Notes

Sana bunları bilinmeyen bir semtin karanlık ve soğuk bir odasında yazıyorum. Çünkü bu anlamsız bir hayatın önemsiz bir vedası. Yalnız sana özel. Yalnız senin anlamadığın. Sen bu satırları kendinden başka yüzlerce insan arasından birisine ait varsayarken ben çoktan senin bakmadığın, bakıp da görmediğin kadrajdan çıkmış olacağım.
Şehrin siyah adamı olmayı ben istemedim, biliyor musun? Rengarenk bir ruhum vardı ve sen tüm tonlarının sebebiydin. Görmediğin her şey gibi, ruhum da anlamını kaybetti. Ben gözünün önünde siyaha büründüm. Sen ışıkları söndürdün.
Şehrin depresif adamı ben olmak istemedim, biliyor musun? Ben senin güzelliğini satırlara kazıdım, sen satırlarda kendini göremedin. Ben sen gör diye senin zannettiklerini yazdım satırlara. Yalan söyledim kendime. Yalanlarla süsledim yokluğunu.
Şehrin kayıp çocuğu ben olmak istemedim biliyor musun? Her yerde seni aradım. Mecazen değil kuzum. Bildiğim her sokakta seni aradım. Her durakta seni bekledim. Her otobüste yanımı boş bıraktım. Şehrin sessizi olmak istemedim. Sana sakladım sustuklarımı. Şehrin ölüsü olmak istemedim. Senin için bekledim yaşamayı. Şehir beni duydu, şehir beni gördü, beni yaşadı da…sen görmedin. Şimdi söylemek istediklerim kısa. Ben şehrin her şeyi oldum da senin gözlerinde yansıyacak kadar var olamadım. Görünmez oluyorum kuzum. Eğer bir gün yokluğumdaki eksikliği fark edersen, aynalarda arkanda belirdiğini hissettiğin o his benim, perdelerdeki anlamsız hareketlenme benim, kapıyı çalıp kaçtığını düşündüğün çocuk benim, mektuplardaki boş satırlar benim. Eğer bir gün varlığımı özlersen gözlerindeki ışıltıda sakla beni. Dudaklarındaki kurulukta sil gözyaşlarımı. Öfkende ısıt bedenimi. Saçlarında sakla yasak hislerimi. Parmak uçlarında hisset sana yazdığım binlerce özlemi ve terk et beni.
Kapında unutulmuş bir mezardan koparılmış iki katre karanfil bulacaksın ve artık beni göremeyeceksin.
Elveda, kuzum.