Notes

Hayatı göz göre göre kayan biri ne yapabilir? Etrafındakiler tarafından hayatı çalınan biri en fazla ne kadar dayanabilir? Uzun zamandır kendime sorduğum sorulardan birkaçı bunlar. Asla istenilen kişi olamadım. Asla birilerinin isteğini yerine getiremedim, örnek kişi değildim. Kime bir şey anlatsam aradan zaman geçtikten sonra beni onunla vurdu. “Yalnızlıktan korkuyorum” dediğim halde ulu orta yerde bıraktılar beni. Dönüp de “gitmeyin!” diyemedim hiç. Arsız da olamadım, birinin üstüne illa gitmedim. Birinden fiziksel olarak değil ama ruhsal olarak gittiğim çoktur mesela. Çünkü gitmesem kıracağımı, belki de paramparça edeceğimi bilirim. Ama neden kimse benim için böyle düşünmedi? Neden ben her seferinde onların yanında olmak için çabaladığım halde onlar sıra bana gelince görünmez oldum? Çocukluğumdan beri her zaman meraklı bir tipimdir. Yaptığım şeyler hata değil, seçimdir. Her zaman olayların diğer taraflarına da şahit olmuşumdur. Beni en çok sıkıntıya sokan durum da budur. Etrafımda gelişen olayları anlamam uzun sürmez ve her zaman yaralanan taraf ben olurum. Savaşmak istemiyorum. Kazanabilirim ama ağır yaralar alacağım. Zaferim, daha büyük yaralara gebelik edecek. Kaybolmak istiyorum. Kendimin bile beni bulamayacağı yerlere gitmek istiyorum. Kararlar alıyorum. Yalnız kalmaktan deli gibi korkuyorum ama aynı ölçüde yalnızım. Büyük bir kumsaldaki kum taneleri kadar. Belki de onların iki katı… Onlar “yalnızım” dediklerinde hayır diyen insanlar var, benim yalnızım diyebileceğim birileri bile yok. Kırılmamayı öğreneli uzun zaman oldu. Her şeyi içimde yaşayalı çok uzun zaman oldu. Asla bir hikayede baş karakter ben değildim. Kendi yazdıklarımda bile, kendimi hissederek kaleme dökemedim beni. Çünkü kendi hayatımda bile bir role sahip değildim ki. Görmezden gelinendim, asla hatırlanmayan, unutulmayı bile hak edemeyen. Elimden gelse öldürürüm gerçekten. Ama değil, yemin ederim değil. Fiziksel olarak bu kadar ağır bir gitmeye hazır değilim. Kimsenin umursamayacağını biliyorum. En fazla ne kadar sürer? Birkaç gün? Birkaç hafta? Ya da ay? Hiç sanmam. Hatırlanmaya değmeyen bir hatıra. Üzgünüm. Ben olduğum için, olduğum kişiden vazgeçmeyeceğim için, acımı sizden değil kendimden çıkardığım için, hâlâ bu dünyada nefes alıp verdiğim için üzgünüm. Böyle biri olmayı hiç istemedim. Diğerleri gibi olmayı istedim. Hissederek yaşamak. Bir şeyler için. Ben ise sadece yaşamak için yaşıyorum. Günün sonunda kazandım diyebilmek için. Korkuyorum. Belli etmesem de deli gibi korkuyorum. Değer verdiğim kişilere bir şey olursa diye ödüm kopuyor. Annem gözümün önünden giderse diye korkuyorum. Kendim olmaktan da olamamaktan da korkuyorum. Yardım isteyemiyorum. Samimi olamıyorum. Daha yürümeye korkan insanlar gittiğim yoldan geri dönüyorum diye suçluyorlar. Kendim olamıyorum. Ifade edemiyorum. Gidiyorlar, benden daha kötüler. Kim olduklarını biliyorlar, söyleyemiyorum. Ama anlayın lütfen. Ihtiyacım var. Kelimelere, gerçeklere, her şeye. Anlayın lütfen. Anlattığımdan daha fazlayım. Daha korkak, daha çocuk, daha küçük, daha ağlak, daha azım. Ne söylemem gerektiğini bilmem, doğaçlarım çoğu zaman. Ciddiye alınmam, üzüldüğümü bilmezler. Ama ölürüm ben. Ölürüm de sesim çıkmaz ki. Görün lütfen.