Notes

Soğuk bir kasım ayında Eskişehir'de Dünya'ya gelen ben. Çocukluğumdan bu zamana kadar babam gibi olmak için uğraştım. Babamı beş yaşında kaybeden birisi olarak baba sevgisinden uzak kalmıştım. Ailemden ve çevremden duyduğum kadarıyla babamı tanıma fırsatı bulmuştum. Ve ona layık bir evlat olabilmek için kendime söz verdim. Sözümü tutmak içinde herşeyi yapmaya hazırdım. Bundan tam 6 yıl önce askerliği bitirdikten sonra Amerika'ya gidip, özel kuvvetlerde göreve başladım. Özel kuvvetler, en sıkı eğitimi alabileceğim en ideal yer. Özel kuvvetlerde silah ve yakın dövüş konusunda oldukça profesyonelleştim. Bir önceki yıl babamın benim için bıraktığı şehire ayak bastım. İstanbul. Özel kuvvetlerde bize iki duygu öğretildi "Nefret ve İntikam." İstanbul'a ayak uydurabileceğimden emin değilim. Burda sadece bu duygular yok. Sanırım bu duyguları bana birisinin öğretmesi gerekiyordu ama kim?
Bulmuştum, bana duyguların en saf halini öğretebilecek tek kişi oydu. Ezgi. Öyle birisi ki, beni tamamen değiştirebilir. İlk tanıştığımız zamandan itibaren onu deliler gibi sevmeye hazırdım. Fakat, İtalya'ya kariyer hedefli giden Ezgi'ye, kadınıma onu sevdiğimi söylersem, kariyerinden vazgeçip yanımda kalacaktı. Bunu adım gibi biliyordum. Bu yüzden İtalya'ya gitmesine göz yumdum ve dönmesini bekledim. Ve herşeyin tam anlamıyla başladığı 4 yıl sonrası, 2018 yılında gelen bir telefonla tüm hayatım tekrar değişti



Tarih: 12/05/2018
Ansızın çalan bir telefon, numara yabancı.
H: Alo.
E: Ih-m, Alo?
Arayan Ezgi. Yıllarca beklediğim kadın beni aradı ve üstelik Türk numarası. Heyecandan elim ayağım titredi, kullandığım arabayı hemen sağa çektim.
H: Ezgi? "Heyecandan şok geçirmiş bir ses"
E: Evet, Hakan ile görüşüyorum öyle değil mi?
H: Evet evet, Türk numarası olunca şaşırdım. Türkiye'de misin yoksa?
E: E-evet, İstanbuldayım.
"İstanbuldayım." Düşünebiliyor musunuz? Benim için en önemli kadın Türkiye'de üstelik İstanbul'da, bana en yakın yerde. Heyecandan kalbim yerimden çıkacak gibiydi.
H: Gerçekten mi? Dönmene sevindim.
E: Bende seni bulabildiğime sevindim..
★★★
E: Musait misin, bir şeyler içelim?
H: İşin var mı? Görmek isterim seni.
Aynı anda söylenen bu cümle. Yoksa aynı duyguları oda mı yaşıyor? Bu sorular kafamda dönüyor. Siyah beyaz olan bir film anında renklenmişti. Heyecandan bayılabilirdim.
H: Nerdesin? Alıyım seni.
E: Imm-.. haydarpaşadayım.
H: İki dakikaya ordayım.
E: Görüşürüz, bekliyorum!

Bir anda gelen bir telefon ve ucunda uğruna herşeyden vazgeçebileceğim kadın. Ve kısa süre içerisinde yüzüne bakacağım, belki sarılacağım. Özlediğim kokusunu içime çekeceğim.
Buluşma noktasına gittiğimde, hala aynı güzellikte olan aşık olduğum kadın karşımda beni bekliyordu. Heyecandan iş için giydiğim rahat,spor kıyafetleri değiştirmeyi bile unuttum. Arabanın içerisinde üstümü başını düzeltmeye çalıştığımda anladım heyecanımı. Çünkü, bana doğru yürüyen, beyaz elbise içerisinde bir melek vardı. Arabama doğru ilerledi ve bindi. Bana doğru döndüğü anda gözleri kalbimi durdurmaya yetecek kadar güzeldi. Özlem, en duygusal duygu. Normal bir şekilde bir süre sohbet ettikten sonra, biraz dolanmaya karar verdik ve benim genel yapım olan sessizlik için direksiyonun başına geçtim. Etrafta kimse olmadığı için, sadece Ezgi, ben ve kalplerimiz konuşuyordu. Ezgi ve ben biraz suskun olsakta, birbirine delice aşık iki kalp sessizliği sürekli bozuyordu..
Üstü kapalı bir şekilde, ikimizde birbirimizi sevdiğimizi söylüyorduk. Ama dahası gerekiyor, yıllar sonra sevdiğine kavuştum ve bu kadar basit bir şekilde adını koyamazdım.


Huzur veren ses 13/05/2018
Öyle bir sesi var ki, o şarkı söylediği zaman kuşlar gibi hafifleyip uçacak duruma geliyorum. Ve 13 Mayıs Pazar günü, Ezgi sahneye çıkacaktı. O sesi neredeyse İstanbul'un yarısından fazlası duyacaktı. Ama en önemlisi, ben Ezgi'yi yıllar sonra şarkı söylerken dinleyecektim. Peki ya sonrası? Hiç bişey olmamış gibi tebrik edip gidemezdim. Ezgi'nin sahneye çıkmasına iki saat kala, şehir dışında boş arazilerden birisinde tüm hazırlıkları yaptım. O gün bu gündü. Konser sonrası Ezgi'yi alıp, hiç bişey söylemeden ilerledim. Öncesinde hazırlık yapmış olduğum yere geldik. Etrafta hiç kimse yok, akşam saat dokuz suları. Sadece rüzgar, Ezgi ve ben varım. Ve sol tarafımızda duran neredeyse harabeye dönmüş bir baraka.
E: Neden buraya geldik?
H: Hiiç, bilirsin beni sessizliği severim.
*Kısa bir sessizlik."
H: Ama barakanın içerisinde bişey olabilir.
Bu cümleden sonra Ezgi'nin yüzündeki şaşkınlık, merak görülmeye değerdi.
E: Ne var orda?
H: Açıp bakmayı denemelisin.
Ezgi barakaya doğru yöneldi, kapı oldukça eski olduğu için açarken biraz zorlandı. Buda planımın diğer kısmına geçmem için mükemmel bir zaman. Sessizce arabanın bagajını açtım ve en sevdiği çiçek olan Kiraz çiçeklerinden yapmış olduğum bir demet çiçeği kucağıma aldım.
Ezgi kısa bir uğraş sonunda kapıyı açtı ve içerisinden yüzlerce balon gökyüzüne yükselmeye başladı. Ezgi şok içerisindeydi ve teşekkür etmek için arkasına döndüğü anda ikinci bir sürpriz ile karşılaştı. Normal şartlarda asla böyle şeyler yapmam. Ama Ezgi benim için öyle birisi ki, uğruna yapamayacağım şey yok. (( Tabii, yalnız olduğumuz sürece :) )) Çiçekleri alan Ezgi'nin mutluluğu yüzünden çok net bir şekilde belli oluyor. Uzun süren bir sarılma ve sessizlikten sonra, gözler birbirine kenetlendi ve herşeyin başlangıcı olacak o söz ağızlardan çıktı. "Seni seviyorum!" Bu zamana kadar yaşanan tüm olaylar unutuldu ve sadece "Biz ve geleceğimiz" dediğimiz o mükemmel zamanlar başlamak üzereydi.


18 Mayıs 2018
Kalbimin en hızlı attığı tarih. Kadınım dediğim kişi gerçekten kadınım, karım olacaktı. 17 Mayıs 2018 gecesi gece turundan sonra eve giderken, arkadaşımı evine bırakmıştım. Orada bir araba görmüştü Ezgi. Bir Slamvan. Hiç bişey demese bile, arabayı ne kadar beğendiği, gözlerindeki hayranlıktan belli oluyordu. Belkide bu herşeyin başlangıcıdır. Hemen yurt dışında galeri sahibi arkadaşımı aradım.

H: Dostum, nasılsın?
T: Hakan, sesini duymak çok güzel. Sen nasılsın?
H: Senin sesini duymakta öyle. Yardımına ihtiyacım var.
T: Senin söylemen yeterli. Kötü birşey yoktur umarım.
H: Hayır, hayır. Aksine benim için çok çok güzel birşey.
T: Merak ettim şimdi. Seni dinliyorum.
H: Slamvan marka araç bulabilir misin bana?
T: Elimde bir tane var. Sen böyle arabaları sevmezdin ne oldu?
H: Kendim için değil, kız arkadaşım için. Evlenme teklifi edeceğim ve bu arabayı çok seviyor. Onun için.
T: Adamım benim, sen her zaman mükemmel olmayı başarıyorsun. Yarın yola çıkarıyorum arabayı.
H: Ücretini bi söyleseydin, yola çıksın çıkmasınada. *güldüm.*
T: Şu hayattaki en değerli dostuma düğün hediyem bu. Sattığım bişey değil.
Ne diyeceğimi bilemedim. Mükemmel insanlar her zaman çevremdeydi ve bunu bilmek çok iyi hissettiriyor.
H: En yakın zamanda yanında olacağım, söz.
T: Bende seni özledim dostum, görüşmek üzere.
Telefon kapandı ve araba yola çıkıyordu. Ve Ezgi'nin istediği gibi, pembe bir Slamvan. Zaman geçmiyordu sanki. Beklerken içim içimi yiyordu. Zaman geçti...
Ertesi gün zil sesine uyandım. Kapıyı açtığımda araba kapıdaydı ve ışıl ışıl parlıyordu. Gerekli işlemleri tamamladıktan sonra arabanın başına geçtim ve hazırlıklara başladım. Hemde ne hazırlık. Böyle şeyler yapacağım hiç ama hiç aklıma gelmezdi. Slamvanın kasasını Ezgimin en sevdiği çiçekle, kiraz çiçekleriyle doldurmuştum. Ezgi çalıştığı sırada evine gittim ve kapısına arabayı bıraktım. Direksiyonunda bir adet yüzük kutusu. Umarım beğenir, bu işlerde iyi değilim ve kendime güvenmiyordum.

Herşey hazırdı, tek eksik Ezgi. Hemen telefonuma sarıldım ve Ezgi'yi aradım:
E: Hakanım.
H: Ezgim.
Her telefonla görüşmemizde aynı anda söylenen bu cümleler, onun ne kadar değerli birisi olduğumu hatırlamama yetiyordu. Gerçi bir saniye bile aklımdan çıkmıyor.
H: Nasılsın? Nerdesin?
E: İyiyim, iş yerindeyim. Sen?
H: İşlerim bitti, canım sıkıldı. Görüşelim mi
E: Beni binadan alırsın hayatım.
H: Hemen geliyorum!

Arabamı hiç bu kadar hızlı kullandığımı hatırlamıyorum. Kısa süre sonra Tv34 binasına varmıştım. Kapıda beni bekliyordu. Araca bindi ve çok yorgun olduğumu evde dinlenmek istediğimi söyledim. İtiraz etmedi. Evin yolunu tuttum. Kapıya yaklaştığımızda arabayı gördü ve gözleri kocaman oldu. Bu görülmeye değerdi. Şaşkınlık ve mutluluğun etkisiyle araban indi ve bir anda sıkıca sarıldı. Huzuru tekrar bulmuştum. Gözleri parlıyor, mutluluktan biraz dolmuştu. Hemen arabanın yanına koştuk. Çiçeklerin etrafa yaydığı muhteşem bir koku vardı ve o koku eşliğinde birbirimize sarılmıştık:
H "Sürmek ister misin?"
E "Kesinlikle!"
Hemen anahtarı verdim ve arabaya bindi. Karşısında bir yüzük kutusu, kutuyu açtı. İçerisindeki yüzüğü görünce mutluluktan attığı sevinç çığlıkları kulağa bir melodi gibi geliyordu. Arabadan inmesine fırsat vermeden dizimin üzerine çöktüm ve kutuyu elinden alarak sordum:
H "Tek ihtiyacım olan sen, sonsuza kadar benim olur musun? Benimle evlenir misin?"
E "Evet, evet, evet!"
Daha önce sesini hiç böyle yükselttiğini görmemiştim. Yüzüğü parmağına taktım ve bir anda kısa süreli dudaklarımız birleşti. Sonrası sessizlikle birlikte dakikalarca süren sarılma. Hiçbir şey umrumuzda değildi.