Notes

Anlamak istemiyorsun, duymak istemiyorsun, inanmak istemiyorsun, biliyorum ama ben seni çok seviyorum. Tamam hata yaptım, ölseydim de o hatayı yapmasaydım diyorum kendi kendime. Senin gibi bir insanın karşıma çıkacağını bilsem inan yapmazdım. Bana kız hatta öldür beni ama beni sensiz bırakma. Olmuyor be Kardeşim. Sensiz yapamıyorum. Sensiz ağlamadan duramıyorum. Tek yapabildiğim şey sensizken ağlamak. Çok özlüyorum seni, sanki aldığım her nefeste ölüyorum. Değiştiğim konusunda da haklıydın. 2 Eylül'den beri bi değişim var bende. Karşıma çıkan herkesi tersliyorum, sorulan bir sorunun altında başka şeyler arıyorum 2 Eylül'den beri çok sinirliyim çünkü aklımda her dakika o gün var. O gün ben teyzemi, dedemi, eniştemi bir trafik kazasında kaybediyordum. Çok korktum, sinirlendim ve bir türlü sakinleşemiyorum. Cuma günü uyum programında da benimle tanışmak isteyen birini tersledim. O sadece bana hangi sınıfta olduğumu sormuştu. Ben ise haksız yere tersledim. Her şeyi kırıp, dökmek istiyorum, kendime, çevremdekilere zarar vermek istiyorum. Sinirimi bir türlü yatıştıramıyorum. Kimseye belli etmemeye çalışırken, insanları kırıyorum. Biliyorum canın çok yanıyor ama inan bana benimki daha da çok yanıyor. Sanki kalbimi biri eline almış en küçük atomuna kadar vurarak parçalıyor gibi. Keşke gerçekten böyle bir şey olsa ama ben bu hatayı yapmamış olsaydım. Geçmişten bir güne gidebilme şansım olsa tanıştığımız güne giderdim ve bu hataların hiçbirini yapmazdım. Sen hayatında küçük de olsa hiç hata yapmadın mı? Ben de bir hata yaptım işte. Hayatımın hatasını hem de. Bilirsin hatalı da olsam, hatasız da olsam insanların peşinden bu kadar koşmam; hatta umursamam bile, beni ilgilendirmezler. Barışmak mı istiyorlar? Kendileri gelirler. Ama sen bi farklısın. Sanki böyle tüm insanlar sıradan, aynı ama sen içlerinde bana gönderilmiş bir mucizesin. Ben seni sevdiğim kadar kimseyi sevmedim hayatımda (Vatanım, Allah ve ailem hariç). Sen yokken benim hayattan haberim de yoktu. Karşıma çıkan herkesi üzüyordum, özür dilemeyi bilmiyordum, sevmeyi, sevilmeyi, hiçbir şeyi bilmiyordum. Sadece kendini düşünen bencilin tekiydim. Her gün annemlerin başının etini yiyordum "Kız kardeş istiyorum." diye. Bazen sinir krizi geçirecek duruma bile geldiğim oluyordu bu yüzden. Canım yandığında herkesin canını yakmak zorunda hissediyordum kendimi ya da bir kişi bana zarar verdiğinde tüm insanlar zarar verecekmiş gibi. Zaten bu hatayı da o yüzden yaptım. Herkesin aynı olduğunu düşündüm, herkesin canımı yakacağını düşündüm. Keşke o hatayı yapmadan önce ellerim kırılsaydı da klavyenin o tuşlarına basamasaydım. Sen beni tamamladın ben ise sana hiç yapmamam gereken bir şey yaptım. Şimdi sen yoksun ve ben yarımım, kanatlarım kırıldı, kalbim parçalandı, beynim de bende değil. Bende olsaydı onca emeği sildirmezdi bana. O gün hesabımı silmeyeceğimi düşündüren şey de buydu sana. Normal şartlar altında silemezdim de. Emeklerime kıyamazdım. Ama şuan umurumda değil. Sadece sen umurumdasın. Böyle daha az canın acıyacaksa, unutacaksan beni sitenin bir daha yanına bile yaklaşmam. Ama lütfen son bir kez deneyelim? Yeni bir hesap açayım? Baştan tanışalım? Her şey zamanla gerçekleşsin? Temiz bir hesapla, temiz bir sayfa? Belki de o haberim olmayan zor ve gerçek hayatı sen öğretirsin bana? Nasıl sevileceğini? Nasıl üzüleceğini? Acıyı? Hani sen "Odunum" diyorsun ya asıl ben daha odunum. Hatta ben var ya ben odun bile olamam. Çünkü odun en azından bir işe yarıyor, kendisi yanıyor ama insanları ısıtıyor ben onu bile beceremiyorum. Belki de bu odunu yontarsın ha? İşe yarar bi hale getirirsin? Yapamam, diyorsan haklısın; kararına saygı duyucam ve bir daha ne seni rahatsız edicem, ne de siteye yaklaşıcam. Sitenin adını bile unutucam. Siteye ait ne varsa unutucam, sen hariç. Seni asla unutamayacağım.

#ŞuleNur