Notes

“Peki şuan ne düşünüyorsun?”
“Ne hakkında?”
“Herhangi bir şey hakkında değil. Sadece ne düşündüğünü merak ettim.”
“Anladım. Ben… Bilirsin işte, zaman kazanmaya çalışıyorum.” Aslında zamana ihtiyacım yok. Ben zaten geç kaldım gitmek istediğime. Acele ediyorsam, bir yerinden yakalayayım diyedir boşluğu. Hızlı yürüyorsam, sırf alışkanlıktan.
“Konuşmak ister misin?” Bakma öyle. Biliyorum sevmiyorsun anlatmayı. Tamam, tamam. Sevmediğinden değil, beceremiyorsun sadece. Biliyorum hiç anlatmadın. Ve biliyorsun, aslında hiç denemedin.
“Emin değilim. Geçenlerde teybe bir kaset taktım ses kaydetmek için. Yaklaşık on beş dakika sessiz bir şekilde oturdum. Sonra da kapattım.” Çünkü sustuğum o on beş dakikanın sonunda buldum nereden başlayacağımı. Dudaklarım ilk kez öyle aralandı. Saatlerce anlatacak gibi derin çok derin bir nefes aldım. Dedim ya ilk kez oldu, panikledim. Aceleyle kapattım.
“Konuşabilseydin ne söylemek isterdin?” Yalnızca söylemek istediğinde konuşabilirsin. Konuşamadığından değil, sen söylemek istemiyorsun. Nefes alıyorsun, içini yakan bir şey var. Bakıyorsun, kirpiklerinin ardına saklanan bir şey var. Uzanıyorsun, yanına kıvrılan bir şey var. Rahatsız oluyorsun, tadın kaçıyor ama gülümsüyorsun. Bir şey var. Kötü bir şey. Seni ufalıyor, evet ufalıyor. Karşımda öyle az duruyorsun ki… Yapma.
“Bilmiyorum.” Derdim ki; “Durdurun şunu! Yalvarırım biri unutmayı durdursun. Gözlerimi kapadığımda onu eksik görmek istemiyorum. Yüzündeki her çizginin, anımsadığım fakat nerede olduğunu bilmediğim birer puzzle parçasına dönmesini istemiyorum. O çizgilerin yeri hakkında saatlerce düşünmek istemiyorum. Lanet olsun, unutuyorum! Unutmak istemiyorum. Ne olur durdurun şunu.” Çünkü kaybolmuyor, saydamlaşıyor sadece. Bir cam gibi. Yok gibi ama var. Odaklansam kendimi görüyorum. Ona nasıl yansıdığımı… Ardına baksam, boşluk… Boşluk ki öyle ağır, öyle bulaşıcı… Gözlerimi kapatsam ve bir gün o boşlukta bir şey olsa, herhangi bir şey. Bir çocuğun elinden bir avuç kum kayıp gitse mesela, bir adam pencere önü çiçeklerini sulasa, bir kadın gözlerimin içine baksa… Bir şey olsa işte, güneşi getirecek herhangi bir şey ve ben o camı hiç aşamasam… Ne olursa olsun, hep o camın ardından baksam… O cama nasıl minnettar kalırım? O cama bir daha nasıl yansırım? Ben az önce bir yüzü hafızamda öğüttüm. Ben az önce bir yüzden kendimi kapattığım odaya cam yaptım. Bir yüzden dışarıyı izledim. Bir yüze değil, bir yüzün ardına gülümsedim. Bir yüzün ardındakilerle mutlu oldum. Bir yüzü yok saydım. Düşünsene, ben az önce ne kötü şeyler… Ben… İzin ver soluklanayım.
“Öyleyse, yak şu sigaranı; susalım.”
“Susalım.”