Notes

Gece.

Soğuk.. Tenimin her yerine işlemişti ama beni rahatsız etmiyordu. Ölüme yakın hissediyordum. Bu.. Muazzam bir histi. Şehrin ışıklarına baktım duygusuzca. Elimdeki kahve fincanının soğuğa meydan okuması kadar saçmaydı içimdeki öfke. Neye öfkeliydim? İnsanlara mi? Derin bi nefes alıp başımı göğe çevirdim. Ayla bakıştım biraz. Kıpkırmızıydı. “Belki de..” Dedim sessizce. “Belki de ruhların gözyaşlarıyla yıkandığın için bu haldesin.” Gözlerim buğulanırken hızlıca kahvemden bir yudum aldım. Hâlâ kaynar hâlde olduğu için boğazımı yakmıştı. Gülümsedim. Acı, yaşadığımı hissettirmişti. Şehrin manzarasına baktım. “Ne sandığın kadar büyüksün, ne de güzelsin!” diye haykırdım sessizce. Tüm ışıklar sönsün istedim. Sadece yıldızlar ve ay kalsaydı. Gizlenmem daha kolay olurdu değil mi? İnsanlığa küfür ettim. Teknolojiye, felsefeye, aşka, avucumu yakan kahve fincanına.. Küfrettim. Rahatlamak istedim sadece. Uzun bi nefes çektim bu kirli havadan. Özür diledim binlerce kez gökyüzünden. Şehrin ışıkları yıldızları korkuttuğu için özür diledim. Dokunmak istedim yıldızlara. Elimi göğe kaldırdım ve onları hissettim. Tutmadım bu sefer gözyaşlarımı. İçimdeki zehri akıttım geceye. Ben zehri akıttıkça ay da uzaklaştı benden. Kan kırmızı oldu. Ayda asılı bir beden hayal ettim. Ya da kestiği bileklerinden akan kanların uzay boşluğuna düştüğü bir siluet.. Ruhu kırık bir insanın hayal edebileceği çok da fazla bir şey yoktur.