Notes

Her şeyi unutup arkamda bıraktığımı düşünürken, yine başa sardığımı hissediyorum. Kafamı kurcalayan sıkıntılı düşüncelerim... Tam geçtiğini sandığım sırada tekrar nüksetmeleri, daha yoğun ve daha ısrarcı bir şekilde... Ben reddettikçe içimde bir şeyler hala diretiyor. Kendi kendime verdiğim sözleri ne çabuk unutuyorum. Belki de sonun ebedi mutsuzluğa kavuşacağını düşünüyorum. Gün geçtikçe kalbimde kapladığı o kocaman yerin basit bir ağırlığa dönüşebileceği ihtimali... Karamsar düşüncelerimden kurtulamıyorum. Dozu aştığımı farkedemeden yine fazlasıyla bağlanmaktan korkuyorum. Kendi varlığımı dahi unutup, her şeyimle bağlanmaktan... Kabullenmemeyi seçiyorum. Kafamın içindeki sorular, kendi benliğimle olan savaşım, hepsi bir araya gelip büyük bir sıkıntının içine sürüklüyorlar beni. Ve ben yine susmayı tercih ediyorum. Zihnimin içindeki kargaşayı örtpas edip saklamaya çalışıyorum. Ruhum dışarıdan gelebilecek en ufak bir darbeye bile dayanıksız. Gereğinden fazla zayıf, fazla kırılgan. Her zamanki gibi içime yöneliyorum. Kendimi çaresiz hissettiğimde, kimsenin ulaşamayacağı kadar derin ve ıssız olan iç dünyama kapanıyorum. Yalnızlığımı ne kadar sevdiğimi hatırlamak istiyorum. Kendi ördüğüm duvarların arkasına benden başka kimsenin geçemeyeceğini... Çocukluğumdan beri inşa ettiğim bu dünya her şeyden kaçıp saklanabildiğim tek yer. Etrafımda ne kadar fiziksel kalabalık olursa olsun, kafamın içinde dolaşan düşüncelerimle baş başa kaldığım an yalnızım. Kimseyle paylaşmadığım, sadece bana ait olan şeyler. Paylaşmaya yeltendiğinde kimsenin seni gerçekten anlamayacağını, ne hissettiğinin, nasıl düşündüğünün kimse için bir öneminin olmadığını biliyorum. Buna fazlasıyla alıştım. Belki de bu yüzden yoğun bir güven problemi yaşıyorum. Her şey tekilken daha güzel gibi. Gerçekten güvenebileceğim insanı sınırlarım içine sokmakta tereddüt ediyorum. İçimde gitgide daha da büyüyen korkularım olmasa, her şeyi akışına bıraksam.. Akışına bıraktığımda düşünmekten vazgeçtiğimi anlıyorum. İşte o zaman ipler mantığımın götürdüğü yere değil de kalbimin götürdüğü yere gidiyor. Akılsızca şeyler yapıyorum. Kontrolümü kaybediyorum. Her şey gözüme o kadar zor geliyor ki. Belki de sadece zor geldiği için çoğu şeyden kaçıyorum. Sonra bütün bu kafamı yoran şeyleri gözden geçirirken, daha fazla düşünmemi engelleyen uykumun ağırlığı üzerime çöküyor. Belki birkaç saatliğine fikirlerimin üzerime yaptığı baskıdan kurtulup refaha ereceğim. Ama sabah uyandığımda, her şey olduğu gibi yerinde duruyor olacak. Değişen hiçbir şey yok. Yerinden kalkmak bilmeyen o sıkıntı, ruhumun yorgunluğu ve bitmek bilmeyen endişelerim...