Notes

Mam na imię Ola i jestem DDA. To, że jestem DDA mówię tu na głos pierwszy raz, bo do tej pory cały czas łudziłam się, że może jednak to mnie nie dotyczy, że może jednak znajdę jakieś wyjście z tego labiryntu. Tydzień po tygodniu, miesiąc po miesiącu, chodząc na mitingi, do psychologa, przyglądając się sobie coraz bardziej świadomie dochodzę do wniosku, że nie ma co się oszukiwać. Jestem DDA, mimo że tego nie chcę i gdyby DDA było rzeczą to bym najchętniej to tak zgniotła, podeptała, spaliła i wyrzuciła. Tydzień temu na mitingu ktoś powiedział, że to nasze DDA to taka pieczęć na mózgu do końca życia. Bardzo mnie to dotknęło, bo ja nie chcę funkcjonować w taki sposób jak teraz do końca życia. Po mitingu wyszłam taka naprawdę wewnętrznie wypompowana, jakby cała nadzieja że może być lepiej ze mnie uleciała. Czułam niesprawiedliwość, dlaczego akurat ja muszę się zmagać z tymi wszystkimi nieuporządkowanymi emocjami i lękami. A dodatkowo, zawsze jak pojawiają mi się takie myśli w stylu "dlaczego akurat ja" to pojawia się druga myśl: "dziewczyno o co ci chodzi, masz gdzie mieszkać, masz co jeść, jesteś zdrowa, wiele osób marzy żeby mieć zapewnione chociażby te podstawowe rzeczy". Więc sobie szłam z takimi myślami, jak zawsze tutaj przez park obok. W parku natomiast spotkałam kolegę mojego ojca, z którym kiedyś razem pili, ten kolega był tam z kilkoma innymi kolegami, wszyscy sobie tam siedzieli i pili. I zaczęłam sobie myśleć, że zadziwia mnie to, jak zachowanie jednego człowieka może wpłynąć na życie najbliższych, w tym dzieci, które niczemu nie winne muszą wzrastać w takim środowisku i potem odbierać tego konsekwencje. Nie ukrywam, mam tu na myśli siebie i jestem teraz na etapie wściekłości na to co alkohol spowodował w mojej rodzinie. W tym wszystkim i w ogóle na co dzień bardzo pomaga mi moja Siła Wyższa, Bóg, którego działanie w moim życiu w ostatnim czasie dostrzegam wręcz namacalnie. To jest mój taki Fundament, na którym wiem, że jak będę budować to się nic nie zburzy. To tyle chciałam powiedzieć, dzięki.