Notes

Ostatni wpis? Ponad dwa lata temu. W marcu roku 2015. Dziś mamy rok 2017 i moje życie w pewnych aspektach obróciło się o 180*, pozostawiając jednak niektóre całkowicie niezmienne. Wciąż mieszkam w szerogowcu i moim małym pokoju, który nie uważam już jednak za klatkę, ale przeciwnie- miejsce, do którego lubię wracać po nocach spędzonych między starymi kamienicami miasta. Skończyłam szkołę średnią, wychodząc z niej jako ponadprzeciętnie dobry uczeń, z lekko dłuższymi włosami. Jeszcze nie wiem, czy to ja (wciąż szukam). Przewinęło się również kilka miłości, bolesnych, ale nie żałuję ich, bo dzięki takim doświadczeniom staję się kimś innym, kimś kim jestem teraz, codziennie, tydzień po tygodniu. Było także dużo wiary, do której musiałam dojrzeć, która przebiła się przez ból i w końcu wygrała. Ona zostanie, bo to zdecydowanie ja. Wiara w ludzi, oczywiście, bo religia przegrała z racjonalnością (którą posiadam chyba tylko w tym aspekcie). Dlatego na studia wybrałam socjologię, mimo że dostałam się na bardziej ambitne kierunki. Jako dziecko marzyłam o zmianie świata, teoria była wtedy, a obecnie stoję u początku praktycznej części tego planu. Gdzieś jednak na końcu głowy, schowany bardzo głęboko, fizycznie wydaje się, że gdzieś w okolicach karku, istnieje mały głosik złośliwie mówiący mi, że nie skończę tych studiów. Nie dlatego, że nie potrafię, bo jestem niemalże pewna sukcesu, ale dlatego, że porwie mnie pragnienie, kiełkujące w tym samym miejscu co ten wredny głos. Bo od początku tego roku myślę, coraz intensywniej i coraz częściej, a kolejne podróże, w tym jedna dwutygodniowa autostopem do Holandii, pchają mnie do tego i nie chcą odpuścić. I dlatego mam wrażenie, że pewnego dnia rzucę studia, pójdę na kilka miesięcy do pracy, a następnie rzucę całą resztę, którą miałam dotychczas i oddam wszystko za życie. Mam nadzieję, że jeśli tak się stanie i po miesiącach podróży po świecie usiądę na wietnamskim wybrzeżu, przypomnę sobie to, co teraz tutaj piszę i uśmiechnę się.
I że nigdy nie zabraknie mi wiary. Wiary, i odwagi.

Jako mały berbeć miałam wrażenie, że jestem tu po coś. Wiem, że to czytasz, starsza wersjo mnie. Jeśli nie znalazłaś jeszcze tego, czego szukasz, jeśli nie czujesz się w tym określonym momencie spełniona… rzucaj to w pizdu. Właśnie tym jesteś, wiesz? Pamiętaj, że ktoś kiedyś w dziwnym momencie twojego życia powiedział ci, że możesz wszystko i przypomnij sobie, jak wiele ci to wtedy dało.
Możesz wszystko, skarbie, wszystko