Uzun zaman önceydi, hikayenin geçtiği sıralar ortaokuldayım. Yedinci sınıfın başlarında, yüksek düzeyde yontulmamış, insanlarla iletişim kurmayı pek becerememiş, saf denebilecek kadar kötülükten bi'haber bir çocuktum. O zamanlar maddi durumu orta düzey olan aileler çocuklarını dershaneye gönderirdi. Ben de o ailelerden birinde büyüdüm, annem babam öğretmendir benim. Dershanede ezber yeteneği yüksek veya çalışkan öğrencilerin olduğu bir sınıftaydım. Zira benim için zekanın tanımı bu değildir, zeki demek istemiyorum. Ön sıramda, dünya tatlısı bir insan oturuyordu. Gerekse insanlarla arası, gerekse muhabbeti. İlk kez bir insana ruhen yakın hissettiğiniz, o ilk sevgi an'ınız vardır hani, dudaklarınız kurur tek kelime edememekten. Yaşınız kaç olursa olsun göğsünüzde hafif daralmalar yaşanır, nefes alış-verişiniz hızlanır. Bunlar işin edebi kısmı tabii, bilimsel kısmı rengini alıp götürüyor bu cümlelerin. Zira o zamanlar bilimsel kısmını bilmediği için mutluydum çünkü küçük bir çocuk o an ilk defa yaşayabildiğini hissediyordu. Parklardan uzak, arkadaşlardan uzak geçmişini renklendiren kızı izliyor, mutluluğun en saf halini tadıyordu gülümsemesinde. Bir sene, hislerimi belli etmenin korkusuyla uzak durdum. Şimdiki aklım olsa durur muydum meçhul, lakin sadece arkadaşı olmak bile bir ömür yeter gibiydi. Sene bittiğinde, yaz geldiğinde hislerimi açıklama kararı aldım. Çocuk aklı işte, konuşmamı bile günlerce kağıda yaza yaza düşündüm. Eheh, sanki halka açılış konuşması hazırlıyorum. Yaz bitmiş, şehirde sıcaklık hala geçmemiş fakat dershanenin heyecanı beni tir tir titretiyor iken, o gün geldi. Sınıfa girdim, oturdum aynı sıraya, önümdeki sırada umudu, geleceği, mutluluğu ve eksik parçamı bekliyordum. Herkes teker teker girdi içeriye, aynı simalar. O gelmedi. Teneffüste idareye koşup onu sordum. Ayrıldığını söylediler. Ben de en yakın arkadaşlarından birisine sordum ve aslında beni sevdiğini, açılamadığı için kaçıp gittiğini öğrendim. Telefonum yoktu, telefon numarası dahi yoktu aslında. O bir sene, şehirde hiçbir yerde karşıma çıkmadı. Yazı yazmaya başladım, bir şeyler anlatmak istedim kendime, bir şeyler kusmak istedim satırlara, eksik kaldı. Beklemeye başladım, zamana bıraktım kendimi. Lise zamanı geldi, karanlık bir çocuk olmuştum o zamanlar. Kafamı kaldırıp tanıdık var mı diye bakmıyordum bile. Listelerle sınıflar ve sınıftaki öğrenciler duyurulmaya başlandı. İsmini duydum. Oradaydı. Sonra sınıfına yürürken öylece izledim. Yan sınıfında da benim ismim okundu. Bedenim okulun içine giriyor, ruhum gökyüzüne yükseliyordu sanki. Sonra ne aynı koridorda yürüdük, ne aynı odada bulunduk ne göz göze geldik. Birbirimizden haberimiz vardı ama karşılaşmak istemiyorduk herhalde. Sonra diğer sene yurt dışına çıktığını öğrendim. Ruhumun bir kısmı eksik kalmıştı, bir kısmı özgür. Sayısız yazıma eşlik etti kelimeler ve aynı zamanda sayısız yazı eşlik etti gözlerime. Hayatı fark eden, acılarını keşfeden küçük bir çocuğun öyküsüydü yazdıklarım. Bir gün, arkadaşlarımın önerisiyle connected2'ya geçtim. Yaz aylarından birisiydi. Hesap açmamın sebebi de gün içerisindeki yalnızlığımı bastırmak, kendimle yalnız kaldığımda pek sağlıklı bir insan olamamamdı. Bir gün birisi geldi, "Sen benim mükemmelimsin, lakin bu senin kusurların olmadığı anlamına gelmiyor. diğer insanların kusurlarının yanında sen kusursuz kalıyorsun. Ve her zaman kalbimdeydin." yazdı. Fakat öneren arkadaşlarım pek sağlıklı insanlar olmadığı için ve bana bunları yazabilecek bir insan bulamadığım için alay ediliyor diye düşündüm. Sonra müzik listesi yapmak istedi, aynı okulda olduğumuzu söyledi. Nedendir bilinmez, kabul ettim. Müzik listesi hazırlandı, arkasına da en sevdiğim şiiri yazdım ve okulun başlayacağı gün kararlaştırılan yerde değiştirmek üzere çekmeceme yerleştirdim. Günler geçti, o her gün geldi. Susmak bilmiyordu, zira dinlemeyi sevmiştim, ilk defa ve okulun başlayacağı gün geldi. Onun kim olduğuna bakmayacağıma söz vermiştim, bakmadım da. Kağıdı aldım, kusursuz bir yazı ve çok sevdiğim bir şiirle karşılaştım. Okuldan sonra nam-ı diğer şehrin en iyi fizikçisine dersim vardı. Çıktım okuldan, kağıda zarar gelmesin diye katil olmaya hazırım, öyle güzel ki yaşadığım his...Zarar gelsin istemiyorum, ne hislerime ne kağıda. Kursun bekleme salonunda okulun meleği diye tabir edilen şirin bir arkadaşım girdi içeriye. Kağıdı gösterdim, o da sabah O'nun elinde gördüğünü söyledi. 5 sene sonra, inanması güçtü, hatta imkansız bile denebilir. Yazdıkları yazılar, söylediği sözler, benim için içinde beslediği hisler... O akşam onun c2 hesabına gidip kendimi tanıtmadan emin olmak istedim. Bir süre sonra "Sensin, biliyorum. 5 sene sence de bekletmek için biraz uzun bir süre değil mi?" Yazdı. İlk kez o zaman çarpıntı tuttu kalbimde. Lakin umrumda bile değildi nefes alamıyor olmam, gözlerimin kararması. O orada, ben burada, biz olmuştuk o an. Buluşma kararı aldık, anlatacak, söyleyecek o kadar çok şeyim vardı ki. Ona en değerlimi verecektim, senelerce bu an için beklemiştim. Buluştuk, yanıma oturdu. Tek kelime edemedik, birbirimizin yüzüne dahi bakamadık. Sonra ona en değerlimi verdim, ilk basım Özdemir Asaf kitabı. En sevdiği şair olduğunu biliyordum, zira gözleri doldu direkt zaten. Sonra başını omzuma koydu, saçlarının kokusunu fark ettirmeden içime çektim. Doldurdum ruhumu sonuna kadar. Anlatmaya başladı, "Senin yanından ayrıldıktan sonra, seneler önce, duygusal çöküntü yüzünden raynaud's fenomeni çıktı ellerimde. Özellikle yağmur yağdığında ellerim çok acıyor ama benim hayatta en çok sevdiğim şey yağmur." dedi. Eylül'ün sonlarına doğru, sıcacık bir şehirde yağmur yağmaya başladı. Omzumda ağlamaya başladı sonra. Saatlerce tek kelime etmeden öylece oturduk. Lakin bir gün okula havaların soğumasına rağmen etekle geldi, bacaklarındaki morlukları göstermek için. İnternette lösemi ihtimali olduğunu okuyunca haberdar ettim durumdan, doktora gitmesine dair söz verdirdim. Hastaneye gitti, tahlil sonucunu beklerken sudan sebeplerden tartışma çıkarmaya çalıştı, benden uzaklaştı bir anda. Bir gün elinde mavi bir defterle geldi, "Bu normalde senin doğum günü hediyendi, her gün bir sayfa yazınca doğum gününe kadar dolacaktı ama sanırım yetişmeyecek. Ayrılmak istiyorum, bitsin istiyorum." Dedi. Ben de 5 sene sonra zaman istediğini, eskisi gibi olmadığımı düşünerek kabul ettim. Sonra bir arkadaşım ile kavga etmişler benden ayrıldı diye, zira onun da en yakın arkadaşlarından birisi. Neden ayrıldığını öğrenmiş, kanser olduğunu söylemiş. Öğrendiğim gece, bir intihar mektubu yazmıştım. Eğer onun başına bir şey gelirse diye. Hayatımda ilk defa babama sarılıp ağladım, saatlerce. Duşa girdim, buz gibi suyla rahatlamaya çalıştım, çıktım, soğuk mermere bıraktım kendimi. Sonraki günler, bir ay boyunca her gün bana verdiği deftere yazdım. Bir ayda 289 yazı, 27 şiir ve birkaç alıntı bıraktım sayfalara. Aritmi teşhisi konuldu ve merdivenlerden çıktıktan sonra gözlerim kararmaya başladı. Babam, beni kaybettiğini düşünüp bir gece yanına çağırıp ağlamaya başladı, "Ben oğlumu kaybettim, yaşamak için bir sebebim kalmadı." dedi bana sadece. Tek kelime etmedim insanlara, simsiyah oldum. Gece gibi çöktüm gündüzüme. Bir ay sonra sınıfa bir kız girdi, en yakın arkadaşı. Yanımda da kardeşim dediğim bir dostum vardı. "Ekin, bu kızın sana söyleyecekleri var." dedi ve çıktı sınıftan. Kız onun kanser olmadığını, tahlil sonucunu bizzat gördüğünü söyledi. Gözlerim karardı, bedenim kendini yere bıraktı. Ambulans istemedim, annemi istedim, sadece annemi, hayatta sevgimi gerçekten hak eden tek kadını istedim. Sonra öğrendim ki, takıntılı olduğu çocuğu unutturmak için girmiş hayatıma. Başaramamışım, boşluğu dolduramadığım için cezalandırılmışım.
