Notes

Şöyle bir evde tek başıma yaşamak istiyorum. Nerede olduğu önemli değil. Güzel bir manzarası olsun yeter. Sonbahar'da o dökülen yaprakları, yağmurları, karanlığı yaşatsın yeter. Hiçbir şey yapmayayım ama yazmak dışında. Kimsem olmasın. Eve arada bir gidip-gelenler olsun yeter. He bir de evin hemen yakınında bir tekel bayii. İçki ve sigara almak için. Ben orada yazarım, dinlerim, okurum. Ömrüm boyunca orada yaşayabilirim. Kendim yazar, kendim okurum. Kendim konuşur, kendim dinlerim. Yağmur yağar, ben ağlarım. Kar yağar, ben üşürüm. Karanlık çöker, huzura eririm. Hep içerim. Sürekli. Hastalanırım yine içerim, yine yazarım, yine okurum, yine dinlerim... Herkes gider, ben kalırım. Herkes uyur, ben ağlarım. Herkes ağlar, ben susarım. Ne telefon, ne bilgisayar, ne de televizyon... Teknolojinin bana vaat ettiği hiçbir şeyi istemiyorum. Sadece bir kağıt ve bir defter. Bu kadar. Mektup yazarım, hiç tanımadığım insanlara gönderirim. Güzel şeyler yazarım ama. Okuyan insanlar okuyup, mutlu olsun diye. Ben mutsuz olsam da olur. Ne de olsa alışığım değil mi? Yazdıklarımı arada bir dergilere gönderirim. Benden haber almak isteyen insanlar yaşadığımı bilsinler diye. Kitaplarımı basarım ama ne bir kapak, ne bir isim olur üstünde. Kapkaranlık, simsiyah olur kitabın kapağı. Başında da şu not: "yaşama sevincini yitirir ama intiharı kolaylaştırır." Sonra bir gün bende intihar ederim ya da bir hastalıktan ölürüm... Bende giderim yazdıklarımı ardımda bırakarak. Sonra derim "bak hiçbir şey yok, sadece bir karanlık. sanki hiç yaşamamış gibi." Ama öldükten sonrada benim değerimi bilsinler. 3-5 insan yazdıklarımı okuyup, anlasın yeter. arada bir içki masasında beni ansınlar yeter. Ben hissederim çünkü aslında o şişenin içindeki benimdir.