Notes

BİR GÜN
Bordo, ayın bütün gecelerini adadığı sınavların sonuçlarını öğrendikçe kendine küfrediyor, bu aptallıkla bu okulu nasıl kazandığına hayret ediyordu. İhtimal şanslıydı, ancak gerçekten şanslı olsa tüm bu çalışmanın neticesi on bir dersin sekizinden kalmak olamazdı. Acaba şansı geçtiği üç derste gülmüştü de aslında hakkı tamamından kalmak mıydı?

Kendine gereğinden fazla yüklenen ve yüklendikçe tükenen Bordo, yorgunluğunun da etkisiyle solmaya başlıyor, hak etmese de heba olan gecelerinin acısını çıkarmak istiyordu. Neler yapabileceğini düşündü, bir şey bulamadı. Arkadaşını aradı, karşılık bulamadı. Soyutlamıştı kendini herkesten ve her şeyden, nasıl karşılık bekleyebilirdi ki.

Solgun rengi ve soyut varoluşu sebebiyle kimseler tarafından görülmeyeceğini bile bile dışarı çıkmaya karar verdi. Bir şeyler içecek ve bu boktan günleri geride bırakıp aptal hayatına geri dönecekti. Kalabalığına ve gürültüsüne rağmen kitlelerin arasında kaybolmayı sevdiği Mürdüm’e gitti. İçki içti. İçtikçe başı döndü. Alkol zihnini körelttiğinde sınavlar için ezberlediği tüm kanun maddeleri zincirlerini kırarak serbest kaldı. Hafif dumanlı beyninde serbest stil dalışlar yapan ve birbirleriyle çarpıştıkça hız kazanan maddeler Bordo’nun tuvalete gidip çişini yapması ile kanalizasyon borularına ulaştı ve bir sonraki sınavlara değin arıtma tesislerinde içme suyu olmayı bekledi.

Aynı gece Mürdüm’de tüm derslerini vererek mezuniyetini kesinleştiren Lacivert ve arkadaşları da bulunuyordu. Gece boyu eğlenerek haklı zaferini kutlayan kitle kalabalığın ortasında yapayalnız oturan solgun Bordo’yu fark etmedi.


BİR GÜNDEN BİR HAFTA SONRA
Ataletinin boyunduruğuna karşı koyamadığı günlerdi Bordo’nun. Öğlen vakitlerine kadar uyuyor, akşam vakitlerine kadar duvara bakarak günü nasıl geçireceğini düşünüyor, gün batımında ise yatağından kalkarak amaçsızca dolaşıyor veya boş gözlerle duvara bakmaktan vakit bulabilmişse kurduğu plana sadık kalarak tiyatro, sinema gibi etkinliklere katılıyordu.

Bir günden bir hafta geçmişti. Bordo, duvara bakmaktan vakit bulamamış olacak ki herhangi bir plan yapmamış ve tüm gününü evde geçirmişti. Her gün dünün aynısı olduğu için her yarının da bugünün benzeri olacağını tahmin etmek zor değildi onun için. Tekdüze yaşamına yönelttiği cılız isyanlar yalnızca bir duvarı bordo olan odanın şampanya rengi duvarlarında yankılanıyor, yan odadaki arkadaşına dahi ulaşamıyordu.

Camı açtı, derin bir nefes aldı. Yetmedi, üzerine bir hırka alıp sahile indi. Eski tekel fabrikasının önündeki banka oturarak şehri izledi. Siluetin hayranlık uyandırdığı muhakkak doğruydu; ancak bu şehri salt siluetine bakarak sevebilmek için sağır olmak gerekirdi. Arkadan gelen egzoz, motor ve korna sesleri huzurunu kaçırıyor, kıyıya vuran dev dalgaların kendisini alıp mutlak sessizliğe götürmesini istiyordu.

Dev dalgaların yüksekliği otuz santimetreyi aşmazken şehrin siluetinde meydana gelen belli belirsiz değişiklik Bordo’nun dikkatini çekmemişti, Lacivert şehrin içinden öylece geçip gitmişti.


BİR GÜN BİR HAFTADAN İKİ AY SONRA
Yoğun ve yorucu bir haftanın sonunda yeni evine taşınan Bordo, “Yeni Ev Yeni Hayat” mottosuyla eski hayatının tekdüzeliğine son verip düzenli bir yaşama geçmenin umudunu taşıyordu. Bu umudu yeşertmek için belki de hayatında ilk kez yalnızca düşünmekle yetinmeyip birkaç yere iş ilanı bıraktı.

İlanın askıya çıktığı sabah, saat on sıralarında, işveren adayı Bordo’yu aradı. Ön görüşme yapıldı. Ardından yüz yüze görüşme yapıldı. Bordo kendisini bir anda işbaşı yapmış olarak buldu. Bordo, hayatının son özgür günlerini yaşadığını ve hatta o günün kendisine ait olan son Cumartesi olduğunu bilmiyordu.

Bordo’nun yeni hayatının ilk gününe başladığı sabah Lacivert ve ailesi yazlıklarında kahvaltı yapıyordu. Organik ve sağlıklı kahvaltının ardından koşarak plaja giden Lacivert’in bunaltıcı yaz sıcağından kurtulmak için körfezin soğuk suyuna atladığı sırada Bordo, ofiste klimanın kumandasını bulmuş ve sonunda rahat bir nefes almıştı.


BİR GÜN BİR HAFTA İKİ AYDAN DÖRT AY SONRA
İşe girişinin altıncı ayının Pazar günü sabahın erken saatlerinde kalkan Bordo, dün gece yaptığı plan doğrultusunda günü verimli geçireceğinin sevinci içindeydi. Çalışmaya başlamadan önceki hayatının tekdüze olduğunu düşündüğü için kendisini inanılmaz pişman hissediyor, yatarak geçirdiği vakitleri telafi edebilmek için elinden geleni yapıyordu. Ne var ki haftanın altı günü çalışıyor olmak Bordo’nun kendisine zaman ayırabilmesini neredeyse imkansız kılıyor ve bunun sonucu olarak Bordo kısa vadeli planlar dahi yapamıyordu.

Tüm gece uyumamıştı Bordo. Duvara bakarak yarını plandı. Önce kısa bir şehir turu attı. Sahaf sahaf dolaştı. Dinlendi, kahve içti. Ne zamandır uğrayamadığı sanat galerisine gitti, Belçikalı küratörün cam heykel sergisini gezdi, ilginç buldu. Sahneye gitti, oyun vakti gelince salona girdi, perde açıldı, oyun başladı. Önünde oturan seyirci görüş açısını daraltıyordu. Sahneyi görebilmek için başını bir o yana, bir bu yana savurdu. Oyun bittiğinde boynu ağrıyordu.

Oyun bittiğinde boynu ağrıyan yalnızca Bordo değildi. Bordo’nun görüş açısını daraltması sebebiyle Lacivert de insan üstü bir çaba göstermişti.


BİR GÜN BİR HAFTA ALTI AYDAN BİR BUÇUK YIL SONRA
Duvarlar üzerine geliyordu Bordo’nun. Nefes alamadığı on yedinci ayıydı ofiste. Dile kolay tam on yedi ay boyunca, haftada altı gün, bu duvarların arasına sıkışmış kalmıştı. Çarkın işleyişi Bordo’nun en ufak özgürlük arayışlarına ket vuruyor, dışarı çıkıp nefes almasına asla izin vermiyordu.

Yorgundu Bordo. Kendisine kızmayı her zamanki gibi ihmal etmiyor, geçmişi ise biraz özlem ve biraz da pişmanlıkla anıyordu. Yüzü eskimiş, yaşlanmıştı. Nadir de olsa gülümseyen Bordo artık hiç gülmüyordu. Haftalarca düşündü, mutsuzluğunun sebeplerini aradı. Ulaştığı sonuçların çözümlerini taradı. Tek çarenin istifa etmek olduğu konusunda kendisini ve tüm iç ses karakterlerini ikna etti.

Cesaretini toplayıp üç kapı tıklamasıyla işverenin yanına giren Bordo, ayrılmak istediğini söyledi. Patron odasından çıktığında Bordo’nun kendisinden hiç beklenmeyecek şekilde gülücükler saçtığını gören arkadaşları durumu büyük bir üzüntü ve aynı tezatlıkla büyük bir sevinç içinde karşıladılar.

İşveren ise Bordo’nun yokluğunu doldurmak için derhal iş görüşmelerine başlamıştı. Kapı çalındı, aday içeri alındı. Sekreter adayı bekletip patronun yanına gittiği sırada Lacivert kafasını içeriye uzatarak Bordo’ya “Merhaba” dedi.


SONSÖZ
İki bin on bir yılından bu yana aynı şehirde yaşayan ve bu süreçte yolları on kez kesişen; ancak bu karşılaşmaların hiçbirinde birbirlerinin farkında olmayan Bordo ve Lacivert’in tanışmaları yukarıda anlatılageldiği gibi yaşanmış olsa da Bordo’nun gidişiyle birlikte yollar yine ayrıldı. Bu ayrılışın diğerlerinden farkı, Bordo ve Lacivert’in artık birbirlerini tanıyor olmasıydı.