Notes

Yıl 1915 – 1916 soğuk bir sonbahar günüydü. Çanakkale Savaşları tüm hızıyla devam ediyor, yurdumuz şehitler veriyordu. Gökyüzündeki kara bulutlar sanki kara haberin habercisi gibiydi.

Babam da Çanakkale Savaşındaki yüz başlarından biriydi. Dün gece eve gelmişti ve kahvaltıdan sonra tekrar cepheye gidecekti. Neden bilmiyorum ama babamı cepheye göndermek istemiyordum. Bu nedenle anneme kahvaltı hazırlamasında yardım ederken elimden geldiğince yavaş hazırlıyordum. Ama bu bana ne kadar zaman kazandırabilirdi ki? Annem tüm hızıyla kahvaltı hazırlamaya devam ediyordu. Kahvaltı hazırdı nihayet, ailecek oturduk ve kahvaltımızı yaptık. Kahvaltı sırasında ilk kez Ağabeyim beni sinir etmiyordu buna rağmen mutsuzdum. Kahvaltıdan sonra babam yola çıktı. Ondan ayrılırken ona bir kelepçe misali sımsıkı sarıldım. Babamı uğurladıktan sonra bir köşeye çekildim öyle boş boş, asık suratımla oturuyordum. Ben dalıp başka diyarlara gitmişken yanıma Ağabeyim geldi. Sabahtan beri neden solgun bir gül gibi oturduğumu sordu. İçimdeki sıkıntıyı Ağabeyime anlattıktan sonra bana sımsıkı sarıldı. Onun yanındayken kendimi daha güçlü hissediyordum, bir insanın Ağabeyinin olması ne güzel duyguydu öyle. Yanımıza Ablam da gelmişti. Biraz kıskanmış olmalıydı ki bizi öyle köşeye geçip yalnız yalnız oturmaya başlamıştı. Ağabeyim “Gel benim 2 kolum var Elif’e fazla gelir, biri de seni kollasın.” dedi ve Ablam da yanımıza geldi. Biz böyle üç kardeş gülerken kapı çaldı. Kapının çalmasıyla kalbimde sanki bir kıyamet kopmuştu. Annem kapıyı açtı. Kapıdakiler M.Kemal’in de içinde bulunduğu bir grup askerdi. Sabahtan beri içimdeki sıkıntının nedeni buymuş demek ki. Babamın eşyalarını ve ölüm haberini getirmişlerdi. Bu olamazdı, benim Babam ölemezdi, daha çok gençti benim babam, daha sözü vardı bize: Savaş bitince hep birlikte İstanbul’a gidecektik. Annem haberi alınca yıkıldı, Ablam neye uğradığını şaşırmıştı, benim de gözlerimden elem gözyaşları gelmeye başlamıştı. Ağabeyim babamın eşyalarını alıp askerleri uğurladıktan sonra bizi de eve soktu. O ağlamıyordu, çok üzüldüğü, yıkıldığı her halinden belliydi ama ağlamıyordu. Ağlamamak için zorluyordu kendini. Ağabeyime sarıldım ve daha da ağlamaya başladım, o da bana sımsıkı sarıldı ve gözlerimden akan yaşları sildi: “Bak ben ağlamıyorum, sen de ağlama; Babam bana ‘Şehit olursam eğer arkamdan üzülüp, yas tutmayın, ben o zaman dünyanın en mutlu insanı olmuşumdur.’ demişti. Babamız şimdi çok mutlu Kardeşim. Anne sen de güçlü ol, Babam arkasında onun anılarıyla gülen bir eş bırakmak isterdi, onun arkasından yıkılan bir eş bırakmak istemezdi. Babam en çok sen ağladığında üzülür anne, ağlama, babamı da daha fazla üzme.” dedi. Biraz sakinleşmiştik o gün Ağabeyim ailemizi ayakta tutuyordu.

(…)


Birkaç yıl sonra 1.Dünya Savaşı bitmiş, işgaller başlamıştı. Ben de 20 yaşıma gelmiştim. Osmanlı Hükümeti öylece duruyor, işgaller karşısında hiçbir şey yapmıyordu. Türk halkı boş durmuyordu, duramazdı, Türkler yenilmezdi, Babam Çanakkale’de bu topraklarda yabancılar keyif çatsın diye can vermemişti. M.Kemal önderliğinde protestolar, genelgeler, kongreler düzenleniyordu. Ağabeyim Doğu Cephesine gitmiş savaşıyordu. Ben de Halide Edip ile beraber halkı savaşa davet ediyordum. Gözümün önünde o kara haberi aldığım gün geliyordu. Babam için, babam gibi mücadele etmeliydim hatta alsalar cephede bile savaşabilirdim. Çünkü ben babamın kızıyım! Ben protestolara devam ederken bir gün yanıma M.Kemal geldi. Babamı hatırlıyordu, beni de hemen tanımıştı zaten. Babam onun sevdiği bir insandı herhalde, babam hakkında konuşurken gözleri yaşarmıştı. Biraz konuştuk, babam Trablusgarp’tayken tanışmışlar ve o günden beri de iyi dost olmuşlar. Zaten arada gelip bizi ziyaret ediyor, eksiklerimizi soruyordu. Babam gibi sarılmıştı o gün bana ve babama çok benzediğimi söylemişti. Bu cümleler benim için o kadar değerliydi ki. Bu konuşmadan kısa bir süre sonra Doğu Cephesi başarıyla kapanmış, Batı ve Güney Cephelerinde savaş başlamıştı. Ben de savaşmak istiyordum. Bu vatan için, bu millet için ve en çok da babam için. O bize böyle öğretmişti: bir savaş varsa en önden koşmayı, vatani meselelerde en önde olmayı… Batı Cephesine gitmeye karar verdim. Cephede tek kız olmam biraz tuhaftı ama cephede olmaktan mutluluk duyuyordum. Cepheye gitmeme Annem ve Ablam başta karşı çıktı ama M.Kemal’in de destekleriyle cephede bulunuyorum, o beni korumak üzere söz vermişti Anneme. O kadar da önemli bir görevde değilim ama yine de burada bulunmak beni mutlu ediyor. Sadece doktor olarak görev yapacağım cephede ama bu bile yetiyor. Savaş iyice kızışmıştı Kütahya – Eskişehir’i de kaybettikten sonra ordumuz hızla güçlenmeye başladı. Bu sefer toptan atmaya hazırlanıyorduk o hain Yunan ordusunu. Sakarya Nehri civarlarında bir savaş daha başlamıştı bu sefer başkomutan M.Kemal idi. Savaş esnasında Yunan askeri kıyafetini giymiş bir genç geldi yanıma, Yunan olmalıydı. Adının İbrahim olduğunu söyledi. Yaralanmıştı ve yarası ciddi görünüyordu. Ona yardım edemezdim. 4 – 5 yıl önce Babamın ölümüne neden olan bir insana nasıl yardım edebilirdim ki? Üstelik bununla da kalmamışlar bize şimdi tekrar saldırırken yaralanmıştı. N’apacağımı şaşırdım. Arkamdan Mehmet geldi Yunan formalı askeri görünce o da benim gibi şaşkına dönmüştü. En sonunda bize Yunanların planını anlatması karşılığında onu tedavi ettik. Aslında o da Yunan değilmiş. Bir Ermeniymiş ama Yunanlar tarafından esir alınmış. Annesi ise hâlâ Anadolu topraklarındaymış, yalnızmış. En çok annesini görmek, ona bakmak istiyordu. Tez zamanda iyileşmesi için savaş alanından uzak bir hastaneye götürdüm onu daha öncesinde de üzerindeki Yunan formasını değiştirdim. Belki şuan tehlikeli bir şey yapıyordum ama ona yardım etmeliydim, sonuçta o da böyle olmasını istememiş, yaşlı ve kimsesiz annesi var hem ona ne olacaktı? O teyzenin oğluna ihtiyacı vardır. Babaannemin babamı özlemesi gibi yıllarca oğlunu özlememeliydi. Babaannem gibi oğlunun hasretinden hasta olmasına izin veremezdim. İlk gördüğümde verdiğim tepkilere çok ters tepkiler veriyordum belki ama hayatımdan çıkardığım dersler bunlar benim. Babam belki şehit olmuştu ama arkasında kendisi gibi yetişen çocuklarını bırakmıştı. İbrahim’i hastaneye götürdükten sonra başında bekledim. Ameliyat olması gerekiyordu benden son isteği ameliyattan önce annesini görmekti. Annesini bulup getirdim. Anne – oğul hasret giderdikten sonra İbrahim ameliyata girdi. Annesi fenalaştı o ameliyattayken. Kalp krizi geçirdi ve hayatını kaybetti. İbrahim ameliyattan çıktığında ne diyecektim ben ona, söyleyemezdim, ben bir insana ölüm haberi veremezdim. Ablamı aramaya karar verdim. Bir süre sonra ablam geldi yanıma, İbrahim daha uyanmamıştı. İbrahim uyandığında annesini sayıkladı ama annesi yoktu. Ablam onunla konuşmaya çalıştı. Haberi alınca İbrahim’in dünyası başına yıkılmıştı. Mehmet aradı ve benim cepheye gitmem gerekti Ablamı İbrahim’in yanında bırakarak cepheye gittim. Sakarya Savaşı sona erdikten sonra Ablam ve İbrahim’in yanına –hastaneye- gittim. İbrahim sakinleşmiş hatta Ablamla birlikte gülüyordu. Ablamın da İbrahim’den farkı yoktu, ona bakarken gözlerinin içi gülüyordu. Ablam ve İbrahim birbirine aşık olmuşlardı. Ablam ve İbrahim Kurtuluş Savaşı sonrası evlendiler. İbrahim de aslında Osmanlı Devletini çok severmiş. Öyle ki Osmanlı Kaptan-ı Deryasıymış önceden. 23 Nisan 1920’de de Meclise giren vekillerden biriydi. Az kalsın onu Yunan diye ölüme terk edecektim.


Hayat çok aldatıcıymış. Türk olmak demek Türk doğmak demek değilmiş; Türklüğü sevmek, kalpten vatanına bağlanmak ve Türk olduğunu hissetmek demekmiş.