่ยังไงซะฉันว่าอย่าโกรธคิวให้มากจะดีกว่า ไปให้คิวเขาลำบากที่มาง้อฉันแบบนี้ยังไงซะฉันก็เป็นคนที่โกรธง่ายหายเร็วก็เหมือนๆเดิมถ้าโกรธมากๆจริงกว่านี้จะหายยากเลยอะนะ ._.
แต่ก็ช่างเถอะ แล้วจากนั้นคิวก็ปล่อยมือที่จากที่เค้าจับคางฉันตอนนั้น
''พวกเธอสองคนทำไรน่ะ ''
เสียงแม่ฉันนั้นก็ขัดขึ้นมาถึงกับทำให้ฉันกับคิวตกใจตระหนักเลยทีเดียว อย่าบอกนะว่าเห็นฉันกับคิวในตอนนั้นแล้วน่ะ T_T คงไม่จริงหรอกใช่มั้ย
''อ..อ่อๆ ป่าวครับคุณแม่ ^^''
คิวก็ดันตัวฉันให้รีบไปข้างหลังของเค้าและหันมามองส่งสายตาที่กำลังบอกว่า ทำตัวตามปกติโดยที่ไม่ให้แม่ของฉันสงสัย และฉันก็รีบหันหลังไปทำตัวเหมือนกำลังล้างจานอยู่และคิวก็เดินไปหาแม่ดันตัวแม่ฉันออกไปจากหัวครัว เค้าพยายามช่วยฉันจากความบ่นของแม่นั้นที่จะมาเห็นหน้าตาซึมกับตาแดงที่ร้องไห้ไปตอนนั้น นั้นเองขอบคุณนายมากที่มาช่วยฉันไว้น่ะ รู้สึกดีใจมากเลย T^T
...
ฉันกำลังเตรียมที่นอนให้กับคิวนั้นเอง -__- ทำไมต้องแบกภาระเรื่องของคิวมาไว้ที่ฉันเนี่ยมันเป็นเพราะแม่นั้นแหละ ส่วนมากแม่จะเตรียมที่นอนให้เวลาเพื่อนมาค้างบ้านฉันเสมอ แต่พอคิวมา ฮึ ทำเป็นไม่จัดให้และฉันต้องมาทำเองทีคนอื่นทำจังเลยแม่ใจร้ายที่สุด T^T
หลังจากนั้นฉันก็เตรียมเสร็จฉันให้คิวนอนข้างล่างเตียงฉันอะแหละ ฉันนอนเล่นบนเตียง
เอี๊ยด
เสียงประตูในห้องฉันก็เปิด หันไปมองก็เป็นคิวที่กำลังเดินเข้ามาจ้องมองฉันที่กำลังนอนอ่านนิยายอยู่
''จ้องไร''
ฉันตอบไปห้าวๆใส่คิว แต่คิดอยู่นะว่าถ้าตอบแบบห้าวๆคิวคงจะไม่ชอบหรอกแต่เราก็ไม่เคยผิดกันมาตั้งแต่เด็กเลยนะเป็นเพื่อนที่ดีมากกกกที่ไม่ผิดกันมา
''ป่าวนิ ว่าแต่ที่นอนเรานั้นใช่ป่ะ''
''ก็เห็นๆอยู่ -__-''
''อ้าวหรอ''
ฉันก็กลับมาอ่านนิยายอยู่เหมือนเดิมตามเคยแอบเหล่ตามองคิวที่กำลังเดินไปเดินมารอบๆห้องของฉันอยู่นั้นเองจะเดินทำไม สงสัยจะไม่เคยเห็นห้องของฉันแต่ที่แน่ๆคือมาที่บ้านฉันบ่อยที่สุดละ บ้านคิวฉันก็ไปเกือบบางครั้งเคยเห็นห้องของเขาทุกครั้งที่ไปนั้นแหละห้องจะสีน้ำเงิน ดูสบายตามากกกกกกกกกกกกกกกกกกก -___-;;และแล้วคิวก็หยุดเดินจนกระทั่งนอนลงบนที่นอนที่ฉันจัดเอาไว้ให้เค้า และเค้ากำลังหาวอยู่แล้วหันมามองที่ฉันกำลังอ่านนิยายฉันนี่แอบตกใจอยู่ในใจและรีบหันมาอ่านนิยายแบบเดิมทันที
''ฝันดีนะ''
''อื้อ ฝันดีน่ะ''ฉันก็ตอบกลับกับเค้าไป
ทำไมฉันนอนไม่หลับนะ T^T อ่านนิยายแล้วส่วนมากฉันจะชอบง่วงนิบางทีอาจเผลอหลับไปก็ได้ บ่อยแล้วที่เป็นแบบนี้ ฮ่าๆและฉันก็ลองปิดไฟดูว่าอาจจะง่วงก็ได้ฉันนอนตะแคงไปอีกฝั่ง (ไม่ใช่ฝั่งหันไปหาคิวนะ -_-)
O_O หืออ เดี๋ยวนะๆทำไมอยู่ดีๆคิวมันลุกขึ้นตื่นมาดึกๆเนี่ยขนาดยังหลับด้วยนะอย่าบอกนะว่าละเมออ่ะ ทำไมน..น่ารัก -//-ไม่ใช่ละๆ โอเครเข้าเรื่องๆก็แบบว่ามันละเมอทำไรอยู่กำลังอ้อมมาที่เตียงอีกฝั่งของฉันที่นอนหันตะแคงอยู่และฉันก็กำลังตะลึงว่าเขากำลังมานอนบนเตียงกับฉัน ._____. เค้าก็ขยับเข้ามานอนใกล้กับฉันมากตอนนี้ ไม่ใช่ตอนนี้ฉันกำลังหน้าชาแล้วหรอที่กำลังแดงมากตอนนี้แต่ยังไงคิวคงไม่ตื่นมาเห็นฉันเขินแบบนี้หรอกนะมันมืดมากเพราะปิดไฟแล้วจ้าาาาาาาา
O_O !!
เขากอดฉันในอ้อมกอดเค้าแล้วในตอนนี้แน่นมากด้วยยรู้สึกถึงความอบอุ่นเลยตอนนี้ นี่ใช่ละเมอป่ะเนี่ยเหมือนตั้งใจมากกว่ามั้ยเนี่ยแต่ปากของเค้าอยู่กับหูฉันมากเลยตอนนี้
''นอนซะนะ''
''น..นาย''
ฉันเพิ่งรู้ว่าเค้าไม่ได้ละเมอ เค้าตั้งใจที่จะมากอดฉันมากกว่าแต่ตอนนี้เขินมากเลยจริงๆแหละทั้งที่นอนบนเตียงด้วยกันตอนนี้ ฉันเริ่มง่วงไปเลยในตอนนั้นหรือความอบอุ่นของเค้าทำให้ฉันถึงกับง่วงมากจนหลับไป..

วันรุ่งขึ้น

''ฝนๆ''