Notes

insanların üstünde parçaladığınız camları, alıp boynunuza sapladılar diye ağlıyorsunuz. ne yazık.

aynanın karşısında, ağzının iki ucundan akan kanı elinin tersiyle silip sırıtarak ettiğin o yemini unutma*

bana dişlerimi sıktıran her şeye, atacak bir yumruk borcum var.

emin olduğum tek bir şey var, ne vakit ki kalbimi koydum bir kenara, olmayan vicdanımı fırlatıp bir yere, siz ölseniz dahi içtiğim su, tuttuğum bardak düşmedi ya yere, beni nasıl seviyordunuz. sonra size açtığım kucaklar, olmayan bir kalbi bulup soktuğum göğüs kafesleri ve bir yerlerden çarptığım merhametler, nasıl da dünü unuttunuz ve nasıl da baktınız yüzüme sanki hiç yarın olmayacak gibi. ağzımı açmadan, olduğum yerden kalkmadan, bir kez olsun elimi gözümü sizi okşamak dışında kaldırmadan- geldiğim şu hale bak. size dünü mumla aratacağım. bunu bana dedirttiğiniz için öyle üzgünüm, öyle eziliyor içim, ama benim uykularımı aldınız ya, size sabahı ettirmeyeceğim. bakalım kim gece’ymiş, kim en kara. bunu ben istemedim ama madem ki ben böyle olduğumda siz nereden ve nasıl sürüne sürüne geldiğinizi unutuyorsunuz, size öyle şeyler hatırlatacağım ki adımı yeni öğrenmiş gibi yağmur altında sırılsıklam, başınızı sokacak tek bir çatı bırakmayacağım. ben denedim, iyi bir insan olmayı denedim. ama siz sevildikçe insanlıktan çıkıyorsunuz. ben o kadın değilim, ben bu kadın değildim, madem bu kadar çok istiyorsunuz, size öğreteceğim.

bu hayatta ne kadar güçlü olursan ol, yaralanmaman için ölmen gerekiyor kızım. böyle dikip dikip başını, ayaklarını kazımakla yeryüzüne, yani yaşamakla, göğüs germekle, baş etmekle olmuyor. sen elindeki silaha değil o ateşten zırha bürünsen kaç yazar bu cehennem ortasında.

hayatım boyunca ördüğüm bütün duvarlar parmaklarını tanıyana kadarmış