Notes

Gff 😕
Basahin mo pg my time. Mahaba to....
Naalala mo ung nabanggit ko na plano kong magkorea this oct.
nabring up ko sya sa mama ko. Sabi nya bat di nalang daw japan.
So eto naexcite na ako at nagresearch
Hanggang sa napagusapan namin ung visa application na thru travel agency kc ndi natanggap ung embassy ng direct application.
Lam mo naman mama ko advanced mgisip at kadalasan ung worst case scenario pa
Pano daw kng mawala ng travel agency ung passport namin na may US visa 😩
And just like that wag na magtravel. parang dead end na.
Niresearch ko ung korea and maguumpisa nadn sila ng gnung process na thru travel agencies this july ata

Ang point ko kc is, ung travel nalang nga ung nilolook forward ko kc nakikita kong wala ng pag asang makagala ako sa Pilipinas.

Lam mo un, ndi ako lumalabas with friends, ndi ako gala, kung lumabas man very limited sa time kasi laging may chaperone

Ung travel nalang ung masayang bagay na inaabangan ko sa bawat taon tas nauwi lang sa ganun.

Nabring up mnsan ng papa ko out of town boracay. Pero mama ko she doesn’t see the point of going anywhere in the Philippines. “Ano naman ang makikita” “anong gagawin” “anong mapapala” “nakapag america na bakit pa pupunta sa kung saan sa Pilipinas”

Eh I only spend few months sa US. So sa buong taon preso ako sa sariling bahay?

Nakakafrustrate lang mnsan na todo adjust na nga ako. Im trying to understand na oo nga matatanda na sla. sige iappreciate ko na sila habang anjan pa sila. Kaya lang ung kaisa isang bagay na gsto ko nakokontra pa. I’m starting to believe na HINDI possible magcoexist ang parents ko at ang freedom ko.

minsan nakekwestyon ko na ano na nga bang direksyon ng buhay ko. I have the money I have the time but I don’t have the freedom.

Ako ung girl na boring ang buhay. Na hndi independent. Na ndi makalabas na ndi kasama parents. Na mag 25 na pero nakaasa pdn sa magulang.

Hanggang kailan gnito? Pag 26, 27, 30 na ako?

Eh kahit anong activity sa labas ng bahay kinokontra ng mama ko may nahahanap syang excuse. Ung activity na parang fun and adventurous naiisip nya mauuwi sa trahedya.

Pde ba un. Na 11 months akong nasa bahay and Nagkakabuhay lang ako pag nasa america kami for a month 😕

Ayoko magcomplain kasi I have a lot of things to be thankful for. pero nakakaasar kasi na bakit magulang ko nagiging hindrance para malive ko life to the fullest. Bakit sila ung obstacle sa happiness ko.

Kadalasan nga naleleft behind ako sa conversations kasi parang ang dry ng personality ko wala akong mashare (aside from occassional travel)

Ito kasing pinagkakait nila sakin, freedom, ito ung napakabasic na bagay na dapat natatamasa ng lahat e

Right now I’m seriously considering na magapply na nga kaya ako magabroad? Baka kung makapagabroad ako makawala ako sa puder ng parents ko. Of course there’s no way papayag sila bumukod na nandto ko sa Pilipinas.
Baka un lang ung only way na magkafreedom ako.

Kilala mo naman ako, hndi ako ung klase ng anak na tatakas or magrerebelde or gagawa ng masama para mkuha ung gusto ko. Kaso mnsan nabubuild up ung sama ng loob ko buti nga ndi ako nadedepress!

Ilang beses na ako nagrant sayo na wala namang nangyari. And for sure this is one of those rants na pag naivent out ko na balik lang dn sa dating gawi.

Sorry sa haba.. Gsto ko lang talaga mailabas ung sama ng loob ko.