Notes

Trabzon deplasman hikayemiz Antalya deplasmanından sonra
"Ee şimdi hangi maça gidiyoruz?" sorusuyla başlıyor aslında. Maç dönüşü keyifler yerinde, herkes Arma'ya tekrar kavuşma peşinde. Maddi durumu düşünmeksizin maç planları başladı bile;
-Gençlerbirliği maçına çıkamayız cezalıyız.
-Ondan sonraki hafta kimle?
-Trabzon'la(?)
O anda herkesin kafasında bir ışık yandı tabii. Hayal de olsa düşünmek bile insana ayrı bir huzur veriyordu. Burdur'dan Trabzon'a...
Güney'den Kuzey'e... Akdeniz'den Karadeniz'e... Arma aşkıyla tam 1200 kilometre!
-Daha önce Karadeniz'i görmek nasip olmadı bana.
-Gideceğimiz en uzak deplasman olacak.
-Burdur'dan Trabzon kaç saat sürer?
-Oo o zaman bundan sonra yurt dışında bir deplasmana da #GitmemizLazım 😉
-Gidiyor muyuz şimdi Trabzon'a?
-Araba kiralarız 5-6 kişi atlar gideriz, ne olacak?
Sırayla;
-Tamam beni yaz.
-Beni de yaz.
-Oo bensiz olmaz zaten.
Ve ardından Mert Reisten iç burkan o gerçekci cümle gelir;
-Nasıl gidiyoruz oğlum kimsede para kalmadı.

...

Zaman zaman yine Trabzon muhabbetleri dönüyordu. Hayal olduğunu biliyorduk ama yine de içimizin bir köşesindeydi gitmek. Hayalimiz yola çıkacağımız güne kadar devam etti. Artık bu işi hayalden gerçeğe dönüştürme vakti gelmişti. 6 kişiydik. Bazı şahısların "sucukçu tayfa" diyerek çamur atmaya, aşağılamaya çalıştığı bizlerin bazısı kirasını erteledi, bazıları borç buldu, bazısı kredi çekti, bazıları da cebindeki son parayı koydu, Arma yalnız kalmayacak denilerek hazırlıklara başlandı.

...

Biletleri çekip ticari bir araba kiraladık. Maça gideceğimizi duyan gelmek istiyordu. 6 kişi sığan 7 de sığar 8 de sığar derken 9 Kırmızı Polarlı yola koyulduk. Besteler eşliğinde Çorum'a kadar sıkıntısız geldik. Karlı Çorum havasıyla arabamızın uzun farlarının yanmaması birleşince henüz yarısını tamamladığımız yolu daha yavaş ilerlemek zorunda kalacaktık. Neyse ki peşine takıldığımız arabanın farları yolumuzu aydınlatmaya yetiyordu ki hızdan düşmemize gerek kalmadı. Yavaş yavaş gün doğarken Samsun'a varmıştık. Samsun'da bizi kahvaltıya bekleyen MKÇ kardeşimiz vardı. Allah razı olsun, Karadeniz kıyısında kahvaltılarımızı yaptırıp bizi uğurladı. Deniz kıyısında yola devam ederken, Ünye Fatsa derken Kırlı köyüne geldik. Gelmişken Okan kardeşimizin memleketi olan Kırlı köyü'nü de gezelim dedik. Hoş da ailesinin maça gittiğimizden haberi yokken biz o köyde nasıl gezelim? İçinden geçerken anlattıklarıyla yetindik artık... Sırada Giresun'da bize evini açan M. Ali kardeşimizi ziyaret etmek vardı. Evinde bizi en iyi şekilde ağırlayarak tüm ihtiyaçlarımızı görmemizi sağlayan kardeşimize de teşekkürü borç biliriz...

...

Giresun'a gelip de Giresun kalesine çıkmamak olmazmış. Yoldan geçen amcanın tarifine göre polis şubesini geçtikten sonra soldaymış kale. Eyvallah amcam da polis şubesi nerde? Biraz uğraş sonucu da olsa nihayet kaleye çıktık. Gerçekten de Giresun'a gidip de kaledeki kuş bakışı manzarayı görmemek olmaz. Biz kaleyi gezerken İstanbul tayfa da Giresun'a yaklaşmış. Tekrar yola koyulup Trabzon il sınırını geçtikten sonra bir köfteciye geldik. Yapılan pazarlıklar elle tutulur bir sonuç vermeyince galiba köfte yerine kazık yiyecektik. Siparişlerimizi verip beklemeye başladık. Biz köfte beklerken sürpriz çorbalar geldi, hemen ardından ele avuca sığmayan yarım ekmek köftelerimiz... Aldığı paranın hakkını fazla fazla verip bizi uğurlayan amcamızdan da Allah razı olsun. Arabaya bindik tam yola çıkarken ultrAslan UNI İstanbul ve Samsun tayfaları geçti. Peşlerine takılıp artık heyecanla maça odaklanmaya başladık taa ki arabanın freni boşalana kadar. Samsun tayfanın arabası yavaşladı, tam çarptık derken polis sağa yanaşmalarını istedi. Mucize eseri kazayı atlattığımızı görünce herkes derin bir nefes aldı. Polis araması için beklerken Türkiye'nin çeşitli yerlerinden gelen, Arma'nın peşinde koşan ağabeylerimiz, kardeşlerimizle görüşme fırsatımız oldu. Aramalar tamamlandıktan sonra arabadaki aksaklık sebebiyle bir sanayiye gidilmesi gerekiyordu. Bu sırada bize otobüsünde yer açan Samsun tayfadaki kardeşlerimizden de Allah razı olsun. Aksaklıklar giderildikten sonra sağ salim Medical Park Arena'ya vardık. Tribünde pankartımızı da astıktan sonra artık tek odaklanmamız gereken şey son nefesimize kadar Galatasaray'ımızı desteklemekti. Her ne kadar elimizden geleni yapsak da mücadele 2-0 aleyhimize sonuçlandı. Olsun, biz severken mağlubiyetleri de göz önüne alarak sevdik. Maçtan sonra herkesin üzerinde bir yorgunluk, bindik arabaya ve 1200 km daha... Kazasız belasız Burdur'a vardıktan sonra yine hemen deplasman hayalleri başladı tabii. Daha nice deplasmanlara inşallah. Sensizlik inan ölümden beter ŞANLI GALATASARAY'IM !