Notes

دیستمپر سگ ها Canine Distemper



ویروس عامل این بیماری طیف گسترده ای از حیوانات اهلی و وحشی را بیمار می کند انواع خانواده سگ سانان، راکون، فِرِت، پاندا، راسو و کفتار به این ویروس حساس هستند. سال ها دانشمندان معتقد بودند که خانواده گربه سانان نسبت به این ویروس مقاوم هستند ولی تحقیقات نشان داده که گربه سانان بزرگ کاملا به این ویروس حساس بوده و به سادگی به این بیماری مبتلا می شوند. در سال 1994 یک سوم جمعیت شیرهای کشور تانزانیا در اثر ابتلا به بیماری دیستمپر تلف شدند. تحقیقات در سال 1996 ثابت کرد این بیماری از سگ های ولگرد به شیرها منتقل شده است. بیماری دیستمپر در سال 2010 در پوزپلنگ های نابینا مشاهده شد و باز عامل بیماری از سگ ها انتقال یافته بود. به تازگی مواردی از ابتلا به دیستمپر در پلنگ های ایران نیز گزارش شده است. به نظر می رسد گربه های اهلی خانگی هم در اثر مجاورت با سگ های آلوده به این ویروس می تواند به بیماری مبتلا شوند.

بیماری دیستمپر در سگ ها می تواند به قسمت های مختلفی از بدن از جمله

دستگاه گوارش

دستگاه تنفسی

دستگاه عصبی

پوست و چشم

را درگیر کند و بسته به اینکه کدام قسمت مورد تهاجم ویروس قرار می گیرد بیماری علائم بالینی مختص به آن ارگان را خواهد داشت.

ویروس دیستمپر معمولاً به صورت مستقیم و از راه ترشحات تنفسی از حیوان بیمار به حیوان سالم منتقل می شود. ذرات تنفسی آلوده به ویروس می توانند به صورت غیر مستقیم به حیوان سالم نیز رسیده و او را آلوده سازند. به شرطی که دو حیوان آلوده به بیماری و حیوان سالم از یکدیگر فاصله کمی «کمتر از 4 فوت» داشته باشند.

ویروس بعد از ورود به بدن شروع به تکثیر کرده و در حدود 14-7 روز طول می کشد تا علائم بالینی توسط حیوان مبتلا مشاهده شود.



مهم ترین علائم بالینی
تب بالا

آبریزش از چشم و التهاب چشم ها

ترشحات بینی

کسالت و ضعف حیوان

از معمول ترین علائم بالینی هستند که در شروع بیماری دیده می شود.

بیماری دیستمپر یک بیماری هزار چهره می باشد.

بسته به اینکه بیماری به کدام ارگان حمله کند علائم بالینی مختص به خود را خواهد داشت





درگیری دستگاه تنفسی: ترشحات چشم و بینی، سرفه، و . . .

درگیری دستگاه گوارش: اسهال و استفراغ

درگیری سیستم عصبی: تشنج، تیک و سایر علائم عصبی

بیماری ممکن است فقط محدود به یک ارگان نشده و گاهی ممکن است ابتدا به طور مثال دستگاه تنفسی را درگیر کرده و با گذشت زمان دستگاه عصبی را نیز درگیر نماید، بنابراین طول دوره بیماری بسیار طولانی می تواند باشد.

طبق تحقیقاتی که انستیتو مدی Moddie بر روی سگ های مبتلا به دیستمپر انجام داد مشخص شد:
سگ های بالغ مبتلا به دیستمپر که فاقد علائم عصبی هستند تا 90٪ شانس درمان را دارند.

سگ هایی با متوسط سن 4-3 ماه با علائم عصبی حدود 50٪ شانس درمان را دارند.

توله هایی با سن بالاتر از 4 ماه و همراه با علائم عصبی حدود 75٪ شانس درمان خواهند داشت.

توله های زیر 3 ماه با علائم درگیری اعصاب مرکزی فقط 10٪ شانس درمان خواهند داشت.

هیچ درمان موثر و مستقیمی برای این بیماری وجود ندارد و صرفا درمان متکی بر انجام اقدامات حمایتی هست. دوره درمان می تواند بسیار طولانی و پرهزینه و در نهایت هم کاملا مایوس کننده باشد. حیواناتی که به فرم عصبی دیستمپر مبتلا شده اند حتی بعد از بهبود و تا پایان عمر ممکن است عوارض آسیب به سیتم عصبی را به همراه داشته باشند.

حیوانات بهبود یافته از دیستمپر تا 8 هفته پس از بهبودی می توانند همچنان ویروس بیماری را از خود دفع کرده و باعث انتشار بیماری شوند.

بنابراین لازم هست بعد از بهبودی کامل این حیوانات همچنان دور از بقیه حیوانات و در قرنطینه بسر ببرند.

حیوانات مشکوک به دیستمپر در صورتی که امکان تشخیص به هر دلیل میسر نباشد باید به مدت 4 هفته به صورت قرنطینه و جدای از بقیه سگ ها نگه داری شود و دوباره مورد معاینه دقیق قرار بگیرند.



بهترین راه پیشگیری از این بیماری واکسیناسیون هست. واکسیناسیون برعلیه این بیماری، ایمنی قابل اطمینانی را ایجاد خواهد کرد.

بهترین سن واکسیناسیون بر علیه این بیماری در توله ها حداقل در 6 هفتگی و تکرار آن در 9 هفتگی می باشد.

گاهی پیشنهاد می شود در مناطقی که به شدت آلوده هست می توان از 5 هفتگی اقدام به واکسیناسیون بر علیه این بیماری کرد. «این واکسن به صورت بسیار محدود در کشور ما در دسترس هست. »