Notes

Bazı şeyler vardır hayatımızda. Yaşamın bir parçasıdır ama biz onların farkına bile varamayız. Ta ki elimizden uçup gideceğini, kaybedeceğimizi anlayana kadar. Okul da öyleymiş, ama biraz geç anladık. Geçen sene bizlere devredilen bu meşale,şimdi bizden küçüklere devrediliyor tam 20 yıldır olduğu gibi aynı hüzün,aynı ayrılık şarkıları altında……Gitmek!Ne acımasız bir kelimedir,ünlemleri takarcasına peşine,vurgun yemişçesine hayattan.Bizler ayrılık adına el sallarken,geride kalan bir büyük aile.
Her sabah gün doğarken kalkmak, kışın soğukta titremek, yazın güneşte terlemek, birbiri ardına gelen yazılılara hazırlanmak ne de zor geliyordu. Bir bitse de kurtulsak derdik. İşte bitiyor. Ama biten yalnız okul değil içimizden de bir şeyler bitiyor. Sanki alıştığımız ve her an yaşadığımız bir şeyler bitiyor.
Üstüne bazen şarkı bazen de kopya yazdığımız sıralar Geç kaldığımızda önünde ecel terleri döktüğümüz, birbirimizin resmini çizdiğimiz tahta , yazılılarda ki o kaçamak fısıltılar Omuz omuza gülüp ağladığımız can gibi, tek yürek, tek bilek olduğumuz arkadaşlarımız, öğretmenlerimiz… Artık gitme vakti

Evet, mezun oluyoruz. Ortaokul hayatı denen o 4 yıllık güzel zamanın bitişine şahitlik ediyoruz. Ağzımdan 4 yıl diye çıkıveren ama aslında kolay kolay dile getiremeyeceğini adım gibi bildiğim bir şeyi anlamaya çalışıyoruz. Söylenebilecek çok fazla şey olduğunu sanmıyorum. Hani anlatılmaz, yaşanır derler ya işte aynen öyle.

Ne demeliyim, neyden bahsetmeliyim bilmiyorum. Çok güzeldi desem az, çok yorucuydu desem hafif, nasıl başlamıştık ya desem eski, nasıl biter bir anda desem duygusal olacak… Hatırlıyor musunuz o günü diye başlasam onca anı diziliverecek hafızalara.

Söylemesi zor gibi görünüyor ama birkaç kere tekrarlayınca öğreniyor insan, o kadarda zor değil. Gitmek, gidebilmek… Uzaktan sevmekte, sevilmekte, gerektiği yerde ağlamasını bilmekte hepsi öğretildi bize burada, Bizler, şuradaki baba lise gençliği, hep sevdik… Kızdırdık da, üzdük de belki ama hiç kötü düşünmedik… Ne gösterildiyse bu sevda uğruna, ne yapmak gerekirse yaptık sonuna kadar. Şimdi biz çıkarken şu kapıdan son kez, koca kalpli şu okul dudaklarını bükerek, sıkarak kendini içten içe üzgün göstermemek adına, süzülecek yanaklardan gözyaşları
Bu gönül yolculuğunda elimizden tutan Uğruna köle olacağımız öğretmenlerimize, bu koca kalpli okulun tüm çalışanlarına binlerce teşekkür… Mustafa Kemalin yıllar önce gönderdiği gibi, birer kıvılcım gibi gidiyoruz ama elbette birer alev olarak döneceğiz…