Notes

Ve ben kaybettiğimi hissettim. Ayağımın dibindeki tenekeye durmadan tekmeler savuruyordum. Boş kalan ruhumun fiziksel hayatta görüntü bulmuş hâliydi. Teneke sinir bozucu bir ses çıkarıyordu. Gözümün önünde bir giyotin beliriyor. Altında bir zamanlar sevdiğim insanlar… Hepsini içimde öldürmüşüm. Vicdan azabı içeren bir iç çekiş yükseliyor yüreğimden. Ve kaskatı bir şekilde kendini bu berbat hayattan korumaya çalışan beynim lafa karışıp onların öldürülmeyi hak ettiğini söylüyor.
Tenekeyi bırakıp evimin merdivenlerine doğru adım alıyorum. Anahtarı sokup kapıyı açar açmaz geriye doğru dönüp bir kez daha bakıyorum insanların içlerinin kötülükleriyle sulanan pis yollara. Yollarda kin, nefret görüyorum. Şuradaki de haset işte. Tanrı bunları özenle yerleştirmiş adeta. Bir ressam edasıyla ‘‘Şuraya da biraz şiddet koyalım.’’ demiş. Cehalet, bencillik… Ne varsa dökmüş yollara. İnsanlar da marifet gibi toplayıp yüreklerindeki boşlukları bunlarla kapatmaya çalışıyor.
Yüreğimin çöküşünü hissettiğim an gözlerimi bu acı gerçeğe kapatıp geri eve döndüm. İçeri adım alınca sessizlik yüreğimi tarumar etti. Yalnızlığın acı belirtisi… Sevdiğim insanlar vardı hani. ‘‘Onları içinde öldürürken yalnız kalacağını bilmeden hareket etmiş olamazsın’’ diyor bir ses. Sesin kimden geldiğini anlamıyorum. İçimden bir yerden acı bir feryat gibi yükselmişti.
İçime bir ürperme geldiğini hissettim. Önüme bir kalem bir de kâğıt aldım. Bir şeyler yazarak rahatlamak istiyordum. Ne var ki kalemim oynamıyor kâğıdın üzerinde. Bomboş bekliyor kâğıt. Zorlamayarak kalemi kenara bıraktım. Ellerimin arasına aldım başımı ve gözlerimi kapattım birkaç saniyeliğine. Gözümü açtığımda boş kâğıt hâlâ bana bakıyordu. Uzun zaman baktım kâğıda. Ondaki boşluğun aynısını kendi içimde gördüm. İnatçı bir tavırla içimdeki boşluğu reddetmek istercesine yazmaya uğraştım. Yazdım bir şeyler. Neyi yazıyordum ben? Kendimi… Buruşturup attım çöpe kâğıdı.
Ellerim titriyordu. Titremesini durdurmak adına masanın üzerine bastırdım avuçlarımı. Neden olduğunu bilmediğim bir huzursuzluk ve acı içerisindeydim. Daha sonra buna direnmenin beni daha çok hırpaladığı düşüncesine kapılıp direnmeyi kestim. Yüzüm masanın üzerinde yerini aldı ve yan taraflarına ellerimi koydum. Gözlerimden yaşlar süzüldüğünü, bir gözyaşı damlasının burnumu gıdıklamasının ardından anlayabildim. Nefessiz kaldığımı hissediyordum. Yüreğimdeki bütün acılar isyan ediyordu sanırım.
Ve biri yine konuşuyor. Ben onlarla işimin bittiğini söylemişim. Bir daha yüzlerini görmek istememişim. Onlardan bahsederken her zaman benim onları içimde öldürdüğümü söylermişim. Şimdi ise duruma bakmalıymışım. Öldürdüm dediğim insanların henüz yakamı bırakmadığını anlamamış mıyım… Ve o ses beynimde yankılanıyordu. Bir dağın tepesine çıkıp haykırırcasına ses tekrarlanıp duruyordu. Beni ürkütüyordu.
Kalkıp ceketimi bile almadan sokağa adım attım tekrar. Mide bulandırıcı araba sesleri arasında bilincimi aramaya çıkmış gibi boş gözlerimi yollara dikmiş, etrafa ve insanlara bakmadan ilerliyordum. Bir banka oturup nefesimi toparlamaya çalıştım. Dikkat çekiyordum muydum yoksa? Ama benim gibi bu zamana kadar bir hiçten farksız olan bir insan nasıl dikkat çekebilirdi ki?
Bir kumarhaneye girdim. Kaybetmediğim tek şeyin maddi durumum olduğunu fark etmiş ve adeta onu da kaybetmek istermiş gibi emin adımlarla girdim içeri. Saatler sonra cebimde 5 kuruş kalmadan tekrar sokaklardaydım. Sicim gibi yağan yağmur hiç umurumda değildi sanki ve ben ağır adımlarla yol alıyordum. Evimin önüne geldiğim anda bıraktığım tenekeyi rüzgârdan savrulmuş bir biçimde bıraktığım yerden biraz daha uzak bir yerde buldum.
Bu dünyaya umursamaz gözlerle bakıyordum. Zaten iğrenç bir hâlde değil miydi dünya? Her türlü pislik burada değil miydi zaten? İnsan pis bir mahluk değil mi? Hem çöpleriyle pisletmişler bu gezegeni hem de leş davranışlarıyla. Kaldı ki ben bunları temizlemekten yoruldum. Artık bırakıyorum onlara bu berbat dünyayı. Kirletebildikleri kadar kirletsinler.
Avuçlarımı açıp ellerimin arasında yağmur damlalarının birikmesini bekledim bir süre. Ellerimi geri indirdiğimde parmak uçlarımdan damlıyordu damlalar. Ve o zamana kadar fark etmediğim bir şey bir şimşek edasıyla çaktı zihnimde. Ruhum bir amaca bağlanmamış gibi yolunu kaybetmişti. Kim bilir, belki de gerçekten bağlanmamıştı. Herkesin beni bitirmesinden kaynaklanmıştı her şey. Onlar şimdilerde benim için birer hiçtiler. Ya ben neydim? Benim onlardan farkım var mıydı?
Ve ben bir kez daha kaybettiğimi hissettim. Hayatın bana oynadığı bu yorucu oyunlardan usanmıştım ve dudaklarımdan bir cümle çıktı. Şu anki durumumu belli eden bir cümle. Ben ise o cümleyi söyledim ve söylediğim şeye inanmaya başladım: ‘‘Kaybettin işte.’’ Ben ise pes ettim. Kaybedenlere yakışır bir edayla, bana yakışır bir tavırla… pes ettim…