Notes

Arkamı dönüp yürümeye başladım, yürümek deyimi fazla iyimser olacak muhtemelen, sorsanız bir salyangozun beni geçeceğini hissediyordum, gerçeklikten kopmuştum. Gözlerimle onaylamasam, bacaklarımın da beynim gibi işlevsiz kaldığını düşünebilirdim, hissizleşmiştim. O anda arkamdan bakıp bakmadığını kontrol edecek kadar cesaretim olmadığımı anladım, garip... Oysa bakmadığından adım gibi emindim. Onu son kez görme isteğim de diğer tüm yarım kalan isteklerim gibi başka bir korkuya yenik düşüyordu. Kendimi diğer kayıplarımın yanında bunun hiçbir şey olmadığını düşünüp avutabiliyordum...
Onunla yürüdükçe zaman tersine mi işlemişti, konuşsam sesim farklı çıkar belki korkusuyla susuyordum o konuşurken. Kalbim bedenime lav pompaladığını sandığımı hatırlıyorum. İçimde kopanların, kırılanların sesini dışarı vermesin diye korktuğumdan mı, yoksa onun hiç sarılmadığı bedenimi avutma çabasıyla mı bilmem, kollarımı önümde sıkıca kavuşturmuştum. O konuştukça ben kollarımı göğüs kafesime daha da fazla bastırıyordum. Nefesimi kesen söyledikleri miydi yoksa kaburgalarımı zorlamam mı hatırlayamıyorum. O konuşuyordu, bense kalp, ruh, bacak ve sayısız krizi bir arada geçiriyordum. Öpüşme seremonisinde ona uzak kalışımı kalbimin göğüs kafesimi dövüşlerini saklamak olarak yorumlamadığına eminim. Her şeyin altında bir anlam çıkarma hastalığı bana özgü bir şey değildir elbette ama benimle ilgili neyi etraflıca düşünmüştü ki bunu akıl etsin...
Kafam İstanbul trafiğinden daha yoğun haldeyken elimin üstüne koyduğu diğer elini zar zor hissettim. Sıcak mı soğuk mu ya da yumuşak mıydı anlayamıyordum. Sanki vücudum bayılmaya hazırlanıyor ya da kendini kademe kademe kapatıyordu. Zihnim koma halinde de olsa ondan gördüğüm tek samimiyet göstergesinin benimle ölüm bizi tekrar görüşmeye mecbur edene dek vedalaştığı ana denk gelmesinin anlamını çözümleyebilecek kadar kendimdeydim. Konuşmaya başladığında ciğerlerim süngerleşmiş, kemiklerim kırılmaya başlamış gibiydi, o an gereksiz genel kültürüm bir işe yaramasa, dizlerimi ayakta uyuyabilen atlar gibi kilitlemeyi akıl etmesem ayakta durmayı bile beceremeyebilirdim. Bedenimle birlikte ruhumun da dibinden dinamitlenmiş bir gökdelenin kolonları gibi parça parça kırılışını duyuyor, onun da duyup duymadığını merak ediyordum. Ben o kısacık sürede söylediklerinin artçılarıyla gözlerinin önünde daha da parçalanırken onun dünyadan -ya da benim dünyamdan- bihaber oluşuna şaşırıyordum. O haldeyken beynim gibi her şeyim karmakarışık olmuştu, kanımı soluduğumu, damarlarımda hava dolaştığını düşünmeye başladım. Belki de o travmayla dudağımı ısırmıştım ve kalbimin hızlı çarpışlarının nedeni de sadece yaptığım adrenalin, endorfin ve bilumum stres hormonu banyosuydu, o an bunu düşünebilecek durumda değildim. Dudaklarının kapandığını, gözlerinin konuşmaya -ya da elini bırakmamı- beklemeye başladığını idrak edebildiğimde felç haldeki avucumda oldukça eğreti duran eline bir şeyi ilk kez görmüş bir çocuk şaşkınlığıyla baktım, ama elimi çekişim daha çok sobaya ilk kez dokunmuş bir çocuk gibiydi. Önüme zehirli bir gülüş bırakıp son kelimelerini söyledi ama kulaklarımda kafamın içindeki yıkılışın gürültüsü yankılandığından olmalı, ne dediğini anlayamıyordum. Açılıp kapanan dudakları bir insan organını bile çağrıştırmıyor, sadece hareket ediyordu. Sonunda durduklarında bittiğini anladım, ben yıkılışımı tamamlayıp ayaklı bir moloza dönüşmüşken o arkasını dönmeye hazırlandı. Hayır! Bunu görmeye dayanamazdım, ip üstünde güç bela dengede duran bir hokkabazı güldürmek ya da beyin ameliyatı yapan doktoru korkutmak gibi bir şey olurdu bu. Beynim işlevsiz olsa da vücudum çocuğunun tehlikede olduğunu gören bir ebeveyn refleksiyle ondan önce davrandı ve o anda benim bile kendime şaşırmamla yüzümde yerini yadırgayan bir gülümseme peydah oldu. Olduğu anda da kendimi suçlu hissedip gücüm sadece ona yetiyormuş gibi sildim suratımdan bu gayrımeşru gülümsemeyi. Enkazın içine vuran küçücük bir ışık parçasıydı belki de, ama ben özenle yaptığı barajından su sızdığını fark eden bir kunduz edasıyla saldırmıştım ona. Gözlerimin birer diken gibi yuvalarına battığını hissediyordum ama bu onları zorlayan göz yaşları yüzünden miydi? Ağzım bu kadar kuruyken buna pek ihtimal veremiyordum. Az önce yaşananlar gerçek miydi diye kendini çimdikleyen çocuklar gibi elime dokunan elini tekrar hayal etmeye çalıştım, hissedilmiyordu. Birkaç saniye önce tamamen gerçek olan bir varlığının hemen şimdi bu kadar hayali olması bana yokluğunun üzüntüsünü mü yoksa varlığının da hayal ettiğim kadar gerçek olmadığının sevincini mi yaşatmalıydı? Bilmiyordum...

Sadece yürüyordum; kendi içime bakmaya korktuğum kadar arkama da bakmaya korkarak, kendime sağ ayağımdan sonra sol ayağımı öne atmayı, nefes alıp vermeyi unutturmamaya çalışarak, bir çocuk kadar savunmasız, bir çocuk kadar korkak, yürüyordum...