Notes

ผมมองเขาที่กำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียนจากด้านหลัง ดวงตาของเขาปรือลงเล็กน้อยเหมือนกำลังง่วงนอน มือข้างซ้ายเท้าบนแก้มเนียน แม้จะขึ้นมัธยมปลายปีสองแล้วแต่ที่นั่งของเราก็ยังเป็นเหมือนเดิม ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิมนอกจากความรู้สึกที่ผมเองก็เพิ่งรู้ตัวว่ามีมันอยู่
ยังไม่ทันไรคัตจังก็รู้ตัวว่ามีคนมองอยู่ เขากัดฟัน ขมวดคิ้ว ส่งสายตาเกลียดชังและข่มขู่มาให้ ผมรีบก้มหน้างุด เมื่อเหลือบตาขึ้นมามองอีกทีเขาก็หันกลับไปเสียแล้ว
คัตจังเกลียดผม
เป็นความจริงที่รู้กันทั้งบาง ไม่ว่าใครก็คงมองไม่เห็นวิธีใดที่จะทำให้ความเกลียดชังนั้นเปลี่ยนเป็นความรักได้เลย โดยเฉพาะความรักแบบที่ผมมีให้เจ้าตัว ได้ยินเสียงอาจารย์ไอซาวะพูดอย่างเรื่อยเฉื่อยอยู่หน้าชั้น ส่วนความคิดของผมลอยไปไกล
การแอบชอบใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่ายนะ เอาแค่ว่ากว่าจะรู้ตัวก็นานจนลืมไปแล้วว่ามีอาการแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร ผมไม่ทราบด้วยซ้ำว่าตัวเองมีใจให้เพื่อนสมัยเด็กคนที่ไม่น่ารักเอาเสียเลยคนนั้นตั้งแต่ตอนไหน แต่รู้สึกตัวอีกทีก็ต้องต่อสู้กับความรู้สึกตัวเองเสียแล้ว
ในทีแรกผมรู้แค่ว่าผมพอใจเมื่อได้มองแม้จากที่ไกลๆ พอใจเมื่อได้อยู่ใกล้ๆ แม้จะโดนรังเกียจ ไม่พอใจเมื่อมีคนอื่นทำตัวสนิทสนมใกล้ชิดเขา ดีใจเมื่อได้พูดคุยแม้สักนิด โดยไม่ได้สังเกตเลยว่านั่นคืออาการของคนแอบชอบ แถมยังเป็นมานานแล้วเสียด้วย
เมื่อขึ้นชั้นมัธยมปลายปีสองผมถึงเริ่มรู้ตัวว่าคัตจังพิเศษกว่าคนอื่นๆ ผมพยายามปฏิเสธว่าความรู้สึกที่มีเป็นแค่ความรู้สึกอย่างที่เพื่อนมีให้กันเท่านั้น แม้ยากจะข่มใจกับความรักและห่วงหาที่เพิ่มมากขึ้นทุกวัน แต่การจะยอมรับว่าชอบคนที่เกลียดตัวเองเข้ากระดูกดำ แถมยังเป็นเพศเดียวกันอีกนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
ตั้งแต่ไหนแต่ไร คัตจังมีอิทธิพลต่อชีวิตของผมอย่างน่าประหลาด ผมพยายามถีบตัวเองที่แสนจะโหลยโท่ยให้เข้าไปอยู่ใกล้เขาให้ได้มากที่สุด หลายต่อหลายครั้งที่คอยมองหาร่างที่คุ้นเคยอยู่เสมอแม้ไม่รู้ตัวราวกับเป็นนิสัยไปเสียแล้ว ถึงจะรับรู้ถึงความจงเกลียดจงชังที่ได้รับมา หากแต่ทุกครั้งที่พบเจอเขาก็ทำให้รู้สึกคล้ายสารเคมีบางอย่างในร่างกายมันพุ่งสูงขึ้นจนรู้สึกอิ่มเอมและสบายใจ
ผมไม่มีเพื่อนสนิทให้ปรึกษาเรื่องรักๆ ใคร่ๆ อันที่จริงนอกจากคัตจังแล้วก็เพิ่งจะมามีเพื่อนสนิทเอาตอนมัธยมปลายเนี่ยแหละ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าควรนำเรื่องพวกนี้ไปปรึกษาคนอื่นดีไหม ปรึกษาใครกันล่ะ อีดะคุงหรือ โทโดโรกิคุงอย่างนั้นหรือ หรือว่าจะเป็นอุราระกะซังดีไหม
“มิโดริยะ”
“ครับ!” ผมดีดตัวลุกขึ้นยืน อันที่จริงคิดว่าไม่ต้องยืนก็น่าจะได้นะ…
“กฎข้อที่ 22 ของการเป็นฮีโร่ฝึกหัด” อาจารย์ไอซาวะพูดต่อไปเหมือนรู้อยู่แล้วว่าผมจะตอบไม่ได้ ซึ่งก็ใช่แหละ
ผมยืนอ้ำอึ้ง เกาหัวแกร่ก อาจารย์เลยสั่งให้นั่งลงแล้วหยุดเหม่อก่อนหันไปสอนต่อท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ



“มิโดริยะคุง มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นหรือเปล่า” ผมหันไปหาเจ้าของเสียงเมื่อโดนอีดะคุงถามแบบนั้นระหว่างทำเวรด้วยกันสองคน
“เอ๊ะ เปล่านี่ ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ” ผมถามงงๆ ขณะหยิบแปรงลบกระดานขึ้น เตรียมเอาออกไปตบฝุ่นทิ้ง จริงๆ ถ้าเป็นเรื่องที่รบกวนใจอยู่ตอนนี้ก็ไม่ถึงกับไม่ดีหรอกนะ
“เปล่าหรอก เห็นบางทีก็ดูเหม่อๆ บางทีก็ดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ” ผมฟังเขาพูดแล้วก็อาย นี่ผมเป็นอย่างนั้นหรอกหรือ
“ถ้ามีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ก็บอกได้นะ” เมื่ออีดะคุงพูดอย่างนั้นผมก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ชั่งใจเล็กน้อยว่าควรพูดออกไปหรือไม่ แม้จะคิดว่าเพื่อนเองก็คงไม่มีประสบการณ์ด้านนี้มาก่อน แต่คงจะดีกว่าถ้าได้ปรึกษาใครสักคน หรืออย่างน้อยได้ระบายออกไปก็ยังดี น่าจะทำให้โล่งใจได้มากกว่าเก็บความลับไว้คนเดียว
“อย่าไปบอกใครนะ” ผมกระซิบ เมื่อเริ่มต้นได้โคตรน่าสงสัยอีดะคุงจึงทำหน้าจริงจัง ขยับเข้ามาหาทั้งที่ถือไม้กวาดอยู่ด้วย ท่าทางซีเรียสนั้นบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังตั้งใจฟังและเรื่องนี้จะเป็นความลับระหว่างเราสองคน
“ผม…” ผมขมวดคิ้ว กวาดสายตาล่อกแล่ก เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้แน่แล้วจึงพูดออกไป “ผมมีคนที่ชอบอยู่น่ะ”
ห้องหน้าห้องสองปีซ้อนสะดุ้งโหยง ดวงตาด้านหลังเลนส์แว่นเบิกกว้างก่อนที่เขาจะพูดออกมาด้วยเสียงอันดัง
“อย่างนี้นี่เอง!” อีดะคุงทำท่าเหมือนรู้แจ้ง แต่เพราะระดับเสียงที่สูงเกินไปทำให้ผมต้องรีบจุปาก
เราสองคนกลับมาทำท่าทางลับๆ ล่อๆ อีกครั้ง ผมก้มหน้า จิกเล็บลงบนส่วนที่ให้ลบของแปรง ชอล์คบางส่วนเปื้อนปลายนิ้วแต่ผมไม่ได้สนใจ “แต่ก็… เขาไม่ได้ชอบผมน่ะ อันนี้มั่นใจ ก็เลยกำลังลำบากใจอยู่ว่าควรตัดใจดีไหม หรือจะเอายังไงต่อดี”
คิดว่าเขาคงสัมผัสได้ถึงความหนักใจของผม อีดะคุงจึงยืดตัวขึ้น ดันแว่นเหมือนตัวเอกของการ์ตูนสักเรื่องในตอนที่กำลังจะพูดอะไรเท่ๆ เขากระแอมเล็กน้อยแล้วพูด “ฉันคิดว่าของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้หรอกนะ ถ้าลองพยายามดูอาจจะได้ผลลัพธ์ที่ดีกว่าที่คิดก็ได้”
ผมยู่ปากไปทางซ้ายพลางคิดถึงผลลัพธ์ที่อาจเกิด ความคาดหวังมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ถ้าผิดหวังขึ้นมาคงรู้สึกแย่มากแน่ๆ
อาจจะเพราะสีหน้าที่แสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว คู่สนทนาจึงพูดต่อ “ต… แต่ว่าถ้าไม่อยากลองก็ไม่เป็นไรหรอกนะ!” เขาโบกมือเป็นมุมฉากไปมาอย่างร้อนรน นี่ท่าซิกเนเจอร์เลยนะเนี่ย “แค่คิดว่าถ้ามิโดริยะคุงได้คบกับคนที่ชอบก็คงจะดีน่ะ!”
ผมเหยียดปากอีกครั้ง รับฟังแล้วลองคิดดูเงียบๆ ความจริงแล้วเรื่องระหว่างผมกับคัตจังเป็นอะไรที่ไม่น่าคิดมากที่สุด โอกาสผิดหวังสูงเท่าโตเกียวทาวเวอร์ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ไม่เคยจินตนาการมาก่อน
ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ จนพอใจ จากนั้นจึงเงยหน้ามองอีดะคุงที่ยืนรออย่างใจเย็นแล้วยิ้มให้ “ถ้ายังไงจะลองคิดดูนะ ขอบคุณมากอีดะคุง”
“โอ๊ส!!”
“เบาๆ!”


ว่าแต่ว่าจีบคนที่เขาไม่รักนี่ต้องทำยังไงกันนะ